Apenbaring 9

1 Og den femte engelen bles. Og eg såg eg ei stjerna som hadde falle frå himmelen ned på jordi, og ho fekk lykelen til avgrunnsbrunnen. (Abyssos g12)

tataH paraM saptamadUtena tUryyAM vAditAyAM gaganAt pRthivyAM nipatita ekastArako mayA dRSTaH, tasmai rasAtalakUpasya kuJjikAdAyi| (Abyssos g12)

2 Og ho opna avgrunnsbrunnen, og ein røyk steig upp or brunnen, lik røyken av ein stor omn, og soli og lufti vart myrkte av røyken frå brunnen. (Abyssos g12)

tena rasAtalakUpe mukte mahAgnikuNDasya dhUma iva dhUmastasmAt kUpAd udgataH| tasmAt kUpadhUmAt sUryyAkAzau timirAvRtau| (Abyssos g12)

3 Og or røyken kom grashoppar ut på jordi, og det vart gjeve deim magt, slik som skorpionarne på jordi hev,

tasmAd dhUmAt pataGgeSu pRthivyAM nirgateSu naralokasthavRzcikavat balaM tebhyo'dAyi|

4 og det vart sagt deim at dei ikkje måtte skada graset på jordi eller noko grønt eller noko tre, men berre dei menneskje som ikkje hadde Guds innsigle på pannorne.

aparaM pRthivyAstRNAni haridvarNazAkAdayo vRkSAzca tai rna siMhitavyAH kintu yeSAM bhAleSvIzvarasya mudrAyA aGko nAsti kevalaM te mAnavAstai rhiMsitavyA idaM ta AdiSTAH|

5 Og det vart gjeve deim at dei ikkje skulde drepa deim, men pina deim i fem månader; og pinsla av deim var som pinsla av ein skorpion når han sting eit menneskje.

parantu teSAM badhAya nahi kevalaM paJca mAsAn yAvat yAtanAdAnAya tebhyaH sAmarthyamadAyi| vRzcikena daSTasya mAnavasya yAdRzI yAtanA jAyate tairapi tAdRzI yAtanA pradIyate|

6 Og i dei dagar skal folk søkja dauden og ikkje finna honom, og stunda etter å døy, og dauden skal fly frå deim.

tasmin samaye mAnavA mRtyuM mRgayiSyante kintu prAptuM na zakSyanti, te prANAn tyaktum abhilaSiSyanti kintu mRtyustebhyo dUraM palAyiSyate|

7 Og grashopparne såg ut som hestar, tilbudde til strid; og på hovudi deira var det liksom krunor av gull, og andliti deira var som menneskjeandlit.

teSAM pataGgAnAm AkAro yuddhArthaM susajjitAnAm azvAnAm AkArasya tulyaH, teSAM ziraHsu suvarNakirITAnIva kirITAni vidyante, mukhamaNDalAni ca mAnuSikamukhatulyAni,

8 Og dei hadde hår som kvendehår, og tennerne deira var som løvetenner.

kezAzca yoSitAM kezAnAM sadRzAH, dantAzca siMhadantatulyAH,

9 Og dei hadde brynjor liksom jarnbrynjor, og ljoden av vengjerne deira var som ljod av vogner når mange hestar renner til strid.

lauhakavacavat teSAM kavacAni santi, teSAM pakSANAM zabdo raNAya dhAvatAmazvarathAnAM samUhasya zabdatulyaH|

10 Og dei hadde stertar liksom skorpionar, og det var broddar i stertarne deira, og dei hadde magt til å skada menneski fem månader.

vRzcikAnAmiva teSAM lAGgUlAni santi, teSu lAGgUleSu kaNTakAni vidyante, aparaM paJca mAsAn yAvat mAnavAnAM hiMsanAya te sAmarthyaprAptAH|

