Salmenes 95

1 Kom, lat oss fegnast for Herren, lat oss ropa av frygd for vårt frelse-berg!

KOMAIL kodo, pwe kitail pan kapina Ieowa o nijinij on paip en maur atail.

2 Lat oss stiga fram for hans åsyn med lovsong, lat oss syngja vår fagnad for honom i salmar!

Kitail pan kola tuki on i kapin. Kitail en nijinijki on I pjalm!

3 For ein stor Gud er Herren og ein stor konge yver alle gudar,

Pwe Ieowa Kot lapalap amen, o Nanmarki lapalap amen pon anin kot akan karoj.

4 han som i si hand hev det djupaste av jordi, og som eig topparne av fjelli.

Pan jappa mi ni lim a, o pon komon nana me japwilim a.

5 Han eig havet, for han hev skapt det, og turrlendet hev hans hender laga.

Madau me japwilim a, pwe i me kotin wiadar, o lim a kan wiadar waja madekon.

6 Kom, lat oss falla ned og bøygja oss, lat oss bøygja kne for Herren, vår skapar!

Komail kodo, kitail pan kaudok, o dairukedi, o kelepuki mon Ieowa, me kotin wia kitail dar.

7 For han er vår Gud, og me er det folk han føder, og den hjord som handi hans leider. Å, vilde de høyra på hans røyst i dag!

Pwe i atail Kot, a kitail aramaj en japwilim a wajan kamana o pwin en lim a. Ran wet, ma komail pan ron kapitie,

8 Forherd ikkje dykkar hjarta som ved Meriba, som på Massa-dagen i øydemarki,

Komail der kapitakaila monion omail, duen a wiauier Meripa o ni ran en Maja nan jap tan.

9 der federne dykkar freista meg! Dei prøvde meg, endå dei hadde set mi gjerning.

Ni jam omail akan jonejon ia o kajau ia da, pwe re kilaner ai dodok kan.

10 I fyrti år var eg leid av den ætti, og eg sagde: «Dei er eit folk med villfarande hjarta, og dei kjenner ikkje vegarne mine.»

Par paeijok I juede kilar di wet, o I indada: Monion en jon en aramaj duen met kin wukiwuk jili, o re jota men aja duen al ai kan.

11 So svor eg i min vreide: «Sanneleg, dei skal ikkje koma inn til mi kvila.»

I ap kaula ni ai makar: Irail jota pan konodi ai kamol.