Salmenes 78

1 Ein song til lærdom av Asaf. Lyd, mitt folk, på læra mi, legg øyra til det munnen min talar!

Þjóð mín, hlustaðu á kenningu mína. Gefðu gaum að því sem ég hef að segja.

2 Eg vil opna min munn med fyndord, eg vil lata gåtor frå gamall tid strøyma ut.

Nú ætla ég að rifja upp fyrir þér liðna atburði,

3 Det me hev høyrt og veit, og det våre feder hev fortalt oss,

frásagnir sem varðveist hafa frá kynslóð til kynslóðar.

4 det vil me ikkje dylja for deira born, men fortelja Herrens pris for den komande ætti, og hans styrke og hans under, som han hev gjort.

Ég birti ykkur sannleikann, svo að þið getið sagt börnum ykkar frá dásemdarverkum Drottins, öllum þeim undrum sem hann vann.

5 Han hev sett upp eit vitnemål i Jakob, og ei lov hev han lagt i Israel, som han baud våre feder, til å kunngjera deim for borni,

Lögmál sitt gaf hann Ísrael og bauð forfeðrunum að kenna það börnum sínum

6 so den komande ætti, dei born som skulde verta fødde, kunde kjenna deim, at dei kunde koma fram og fortelja um deim til sine born,

sem síðan skyldu kenna það sínum afkomendum. Þannig skyldi lögmál hans berast frá einni kynslóðinni til annarrar.

7 og setja si von til Gud, og ikkje gløyma Guds verk, men taka vare på hans bodord,

Því hefur sérhver kynslóð getað haldið lög Guðs, treyst honum og heyrt um hans dásemdarverk.

8 og ikkje vera som deira feder, ei tver og tråssug ætt, ei ætt som ikkje gjorde sitt hjarta fast, og som i si ånd ikkje var trufast mot Gud.

Ný kynslóð skyldi ekki þurfa að fara að fordæmi feðra sinna sem voru þrjóskir, óhlýðnir og ótrúir og forhertu sig gegn Guði.

9 Efraims born, dei væpna bogeskyttarar, dei snudde på stridsdagen.

Þótt íbúar Efraím væru alvopnaðir, þá flúðu þeir þegar að orustunni kom.

10 Dei heldt ikkje Guds pakt og vilde ikkje ferdast i hans lov.

Þannig rufu þeir sáttmálann við Guð og fóru sína eigin leið.

11 Og dei gløymde hans storverk og hans under som han hadde synt deim.

Þeir gleymdu máttarverkum Drottins,

12 For deira feder hadde han gjort under i Egyptarlandet på Soans mark.

sem hann hafði fyrir þá gert og forfeður þeirra í Egyptalandi,

13 Han kløyvde havet og let deim ganga igjenom, og let vatnet standa som ein haug.

þegar hann klauf hafið og leiddi þá yfir þurrum fótum. Vatnið stóð eins og veggur til beggja handa!

14 Og han leidde deim med skyi um dagen, og heile natti ved elds ljos.

Að degi til leiddi hann þá með skýi, en eldstólpa um nætur.

15 Han kløyvde berg i øydemarki og let deim drikka som av store vatsdjup.

Hann rauf gat á klettinn í eyðimörkinni. Vatnið streymdi fram og þeir svöluðu þorsta sínum.

16 Og han let bekkjer koma or fjellet og fekk vatn til å renna ned som elvar.

Já, það flæddi frá klettinum, líkast rennandi á!

17 Men dei heldt endå på og synda imot honom, og var tråssuge mot den Høgste i øydemarki.

Samt héldu þeir fast við þrjósku sína og syndguðu gegn hinum hæsta Guði.

18 Og dei freista Gud i sitt hjarta, so dei kravde mat for si lyst.

Þeir kvörtuðu og kveinuðu og heimtuðu annað að borða en það sem Guð gaf þeim.

19 Og dei tala imot Gud, dei sagde: «Kann vel Gud duka bord i øydemarki?

Þeir ásökuðu jafnvel sjálfan Guð og sögðu:

20 Sjå, han slo i berg, so vatn rann ut, og bekkjer fløymde. Tru han og kann gjeva brød, eller koma med kjøt til sitt folk?»

„Hann gaf okkur vatn, en hvers vegna fáum við ekki brauð eða kjöt?!“

21 Difor, då Herren høyrde det, vart han harm, og eld loga upp mot Jakob, og vreide reiste seg mot Israel;

Drottinn hlustaði og honum rann í skap, reiði hans upptendraðist gegn Ísrael.

22 for dei trudde ikkje på Gud og leit ikkje på hans frelsa.

Enda treystu þeir honum ekki, né trúðu forsjá hans.

