Salmenes 94
1 Herre, du hemns Gud, du hemns Gud, syn deg i herlegdom!
Awurade, Onyankopɔn a wotɔ were, Onyankopɔn a wotɔ were, hyerɛn.
2 Statt upp, du domar yver jordi, lat dei ovmodige få lika for si gjerning!
Sɔre, asase so Temmufo, tua ahantanfo ka sɛnea ɛfata wɔn.
3 Kor lenge skal ugudlege, Herre, kor lenge skal ugudlege fegnast?
Awurade, enkosi da bɛn, amumɔyɛfo nnye wɔn ani nkosi da bɛn?
4 Dei gøyser or seg og fører skamlaus tale; dei skrøyter, alle ugjerningsmenner.
Wɔkasa ahantan so; ahohoahoa ahyɛ abɔnefo nyinaa ma.
5 Ditt folk, Herre, krasar dei, og din arv plågar dei.
Awurade, wɔdwerɛw wo nkurɔfo; wɔhyɛ wʼagyapade so.
6 Enkja og den framande slær dei i hel, og dei myrder dei farlause.
Wokunkum akunafo ne ananafo; na wodi ayisaa awu.
7 Og dei segjer: «Herren ser ikkje, og Jakobs Gud merkar det ikkje.»
Wɔka se, “Awurade nhu, Yakob Nyankopɔn ayi nʼani.”
8 Merka då, de uvituge i folket! Og de vitlause, når vil de taka til vitet?
Monhwɛ yiye, mo agyimifo a mowɔ nnipa no mu; nkwaseafo, da bɛn na mubehu nyansa?
9 Han som hev sett inn øyra, skulde han ikkje høyra? Han som hev laga til auga, skulde han ikkje sjå?
Nea ɔbɔɔ aso no rente asɛm ana? Nea ɔyɛɛ ani no renhu ade ana?
10 Han som tuktar heidningar, skulde han ikkje refsa, han som gjev menneski kunnskap?
Nea ɔteɛteɛ aman so no rentwe aso ana? Nea ɔkyerɛkyerɛ onipa no nnim nyansa ana?
11 Herren kjenner mannsens tankar, at dei er fåfengd.
Awurade nim onipa nsusuwii; onim sɛ enkosi hwee.
12 Sæl er den mann som du, Herre, tuktar, og som du gjev lærdom or lovi di,
Awurade, nhyira ne onipa a woteɛteɛ no so, onipa a wokyerɛ no wo mmara no;
13 til å gjeve honom ro for vonde dagar, til dess det vert grave ei grav for den ugudlege.
Woma ɔhome fi amanehunu nna mu, kosi sɛ wobetu amoa ama amumɔyɛfo.
14 For ikkje støyter Herren burt sitt folk, og arven sin forlet han ikkje.
Awurade rempo ne nkurɔfo; na ɔrennyaw nʼagyapade hɔ da.
15 For domen skal venda um att til rettferd, og alle ærlege i hjarta skal halda med honom.
Atemmu begyina treneeyɛ so bio, na wɔn a wɔn koma mu tew nyinaa bedi so.
16 Kven stend upp for meg imot dei vonde? Kven stig fram for meg mot deim som gjer urett?
Hena na ɔbɛsɔre atia amumɔyɛfo ama me? Hena na ɔbɛsɔre atia abɔnefo ama me?
17 Dersom ikkje Herren var mi hjelp, so vilde sjæli mi snart bu i stilla.
Sɛ Awurade ammoa me a, anka mekɔɔ owu kommyɛ mu ntɛm so.
18 Når eg segjer: «Foten min er ustød, då held di miskunn meg uppe, Herre.»
Bere a mekae se, “Me nan rewatiri” no, Awurade, wo dɔ no soo me mu.
19 Når det kjem mange tunge tankar i mitt hjarta, då huggar dine trøystarord mi sjæl.
Bere a me dadwen dɔɔso no, wʼawerɛkyekye maa me kra abotɔyam.
20 Er vel tynings-domstolen i samlag med deg, der dei lagar urett i hop til rett?
Ahengua a porɔwee ahyɛ no mma no ne wo wɔ ayɔnkofa ana? Ahengua a ne hyɛ nsɛm de amanehunu na ɛba no?
21 Dei flokkar seg i hop mot sjæli åt den rettferdige, og dei fordømer uskuldigt blod.
Wɔka bɔ mu tia atreneefo na wɔn a wodi bem no, wobu wɔn kumfɔ.
22 Då vert Herren ei borg for meg, og min Gud vert eit berg som eg flyr til.
Nanso Awurade yɛ mʼaban; na me Nyankopɔn ayɛ ɔbotan a ne mu na minya ahintawee.
23 Og han let deira urett koma attende yver deim, og for deira vondskap skal han gjera ende på deim, ja, Herren, vår Gud, skal gjera ende på deim.
Obetua wɔn nnebɔne no so ka na wɔn amumɔyɛ nti wasɛe wɔn; Awurade yɛn Nyankopɔn bɛsɛe wɔn.
