Faarfannaa 82

1 Faarfannaa Asaaf. Waaqni, waldaa waaqotaa gidduu dhaabata; “waaqota” gidduuttis murtii kenna; akkanas jedha:

Ein salme av Asaf. Gud stend i Guds samling; midt imillom gudar held han dom:

2 “Isin hamma yoomiitti seera jalʼiftu? Hamma yoomiittis jalʼootaaf dhaabattu?

«Kor lenge vil de døma rangt og halda med dei ugudlege? (Sela)

3 Dadhabdootaa fi ijoollee abbaa hin qabneef murtii qajeelaa kennaa; mirga hiyyeeyyiitii fi cunqurfamtootaas eegsisaa.

Døm den ringe og farlause! Lat armingen og den fatige få sin rett!

4 Warra dadhabaa fi rakkattoota baraaraa; harka jalʼootaatiis isaan baasaa.

Berga den ringe og fatige, frels han frå handi åt dei ugudlege!

5 “Isaan homaa hin beekan; homaa illee hin hubatan. Isaan dukkana keessa jiraatu; hundeen lafaa hundinuu ni raafame.

Dei veit inkje og skynar inkje, dei ferdast i myrker; alle grunnvollar til jordi ruggar.

6 “Anis, ‘Isin, “waaqota;” hundi keessan ilmaan Waaqa Waan Hundaa Olii ti’ jedheera.

Eg hev sagt: «De er gudar, søner til den Høgste er de alle.»

7 Taʼus isin akkuma namatti ni duutu; akkuma bulchitoota kamii iyyuu ni kuftu.”

Men sanneleg, som menneskje skal de døy, og som ein av hovdingarne skal de falla.»

8 Yaa Waaqi kaʼi; lafatti muri; sabni hundinuu kan keetiitii.

Statt upp, Gud, haldt dom yver jordi! For du eig alle heidningar.