Salmenes 73

1 Ein salme av Asaf. Ja, Gud er god mot Israel, mot deim som hev eit reint hjarta.

Asaf dwom. Ampa ara Onyankopɔn yɛ ma Israel, ɔyɛ ma wɔn a wɔn akoma mu teɛ.

2 Men eg - mine føter hadde so nær snåva, det skilde lite at mine stig hadde skride ut.

Nanso me deɛ, anka me nan reyɛ awatiri; anka merehwere me nnyinasoɔ,

3 For eg harmast på dei ovmodige, når eg såg at det gjekk dei gudlause godt.

ɛfiri sɛ, mʼani beree ahantanfoɔ ɛberɛ a mehunuu amumuyɛfoɔ yiedie no.

4 For dei er frie frå verk til dei døyr, og deira kropp er feit.

Wɔnhunuu ahokyere da; na wɔwɔ ahoɔden ne apɔmuden.

5 Dei veit ikkje av naud som andre folk, og dei vert ikkje plåga som andre menneskje.

Dadwene a ɛtaa ba nnipa soɔ biara nna wɔn so; ɔdasani haw biara nna wɔn so.

6 Difor er ovmod deira halsprydnad, vald sveiper seg um deim som eit klædeplagg.

Enti, ahantan yɛ wɔn kɔnmuadeɛ, na wɔde akakabensɛm afira.

7 Augo deira glytter ut or feitt, deira hjartans tankar bryt fram.

Wɔn akoma a apirim no mu na nnebɔne firie; na wɔn amumuyɛ adwene nni mma ɔka.

8 Dei spottar og talar i vondskap um valdsverk, frå høgdi talar dei.

Wɔsere afoforɔ na wɔka wɔn ho nsɛm a ɛnyɛ; wɔde nhyɛsoɔ hunahuna afoforɔ wɔ ahomasoɔ mu.

9 Dei set sin munn til himmelen, og deira tunga fer fram yver jordi.

Wɔn ano ka ɔsoro nsɛm, na wɔn tɛkrɛma agye asase afa.

10 Difor vendar deira folk seg til, og mykje vatn syg dei inn.

Ɛno enti wɔn nkurɔfoɔ kɔ wɔn nkyɛn na wonya nsuo bebree nom.

11 Og dei segjer: «Korleis skulde Gud vita noko? Finst det vel kunnskap hjå den Høgste?»

Wɔbisa sɛ, “Ɛbɛyɛ dɛn na Onyankopɔn ahunu? Na Ɔsorosoroni no wɔ nhunumu anaa?”

12 Sjå desse er ugudlege, og æveleg trygge veks dei i magt.

Sei na amumuyɛfoɔ no teɛ, hwee mfa wɔn ho, na wɔkɔ so pɛ ahonyadeɛ.

13 Ja, fåfengt hev eg reinsa mitt hjarta og tvege mine hender i uskyld,

Ampa ara, mʼakoma a ɛho teɛ no, mannya hwee amfiri mu; me nsa a ɛnni fɔ no ayɛ kwa.

14 eg vart like vel plåga heile dagen, og kvar morgon fekk eg tukt.

Ɛda mu nyinaa mehunu amane; anɔpa biara wɔtwe mʼaso.

15 Dersom eg hadde sagt: «Eg vil tala soleis, » då hadde eg vore utru mot ætti av dine born.

Sɛ mekaa sɛ, “Mɛkasa saa” a, anka medii wo mma no hwammɔ.

16 Og når eg tenkte etter korleis eg skulda skyna dette, vart det for mødesamt var det for meg

Mebɔɔ mmɔden sɛ mɛte yeinom nyinaa ase, nanso na ɛhyɛ me so

17 - til dess eg gjekk inn i Guds heilagdomar og agta på deira ende.

kɔsii sɛ mekɔɔ Onyankopɔn kronkronbea hɔ; ɛhɔ na metee deɛ ɛbɛba wɔn so awieeɛ no ase.

18 Ja, på hålka set du deim; du let deim falla radt til grunns.

Ampa ara wode wɔn gu baabi a ɛhɔ yɛ toro. Wode wɔn hwe fam sɛe wɔn pasaa.

19 Kor dei vart øydelagde i ein augneblink! Dei gjekk under, fekk ein skræmeleg ende.

Sɛdeɛ wɔsɛe prɛko pɛ, na ehu hwim wɔn kɔ no,

20 Som ein vanvyrder ein draum når ein vaknar, soleis vanvyrder du, Herre, deira bilæte når du vert vaken.

ɛte sɛ daeɛso, ɛberɛ a onipa anyaneɛ, Ao Awurade, sɛ wokanyane wo ho a, wobɛbu wʼani agu wɔn so sɛ biribi a ɛnni hɔ.

21 Når mitt hjarta var beiskt, og eg fekk styng i nyro,

Ɛberɛ a awerɛhoɔ hyɛɛ mʼakoma mu na me sunsum dii yea no,

22 då var eg uvitug og skyna inkje, eit fe var eg imot deg.

meyɛɛ sɛ obi a ɔnnim hwee na ɔnni adwene; meyɛɛ sɛ aboa gyimifoɔ wɔ wʼanim.

23 Men eg er alltid hjå deg, du hev gripe mi høgre hand.

Nanso, na mene wowɔ hɔ ɛberɛ biara; na wode wo nsa nifa asɔ me mu.

24 Du vil leida meg med di råd og sidan tek du meg upp til æra.

Wode wʼafotuo kyerɛ me ɛkwan; na akyire no, wode me bɛkɔ animuonyam mu.

25 Kven hev eg i himmelen? Og når du er min, hev eg ingen hug til jordi.

Hwan na mewɔ wɔ soro ka wo ho? Na biribiara nni asase so a mepɛ ka wo ho.

26 Um mitt kjøt og hjarta vert til inkjes, so er Gud æveleg mitt hjartans berg og min deil.

Me honam, ne mʼakoma bɛdi me hwammɔ, nanso Onyankopɔn ne mʼakoma ahoɔden ne me kyɛfa daa nyinaa.

27 For sjå, dei som er langt burte frå deg, skal ganga til grunnar; du tyner alle som i hor gjeng frå deg.

Wɔn a wɔmmɛn wo no bɛyera. Wosɛe wɔn a wɔnni wo nokorɛ nyinaa.

28 Men for meg er det godt å halda meg nær til Gud, eg set mi lit til Herren, Herren, at eg må fortelja alle dine gjerningar.

Nanso, me deɛ, menim sɛ ɛyɛ sɛ wɔbɛbɛn Onyankopɔn. Mede Otumfoɔ Awurade ayɛ me hintabea; mɛka wo nneyɛɛ nyinaa akyerɛ.