ਅੱਯੂਬ 5
1 ੧ “ਜ਼ਰਾ ਪੁਕਾਰ ਕੇ ਵੇਖ, ਕੀ ਕੋਈ ਹੈ ਜੋ ਤੈਨੂੰ ਉੱਤਰ ਦੇਵੇਗਾ! ਜਾਂ ਪਵਿੱਤਰਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਤੂੰ ਕਿਸ ਦੇ ਵੱਲ ਮੂੰਹ ਕਰੇਂਗਾ?
Pray, call, is there any to answer thee? And unto which of the holy ones dost thou turn?
For provocation slayeth the perverse, And envy putteth to death the simple,
I — I have seen the perverse taking root, And I mark his habitation straightway,
4 ੪ ਉਹ ਦੇ ਬੱਚੇ ਸੁਰੱਖਿਆ ਤੋਂ ਦੂਰ ਹਨ, ਅਤੇ ਫਾਟਕ ਵਿੱਚ ਮਿੱਧੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ, ਅਤੇ ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਛੁਡਾਉਣ ਵਾਲਾ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ,
Far are his sons from safety, And they are bruised in the gate, And there is no deliverer.
5 ੫ ਮੂਰਖਾਂ ਦੀ ਫ਼ਸਲ ਭੁੱਖੇ ਲੋਕ ਖਾ ਲੈਂਦੇ ਹਨ, ਸਗੋਂ ਕੰਡਿਆਂ ਵਿੱਚੋਂ ਵੀ ਕੱਢ ਲੈਂਦੇ ਹਨ, ਅਤੇ ਪਿਆਸਾ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਮਾਲ-ਧਨ ਨੂੰ ਫਾਹੀ ਲਾਉਂਦਾ ਹੈ,
Whose harvest the hungry doth eat, And even from the thorns taketh it, And the designing swallowed their wealth.
For sorrow cometh not forth from the dust, Nor from the ground springeth up misery.
For man to misery is born, And the sparks go high to fly.
Yet I — I inquire for God, And for God I give my word,
Doing great things, and there is no searching. Wonderful, till there is no numbering.
Who is giving rain on the face of the land, And is sending waters on the out-places.
To set the low on a high place, And the mourners have been high [in] safety.
Making void thoughts of the subtile, And their hands do not execute wisdom.
Capturing the wise in their subtilty, And the counsel of wrestling ones was hastened,
By day they meet darkness, And as night — they grope at noon.
And He saveth the wasted from their mouth, And from a strong hand the needy,
And there is hope to the poor, And perverseness hath shut her mouth.
17 ੧੭ “ਵੇਖ, ਧੰਨ ਉਹ ਮਨੁੱਖ ਹੈ ਜਿਸ ਨੂੰ ਪਰਮੇਸ਼ੁਰ ਦਬਕਾਉਂਦਾ ਹੈ, ਇਸ ਲਈ ਸਰਬ ਸ਼ਕਤੀਮਾਨ ਦੀ ਤਾੜ ਨੂੰ ਤੁੱਛ ਨਾ ਜਾਣ।
Lo, the happiness of mortal man, God doth reprove him: And the chastisement of the Mighty despise not,
18 ੧੮ ਕਿਉਂਕਿ ਉਹ ਹੀ ਘਾਇਲ ਕਰਦਾ, ਅਤੇ ਫੇਰ ਪੱਟੀ ਬੰਨ੍ਹਦਾ ਹੈ, ਉਹ ਹੀ ਸੱਟ ਮਾਰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਫੇਰ ਉਹ ਦੇ ਹੱਥ ਚੰਗਾ ਵੀ ਕਰਦੇ ਹਨ।
For He doth pain, and He bindeth up, He smiteth, and His hands heal.
In six distresses He delivereth thee, And in seven evil striketh not on thee.
In famine He hath redeemed thee from death, And in battle from the hands of the sword.
When the tongue scourgeth thou art hid, And thou art not afraid of destruction, When it cometh.
At destruction and at hunger thou mockest, And of the beast of the earth, Thou art not afraid.
(For with sons of the field [is] thy covenant, And the beast of the field Hath been at peace with thee.)
24 ੨੪ ਤਦ ਤੂੰ ਜਾਣੇਂਗਾ ਕਿ ਤੇਰਾ ਤੰਬੂ ਸਲਾਮਤ ਹੈ, ਜਦ ਤੂੰ ਆਪਣਾ ਨਿਵਾਸ-ਸਥਾਨ ਵੇਖੇਂਗਾ, ਤਦ ਕੋਈ ਚੀਜ਼ ਗੁਆਚੀ ਹੋਈ ਨਾ ਹੋਵੇਗੀ।
And thou hast known that thy tent [is] peace, And inspected thy habitation, and errest not,
And hast known that numerous [is] Thy seed, And thine offspring as the herb of the earth;
26 ੨੬ ਤੂੰ ਆਪਣੀ ਪੂਰੀ ਉਮਰ ਭੋਗ ਕੇ ਕਬਰ ਵਿੱਚ ਜਾਵੇਂਗਾ, ਜਿਵੇਂ ਅੰਨ ਦੀਆਂ ਭਰੀਆਂ ਸਮੇਂ ਸਿਰ ਭੰਡਾਰਾਂ ਵਿੱਚ ਰੱਖੀਆਂ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹਨ।
Thou comest in full age unto the grave, As the going up of a stalk in its season.
27 ੨੭ “ਵੇਖ, ਅਸੀਂ ਇਹ ਨੂੰ ਖ਼ੋਜਿਆ ਅਤੇ ਇਹ ਇਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਹੀ ਹੈ, ਤੂੰ ਇਹ ਨੂੰ ਸੁਣ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਲਾਭ ਦੇ ਲਈ ਧਿਆਨ ਵਿੱਚ ਰੱਖ।”
Lo, this — we searched it out — it [is] right, hearken; And thou, know for thyself!
