Salmenes 94
1 Herre, du hemns Gud, du hemns Gud, syn deg i herlegdom!
O ry Iehovà, Andrianañahare mpamale-fate, ry Andrianañahare, mpañome-to: mireandreaña.
2 Statt upp, du domar yver jordi, lat dei ovmodige få lika for si gjerning!
Miongaha, ry Mpizaka’ ty tane toio; lilovo ami’ty fañeva’e o mpirengevokeo.
3 Kor lenge skal ugudlege, Herre, kor lenge skal ugudlege fegnast?
Sikal’ ombia o lo-tserekeo, ry Iehovà: pak’ombia ty mbe hitreña’ o tsivokatseo?
4 Dei gøyser or seg og fører skamlaus tale; dei skrøyter, alle ugjerningsmenner.
Mifatatiake, manotratsotrake; mijiajia iaby o mpanao ratio.
5 Ditt folk, Herre, krasar dei, og din arv plågar dei.
Demohe’ iereo ondati’oo ry Iehovà, volevole’ iereo ty lova’o.
6 Enkja og den framande slær dei i hel, og dei myrder dei farlause.
Vonoe’ iereo ty vantotse naho ty renetane, naho mañoho-doza amo bode-raeo;
7 Og dei segjer: «Herren ser ikkje, og Jakobs Gud merkar det ikkje.»
vaho manao ti-hoe: Tsy vazoho’ Ià; tsy mañaoñe t’i Andrianañahare’ Iakobe.
8 Merka då, de uvituge i folket! Og de vitlause, når vil de taka til vitet?
Mañaraharà ry borololo am’ ondatio; naho o dagolao, ombia t’ie hahafohiñe?
9 Han som hev sett inn øyra, skulde han ikkje høyra? Han som hev laga til auga, skulde han ikkje sjå?
Tsy mahajanjiñe hao i nambole o ravembiaoy? Tsy mahavazoho hao i Mpitsene fihainoy?
10 Han som tuktar heidningar, skulde han ikkje refsa, han som gjev menneski kunnskap?
Tsy hanoro hao i Mpandilo o fifeheañeo? ie mañòke hilala am’ondatio.
11 Herren kjenner mannsens tankar, at dei er fåfengd.
Arofoana’ Iehovà ty fitsakorea’ ondaty; t’ie kofòke avao.
12 Sæl er den mann som du, Herre, tuktar, og som du gjev lærdom or lovi di,
Haha t’indaty lilove’o ry Ià, naho i anara’o amy Tsara’oy;
13 til å gjeve honom ro for vonde dagar, til dess det vert grave ei grav for den ugudlege.
homea’o fitofàñe an-tsan-kasotriañe, ampara’ te nihaliañe koboñe o lo-tserekeo.
14 For ikkje støyter Herren burt sitt folk, og arven sin forlet han ikkje.
Tsy ho farie’ Iehovà ondati’eo; tsy haforintse’e i lova’ey.
15 For domen skal venda um att til rettferd, og alle ærlege i hjarta skal halda med honom.
Mbe himpoly ami’ty hahiti’e o zakao, le hene hañorik’ aze o vañoñ’ añ’arofoo.
16 Kven stend upp for meg imot dei vonde? Kven stig fram for meg mot deim som gjer urett?
Ia ty hitroatse amo tsereheñeo ho ahy? Ia ty hijohañe amo mpanao ratio ho amakoo?
17 Dersom ikkje Herren var mi hjelp, so vilde sjæli mi snart bu i stilla.
Naho tsy Iehovà ty nañimb’ ahy le ho nitobe am-pitsiñañe ty fiaiko.
18 Når eg segjer: «Foten min er ustød, då held di miskunn meg uppe, Herre.»
Ie anoeko ty hoe: Midorasitse ty tomboko; le manozañ’ ahy ty fiferenaiña’o ry Iehovà.
19 Når det kjem mange tunge tankar i mitt hjarta, då huggar dine trøystarord mi sjæl.
Ie mañotrotro ty hamahimahin-troke, le mampanintsiñe ty fiaiko o fañohòa’oo.
20 Er vel tynings-domstolen i samlag med deg, der dei lagar urett i hop til rett?
Mete hiharo-rehak’ ama’o hao ty fitobohan-katsivokarañe— ie mikitro-draha hatao’e fañè,
21 Dei flokkar seg i hop mot sjæli åt den rettferdige, og dei fordømer uskuldigt blod.
naho mirañadrañake hañè-doza ami’ty fiai’ o vañoñeo, vaho mañozoñe ty lio tsy aman-kila.
22 Då vert Herren ei borg for meg, og min Gud vert eit berg som eg flyr til.
Fe haboam-pitsolohako t’Iehovà, vaho lamilamy fipalirako t’i Andrianañahareko.
23 Og han let deira urett koma attende yver deim, og for deira vondskap skal han gjera ende på deim, ja, Herren, vår Gud, skal gjera ende på deim.
Nampolia’e ty hatsivokara’ iareo, vaho ho mongora’e ty amo fikotriha’iareoo; toe ihañitoa’ Iehovà Andrianañaharentika.
