< Salmenes 74 >
1 Ein song til lærdom av Asaf. Kvifor hev du, Gud, støytt oss burt til æveleg tid? Kvifor ryk din vreide mot den hjord du beiter?
Asaf'ın Maskili Ey Tanrı, neden bizi sonsuza dek reddettin? Niçin otlağının koyunlarına karşı öfken tütmekte?
2 Kom i hug din lyd som du fekk deg i fordoms tid, som du løyste ut til å vera din arvs ætt, Sions fjell der du bur.
Anımsa geçmişte sahiplendiğin topluluğu, Kendi halkın olsun diye kurtardığın oymağı Ve üzerine konut kurduğun Siyon Dağı'nı.
3 Stig upp til dei ævelege øydehus! Alt hev fienden brote sund i heilagdomen.
Yönelt adımlarını şu onarılmaz yıkıntılara doğru, Düşman kutsal yerdeki her şeyi yıktı.
4 Dine motstandarar hev bura midt i ditt samlingshus, dei hev sett sine merke upp til merke.
Düşmanların bizimle buluştuğun yerde kükredi, Zafer simgesi olarak kendi bayraklarını dikti.
5 Det såg ut som når ein lyfter øksar og høgg i tettvakse tre.
Gür bir ormana Baltayla dalar gibiydiler.
6 Og no, alt som fanst av utskurd, det slo dei sund med øks og hamar.
Baltayla, balyozla kırdılar, Bütün oymaları.
7 Dei hev sett eld på heilagdomen din, reint til grunnen hev dei vanhelga bustaden for ditt namn.
Ateşe verdiler tapınağını, Yerle bir edip kutsallığını bozdular Adının yaşadığı konutun.
8 Dei hev sagt i sitt hjarta: «Lat oss tyna deim alle i hop!» Dei hev brent upp alle Guds samlingshus i landet.
İçlerinden, “Hepsini ezelim!” dediler. Ülkede Tanrı'yla buluşma yerlerinin tümünü yaktılar.
9 Våre merke ser me ikkje, det finst ingen profet lenger, og ingen hjå oss som veit kor lenge.
Artık kutsal simgelerimizi görmüyoruz, Peygamberler de yok oldu, İçimizden kimse bilmiyor ne zamana dek...
10 Gud, kor lenge skal motstandaren spotta, fienden vanvyrda ditt namn æveleg?
Ey Tanrı, ne zamana dek düşman sana sövecek, Hasmın senin adını hor görecek?
11 Kvifor dreg du di hand, di høgre hand, attende? Tak henne ut or barmen, og øydelegg!
Niçin geri çekiyorsun elini? Çıkar sağ elini bağrından, yok et onları!
12 Gud er då min konge frå gamall tid, som skaper frelsa midt på jordi.
Ama geçmişten bu yana kralım sensin, ey Tanrı, Yeryüzünde kurtuluş sağladın.
13 Du skilde havet ved din styrke, du krasa hovudi til drakarne på vatnet.
Gücünle denizi yardın, Canavarların kafasını sularda parçaladın.
14 Du slo sund hovudi til Livjatan, du gjorde honom til føda for folk i øydemarki.
Livyatan'ın başlarını ezdin, Çölde yaşayanlara onu yem ettin.
15 Du let kjelda og bekk renna fram, du turka ut årgangs elvar.
Kaynaklar, dereler fışkırttın, Sürekli akan ırmakları kuruttun.
16 Deg høyrer dagen til, deg høyrer og natti til, du hev laga ljosi og soli.
Gün senindir, gece de senin, Ay ve güneşi sen yerleştirdin,
17 Du hev sett fast alle grensor på jordi, sumar og vinter - du hev laga deim.
Yeryüzünün bütün sınırlarını sen saptadın, Yazı da kışı da yaratan sensin.
18 Kom i hug dette: Fiendar hev spotta Herren, og eit dårlegt folk hev vanvyrdt ditt namn.
Anımsa, ya RAB, düşmanın sana nasıl sövdüğünü, Akılsız bir halkın, adını nasıl hor gördüğünü.
19 Gjev ikkje turtelduva di til den mordfuse flokken, gløym ikkje æveleg flokken av dine armingar!
Canavara teslim etme kumrunun canını, Asla unutma düşkün kullarının yaşamını.
20 Sjå til di pakt! for løyndekrokarne i landet er fulle av valds-bøle.
Yaptığın antlaşmayı gözönüne al, Çünkü ülkenin her karanlık köşesi Zorbaların inleriyle dolmuş.
21 Lat ikkje den nedtrykte snu um med skam, lat den arme og fatige lova ditt namn!
Düşkünler boynu bükük geri çevrilmesin, Mazlumlar, yoksullar adına övgüler dizsin.
22 Statt upp, Gud! før di sak! Kom i hug at du vert spotta av dåren heile dagen!
Kalk, ey Tanrı, davanı savun! Anımsa akılsızların gün boyu sana nasıl sövdüğünü!
23 Gløym ikkje røysti åt dine fiendar, ståket frå dine motstandarar som alltid stig upp!
Unutma hasımlarının yaygarasını, Sana başkaldıranların durmadan yükselen patırtısını!