Salmenes 88
1 Ein song, ein salme av Korahs born. Til songmeisteren; etter Mahalat leannot; ein song til lærdom av ezrahiten Heman. Herre, min Frelse-Gud! Dag og natt ropar eg framfyre deg.
(En Sang. En Salme af Koras Sønner. Til Sangmesteren. Al-mahalat-leannot. En Maskil af Ezraitten Heman.) HERRE min Gud, jeg råber om dagen, om Natten når mit Skrig til dig;
2 Lat mi bøn koma for di åsyn, bøyg ditt øyra til mitt klagerop!
lad min Bøn komme frem for dit Åsyn, til mit Klageråb låne du Øre!
Thi min Sjæl er mæt af Lidelser, mit Liv er Dødsriget nær, (Sheol h7585)
4 Eg er rekna lik deim som fer ned i gravi, eg er som ein mann utan livskraft.
jeg regnes blandt dem, der sank i Graven, er blevet som den, det er ude med,
5 Eg er forlaten millom dei daude, som dei ihelslegne som ligg i gravi, som du ikkje meir kjem i hug, då dei er avskorne frå di hand.
kastet hen imellem de døde, blandt faldne, der hviler i Graven, hvem du ej mindes mere, thi fra din Hånd er de revet.
6 Du hev lagt meg i den djupe hola, i myrkrer, i ovdjup.
Du har lagt mig i den underste Grube, på det mørke, det dybe Sted;
7 Din harm kvilar tungt på meg, og med alle dine bylgjor trengjer du meg. (Sela)
tungt hviler din Vrede på mig, alle dine Brændinger lod du gå over mig. (Sela)
8 Du hev drive mine kjenningar langt burt frå meg, du hev gjort meg til ein styggedom for deim, eg er innestengd og kann ikkje koma ut.
Du har fjernet mine Frænder fra mig, gjort mig vederstyggelig for dem; jeg er fængslet, kan ikke gå ud,
9 Mitt auga hev vanmegtast av liding, eg hev kalla på deg kvar dag, Herre, eg hev rett ut mine hender til deg.
mit Øje er sløvt af Vånde. Hver Dag, HERRE, råber jeg til dig og rækker mine Hænder imod dig.
10 Gjer du vel under for dei daude? eller vil skuggar stand upp og lova deg? (Sela)
Gør du Undere for de døde, står Skyggerne op og takker dig? (Sela)
11 Tru dei i gravi fortel um di miskunn, og um di truskap i avgrunnen?
Tales der om din Nåde i Graven, i Afgrunden om din Trofasthed?
12 Vert dine under kjende i myrkret, og di rettferd i gløymelandet?
Er dit Under kendt i Mørket, din Retfærd i Glemselens Land?
13 Men eg ropar til deg, Herre, og um morgonen kjem mi bøn imot deg.
Men jeg, o HERRE, jeg råber til dig, om Morgenen kommer min Bøn dig i Møde.
14 Kvifor, Herre, støyter du burt mi sjæl? Kvifor løyner du ditt andlit for meg?
Hvorfor forstøder du, HERRE, min Sjæl og skjuler dit Åsyn for mig?
15 Arm er eg og døyande frå ungdomen av, eg ber dine rædslor, eg lyt gjeva meg yver.
Elendig er jeg og Døden nær, dine Rædsler har omgivet mig fra min Ungdom;
16 Logarne av din harm hev gjenge yver meg, dine skræmor hev gjort meg til inkjes.
din Vredes Luer går over mig, dine Rædsler har lagt mig øde,
17 Dei hev ringa seg um meg som vatn all dagen, dei hev i samlag kringsett meg.
som Vand er de om mig Dagen lang, til Hobe slutter de Kreds om mig;
18 Du hev drive langt burt frå meg ven og næste, mine kjenningar er myrkret.
Ven og Frænde fjerned du fra mig, holdt mine Kendinge borte.
