Salmenes 81
1 Til songmeisteren, etter Gittit; av Asaf. Syng med fagnad for Gud, vår styrke! Ropa med gleda for Jakobs Gud!
Til Sangmesteren. Al-haggittit. Af Asaf.
2 Set i med song, og lat trumma høyrast, den væne cither med harpa!
Jubler for Gud, vor Styrke, raab af fryd for Jakobs Gud,
3 Blås i lur ved nymåne, ved fullmåne på vår høgtidsdag!
istem Lovsang, lad Pauken lyde, den liflige Citer og Harpen;
4 For det er ei lov for Israel, ein rett for Jakobs Gud.
stød i Hornet paa Nymaanedagen, ved Fuldmaaneskin paa vor Højtidsdag!
5 Han sette det til eit vitnemål i Josef då han drog ut gjenom Egyptarland. - Eit mål som eg ikkje kjende, høyrde eg:
Thi det er Lov i Israel, et Bud fra Jakobs Gud;
6 «Eg løyste hans oksl frå byrdi, hans hender vart frie frå berekorgi.
han gjorde det til en Vedtægt i Josef, da han drog ud fra Ægypten, hvor han hørte et Sprog, han ikke kendte.
7 I trengsla ropa du, og eg fria deg ut, eg svara deg, løynd i toresky, eg prøvde deg ved Meribavatni. (Sela)
»Jeg fried hans Skulder for Byrden, hans Hænder slap fri for Kurven.
8 Høyr, mitt folk, so vil eg vitna for deg! Israel, gjev du vilde høyra på meg!
I Nøden raabte du, og jeg frelste dig, jeg svarede dig i Tordenens Skjul, jeg prøvede dig ved Meribas Vande. (Sela)
9 Det skal ikkje finnast nokon annan gud hjå deg, og du skal ikkje tilbeda ein framand gud.
Hør, mit Folk, jeg vil vidne for dig, Israel, ak, om du hørte mig!
10 Eg er Herren, din Gud, som førde deg upp frå Egyptarland, lat munnen vidt upp, at eg kann fylla honom!
En fremmed Gud maa ej findes hos dig, tilbed ikke andres Gud!
11 Men folket mitt høyrde ikkje på mi røyst, og Israel vilde ikkje lyda meg.
Jeg, HERREN, jeg er din Gud, som førte dig op fra Ægypten; luk din Mund vidt op, og jeg vil fylde den!
12 So let eg deim fara med sitt harde hjarta, at dei kunde ganga i sine eigne råder.
Men mit Folk vilde ikke høre min Røst, Israel lød mig ikke.
13 Gjev mitt folk vilde høyra på meg, gjev Israel vilde vandra på mine vegar!
Da lod jeg dem fare i deres Stivsind, de vandrede efter deres egne Raad.
14 Snart skulde eg då bøygja deira fiendar, eg skulde venda mi hand imot deira motstandarar.
Ak, vilde mit Folk dog høre mig, Israel gaa mine Veje!
15 Dei som hatar Herren, skulde høla honom, og deira tid skulde vara æveleg.
Da kued jeg snart deres Fjender, vendte min Haand mod deres Uvenner!
16 Og eg skulde føda honom med den beste kveite, og frå berget skulde eg metta deg med honning.»
Deres Avindsmænd skulde falde og gaa til Grunde for evigt; jeg nærede dig med Hvedens Fedme, mættede dig med Honning fra Klippen!«