23 Og han gav skyerne ovantil, og himmelportarne let han upp.

Jafnvel þótt hann lyki upp himninum – eins og glugga! –

24 Og han let manna regna yver deim til føda, og himmelkorn gav han deim.

og léti manna rigna niður.

25 Englebrød fekk menneskje eta, nista sende han deim til mette.

Já, þeir átu englabrauð! – og urðu mettir.

26 Han let austanvinden fara ut i himmelen, og han førde sunnanvinden fram ved si magt.

Þá lét hann austanvind blása og stýrði vestanvindinum með krafti sínum.

27 Og han let kjøt regna yver deim som dust, og fljugande fuglar som havsens sand,

Og viti menn, fuglum rigndi af himni, – þeir voru eins og sandur á sjávarströnd!

28 og han let deim falla ned midt i deira læger, kringum deira bustader.

Af hans völdum féllu þeir til jarðar um allar tjaldbúðirnar.

29 Og dei åt og vart ovleg mette, og det dei hadde hug på, let han deim få.

Og fólkið át nægju sína. Hann mettaði hungur þeirra.

30 Dei var ikkje komne burt frå si lyst, endå hadde dei maten i munnen,

En varla höfðu þeir lokið matnum – fæðan var enn í munni þeirra,

31 då steig Guds vreide upp imot deim, og han drap deira sterke menner hjå deim, og Israels ungdomar slo han ned.

þá reiddist Drottinn þeim og lagði að velli æskumenn Ísraels.

32 Med alt dette synda dei endå, og dei trudde ikkje på hans under.

En þeir sáu sig ekki um hönd, en héldu áfram að syndga og vildu ekki trúa kraftaverkum Drottins.

33 Og han let deira dagar kverva i fåfengd, og deira år i rædsla.

Þess vegna stytti hann ævi þeirra og sendi þeim miklar hörmungar.

34 Når han slo deim ned, då spurde dei etter honom, og vende um og søkte Gud,

En þegar neyðin var stærst, tóku þeir að leita Guðs. Þeir iðruðust og snéru sér til hans.

35 og kom i hug at Gud var deira berg og den høgste Gud var deira atterløysar.

Þeir viðurkenndu að Guð er eini grundvöllur lífsins – að hinn hæsti Guð væri frelsari þeirra.

36 Men dei gjølte for honom med sin munn, og laug for honom med si tunga.

En því miður fylgdu þeir honum aðeins í orði kveðnu, en ekki af heilum hug,

37 Og deira hjarta hekk ikkje fast ved honom, og dei var ikkje true mot hans pakt.

hjarta þeirra var langt frá honum. Þeir stóðu ekki við orð sín.

38 Men han er miskunnsam, han forlet skuld og tyner ikkje, og mange gonger let han sin vreide venda um, og han vakte ikkje heile sin harm.

Samt var hann þeim miskunnsamur, fyrirgaf syndir þeirra og tortímdi þeim ekki. Margoft hélt hann aftur af reiði sinni.

39 Og han kom i hug at dei var kjøt, ein andepust som kverv og ikkje kjem att.

Hann minntist þess að þeir voru dauðlegir menn, eins og andblær sem kemur og fer.

40 Kor ofte dei tråssa honom i øydemarki og gjorde honom sorg i audni!

Já, oft risu þeir gegn Guði í eyðimörkinni og ollu honum vonbrigðum.

41 Og dei freista atter Gud og krenkte Israels Heilage.

Aftur og aftur sneru þeir við honum baki og freistuðu hans.

42 Dei kom ikkje handi hans i hug, eller den dagen då han fria deim frå fienden,

Þeir gleymdu krafti hans og kærleika og hvernig hann hafði frelsað þá frá óvinum þeirra.

43 då han gjorde sine teikn i Egyptarland, og sine undergjerningar på Soans mark.

Þeir gleymdu plágunum sem hann sendi Egyptum í Sóan

44 Og han gjorde deira elvar til blod, og sine rennande vatn kunde dei ikkje drikka.

þegar hann breytti fljótum þeirra í blóð, svo að enginn gat drukkið.

45 Han sende imot deim flugesvermar som åt deim upp, og froskar som tynte deim.

Eða þegar hann fyllti landið af flugum og froskum!

46 Og han gav deira grøda til gnagaren og deira arbeid til grashoppen.

Lirfurnar spilltu uppskerunni og engispretturnar átu allt, hvort tveggja var frá honum komið.

47 Han slo deira vintre ned med hagl og deira morbærtre med haglsteinar.

Hann eyddi vínviði þeirra með hagléli og mórberjatrjánum með frosti.

48 Og han gav deira fe til haglet og deira hjorder til eldingarne.

Búpeningurinn hrundi niður í haganum, haglið rotaði hann og sauðirnir drápust í eldingum.

