< Salmenes 77 >
1 Til songmeisteren, for Jedutun; ein salme av Asaf. Eg ropar til Gud, og eg vil skrika; eg ropar til Gud, og han vil venda øyra til meg.
Glas moj ide k Bogu, i ja prizivljem njega; glas moj ide k Bogu, i on æe me uslišiti.
2 Den Dagen eg er i naud, søkjer eg Herren, um natti retter eg ut handi, og ho vert ikkje trøytt, mi sjæl vil ikkje lata seg trøysta.
U dan tuge svoje tražih Gospoda; noæu je ruka moja podignuta, i ne spušta se; duša moja neæe da se utješi.
3 Eg vil koma Gud i hug og sukka, eg vil tenkja etter, og mi ånd vanmegtast. (Sela)
Pominjem Boga, i uzdišem; razmišljam, i trne duh moj.
4 Du held augo mine vakande, eg er uroleg og talar ikkje.
Držim oèi svoje da su budne; klonuo sam, i ne mogu govoriti.
5 Eg tenkjer på fordoms dagar, på lengst framfarne år.
Prebrajam stare dane i godine od vijekova.
6 Eg vil koma i hug min strengleik um natti, i mitt hjarta vil eg grunda, og mi ånd vil ransaka.
Opominjem se pjesama svojih noæu; razgovaram se sa srcem svojim, i ispitujem duh svoj:
7 Vil Herren æveleg støyta burt? vil han ikkje lenger visa nåde?
“Zar æe se dovijeka gnjeviti na nas Gospod, i neæe više ljubiti?
8 Er det for all tid ute med hans miskunn? Hev hans lovnad vorte upp i inkje frå ætt til ætt?
Zar je zasvagda prestala milost njegova, i rijeè se prekinula od koljena na koljeno?
9 Hev Gud gløymt å vera nådig? Eller hev han i vreide stengt for sin godhug? (Sela)
Zar je zaboravio milostiv biti i u gnjevu zatvorio milosrðe svoje?”
10 Eg segjer: Dette er mi plåga, det er år frå høgre handi til den Høgste.
I rekoh: žalosna je za mene ova promjena desnice višnjega.
11 Eg vil forkynna Herrens gjerningar, for eg vil minnast dine under frå fordoms tid.
Pamtim djela Gospodnja; pamtim preðašnje èudo tvoje.
12 Og eg vil tenkja etter alt ditt verk, og på dine store gjerningar vil eg grunda.
Mislio sam o svijem djelima tvojim, razmišljao o radnji tvojoj;
13 Gud, i heilagdom er din veg, kven er ein gud, stor som Gud?
Bože! put je tvoj svet; koji je Bog tako velik kao Bog naš?
14 Du er den Gud som gjer under; du hev kunngjort din styrke millom folkeslagi.
Ti si Bog, koji si èinio èudesa, pokazivao silu svoju meðu narodima;
15 Du hev løyst ditt folk ut med velde, borni åt Jakob og Josef. (Sela)
Mišicom si odbranio narod svoj, sinove Jakovljeve i Josifove.
16 Vatni såg deg, Gud, vatni såg deg og bivra, ja, djupi skalv.
Vidješe te vode, Bože, vidješe te vode, i ustreptaše, i bezdane se zadrmaše.
17 Skyerne gav vatn, himmelen dunde, ja, dine piler flaug ikring.
Iz oblaka lijaše voda, oblaci davahu glas, i strijele tvoje leæahu.
18 Di tora dunde i kvervelstormen, eldingar lyste upp jordriket, jordi skalv og riste.
Grmljahu gromovi tvoji po nebu; munje tvoje sijevahu po vasiljenoj, zemlja se tresijaše i njihaše.
19 I havet gjekk din veg, og dine stigar gjenom store vatn, og dine fotspor vart ikkje kjende.
Po moru bijaše put tvoj, i staze tvoje po velikoj vodi, i trag tvoj ne poznavaše se.
20 Du førde ditt folk som ei hjord ved handi åt Moses og Aron.
Vodio si narod svoj kao ovce rukom Mojsijevom i Aronovom.