11 Til konge yver seg hev dei avgrunnsengelen, hans namn er på hebraisk Abaddon, og på gresk hev han namnet Apollyon. (Abyssos g12)

teSAM rAjA ca rasAtalasya dUtastasya nAma ibrIyabhASayA abaddon yUnAnIyabhASayA ca apalluyon arthato vinAzaka iti| (Abyssos g12)

12 Det fyrste usæle er yverstade; sjå, det kjem tvo usæle etter dette!

prathamaH santApo gatavAn pazya itaH paramapi dvAbhyAM santApAbhyAm upasthAtavyaM|

13 Og den sette engelen bles. Og eg høyrde ei røyst frå dei fire horni på det gullaltaret som stod framfor Gud,

tataH paraM SaSThadUtena tUryyAM vAditAyAm IzvarasyAntike sthitAyAH suvarNavedyAzcatuzcUDAtaH kasyacid ravo mayAzrAvi|

14 og ho sagde til den sette engelen, som hadde basunen: «Løys dei fire englarne som er bundne ved den store elvi Eufrat!»

sa tUrIdhAriNaM SaSThadUtam avadat, pharAtAkhye mahAnade ye catvAro dUtA baddhAH santi tAn mocaya|

15 Og dei fire englarne vart løyste, dei som hadde vore ferdige på timen og dagen og månaden og året til å drepa tridjeparten av menneski.

tatastaddaNDasya taddinasya tanmAsasya tadvatsarasya ca kRte nirUpitAste catvAro dUtA mAnavAnAM tRtIyAMzasya badhArthaM mocitAH|

16 Og talet på herarne av hestfolk var tvo gonger ti tusund gonger ti tusund; eg høyrde talet på deim.

aparam azvArohisainyAnAM saMkhyA mayAzrAvi, te viMzatikoTaya Asan|

17 Og soleis såg eg i syni hestarne og deim som sat på deim: dei hadde eldraude og myrkraude og svåvelgule brynjor; og hovudi på hestarne var som løvehovud, og or munnarne deira fer det ut eld og røyk og svåvel.

mayA ye 'zvA azvArohiNazca dRSTAsta etAdRzAH, teSAM vahnisvarUpANi nIlaprastarasvarUpANi gandhakasvarUpANi ca varmmANyAsan, vAjinAJca siMhamUrddhasadRzA mUrddhAnaH, teSAM mukhebhyo vahnidhUmagandhakA nirgacchanti|

18 Av desse tri: elden og røyken og svåvelet, som for ut or munnarne deira, vart tridjeparten av menneski drepen.

etaistribhi rdaNDairarthatasteSAM mukhebhyo nirgacchadbhi rvahnidhUmagandhakai rmAnuSANAM tutIyAMzo 'ghAni|

19 For magti åt hestarne ligg i munnen deira og halen deira, for halarne deira er som ormar og hev hovud, og med deim gjer dei skade.

teSAM vAjinAM balaM mukheSu lAGgUleSu ca sthitaM, yatasteSAM lAGgUlAni sarpAkArANi mastakaviziSTAni ca taireva te hiMsanti|

20 Og dei andre menneskje, som ikkje vart drepne i desse plågorne, vende ikkje um frå dei verki deira hender hadde gjort, so dei heldt upp med å tilbeda dei vonde ånder og avgudarne av gull og av sylv og av kopar og av stein og av tre, som korkje kann sjå eller høyra eller ganga.

aparam avaziSTA ye mAnavA tai rdaNDai rna hatAste yathA dRSTizravaNagamanazaktihInAn svarNaraupyapittalaprastarakASThamayAn vigrahAn bhUtAMzca na pUjayiSyanti tathA svahastAnAM kriyAbhyaH svamanAMsi na parAvarttitavantaH

21 Og dei vende ikkje um frå mordgjerningarne sine eller frå trolldomskunsterne sine eller frå hordomen sin eller frå tjuvskapen sin.

svabadhakuhakavyabhicAracauryyobhyo 'pi manAMsi na parAvarttitavantaH|