49 Han sende på deim sin brennande vreide, sinne og harm og trengsla, ei sending av uferds-englar.

Hann úthellti reiði sinni yfir þá, sendi þeim ógn og skelfingu. Hann leysti út sendiboða ógæfunnar – engla sem létu þá kenna á því!

50 Han braut veg for sin vreide, han sparde ikkje deira sjæl for dauden, og deira liv gav han til sotti.

Hann gaf reiðinni lausan tauminn. Og ekki hlífði hann Egyptunum. Þeir fengu vænan skerf af plágum og sjúkdómum.

51 Og han slo alle fyrstefødde i Egyptarland, fyrstegrøda av dei sterke i Khams tjeld.

Þá deyddi hann frumburði Egypta, efnilegan ungviðinn, sem vonirnar voru bundnar við.

52 Og han let sitt folk fara av stad som sauer, og førde deim som ei hjord i øydemarki.

Sinn eigin lýð leiddi hann styrkri hendi gegnum eyðimörkina.

53 Og han leidde deim trygt, og dei ræddast ikkje, men havet løynde deira fiendar.

Hann var skjól þeirra og vörn. Þeir þurftu ekkert að óttast, en hafið gleypti óvini þeirra.

54 Og han førde deim til sitt heilage landmerke, det fjell som hans høgre hand hadde vunne.

Hann greiddi för þeirra til fyrirheitna landsins, til hæðanna sem hann hafði skapað.

55 Og han dreiv ut heidningar for deim, og let deira land falla til deim som arv, og let Israels ætter bu i deira tjeld.

Íbúum landsins stökkti hann á flótta en gaf þar ættkvíslum Ísraels erfðahlut og skjól.

56 Men dei freista Gud, den Høgste, og tråssa honom, og hans vitnemål agta dei ikkje på.

En þótt þeir nytu gæsku Guðs, risu þeir gegn hinum hæsta og fyrirlitu boðorð hans.

57 Og dei veik av og var utrugne som deira feder, dei vende um som ein veik boge.

Þeir sneru af leið og rufu trúnað rétt eins og feður þeirra. Eins og bogin ör misstu þeir marksins sem Guð hafði sett þeim.

58 Dei harma honom med sine haugar og eggja honom med sine avgudar.

Þeir tóku aðra guði, reistu þeim ölturu og egndu Drottin á móti sér.

59 Gud høyrde det og vart vreid, og han vart svært leid av Israel.

Guð sá verk þeirra og reiddist – fékk viðbjóð á Ísrael.

60 Og han gjekk burt frå sin bustad i Silo, det tjeld han hadde slege upp millom menneskje.

Hann yfirgaf helgidóm sinn í Síló, bústað sinn meðal manna.

61 Og han let sin styrke verta førd burt som fange, og gav si æra i fiendehand.

Örk sína lét hann falla í hendur óvinanna og vegsemd hans var óvirt af heiðingjum.

62 Og han gav sitt folk til sverdet, og på sin arv harmast han.

Hann reiddist lýð sínum og lét hann falla fyrir sverði óvinanna.

63 Eld åt deira unge menner, og deira møyar fekk ingen bruresong.

Æskumenn Ísraels fórust í eldi og ungu stúlkurnar upplifðu ekki sinn brúðkaupsdag.

64 Deira prestar fall for sverdet, og deira enkjor fekk ikkje syrgja

Prestunum var slátrað og ekkjur þeirra dóu áður en þær gátu harmað þá.

65 Då vakna Herren som ein sovande, som ei kjempa frå rus av vin.

Þá var sem Drottinn vaknaði af svefni, eins og hetja sem rís upp úr vímu,

66 Og han slo sine fiendar attende, og han førde yver deim æveleg skam.

og hann gaf þeim vænt spark í bakhlutann og sendi þá burt með skömm, sömu leið og þeir komu.

67 Og han støytte burt Josefs tjeld, og Efraims ætt valde han ikkje ut.

Hann hafnaði fjölskyldu Jósefs, ætt Efraíms,

68 Men han valde Judas ætt, Sions fjell som han elska.

en kaus Júdaættkvísl og Síonfjall, sem hann elskar.

69 Og han bygde sin heilagdom som høge fjell, liksom jordi som han hev grunnfest til æveleg tid.

Þar reisti hann musteri sitt – voldugt og traust rétt eins og himin og jörð.

70 Og han valde ut David, sin tenar, og tok honom frå sauegrindarne.

Hann kaus Davíð sem þjón sinn, tók hann frá sauðunum,

71 Han førde honom frå lambsauerne som han fylgde, til å gjæta Jakob, sitt folk, og Israel, sin arv.

úr smalamennskunni, til að verða leiðtogi og hirðir þjóðar sinnar.

72 Og han gjætte deim etter sitt ærlege hjarta, og med si kloke hand leidde han deim.

Og hann gætti hennar af öryggi og með hreinu hjarta.