Salmenes 73
1 Ein salme av Asaf. Ja, Gud er god mot Israel, mot deim som hev eit reint hjarta.
Ta dobar je Bog Izrailju, onima koji su èista srca.
2 Men eg - mine føter hadde so nær snåva, det skilde lite at mine stig hadde skride ut.
A noge moje umalo ne zaðoše, umalo ne popuznuše stopala moja,
3 For eg harmast på dei ovmodige, når eg såg at det gjekk dei gudlause godt.
Jer se rasrdih na bezumnike videæi kako bezbožnici dobro žive.
4 For dei er frie frå verk til dei døyr, og deira kropp er feit.
Jer ne znaju za nevolju do same smrti, i tijelo je njihovo pretilo.
5 Dei veit ikkje av naud som andre folk, og dei vert ikkje plåga som andre menneskje.
Na poslovima èovjeèijim nema ih, i ne muèe se s drugim ljudima.
6 Difor er ovmod deira halsprydnad, vald sveiper seg um deim som eit klædeplagg.
Toga radi optoèeni su ohološæu kao ogrlicom, i obuèeni u obijest kao u stajaæe ruho.
7 Augo deira glytter ut or feitt, deira hjartans tankar bryt fram.
Od debljine izbuljeno im je oko, srce puno klape.
8 Dei spottar og talar i vondskap um valdsverk, frå høgdi talar dei.
Potsmijevaju se, pakosno govore o nasilju, oholo govore.
9 Dei set sin munn til himmelen, og deira tunga fer fram yver jordi.
Usta svoja dižu u nebo, i zemlju prolazi jezik njihov.
10 Difor vendar deira folk seg til, og mykje vatn syg dei inn.
I zato se onamo navraæaju neki iz naroda njegova, i piju vodu iz puna izvora.
11 Og dei segjer: «Korleis skulde Gud vita noko? Finst det vel kunnskap hjå den Høgste?»
I govore: kako æe razabrati Bog? zar višnji zna?
12 Sjå desse er ugudlege, og æveleg trygge veks dei i magt.
Pa eto, ovi bezbožnici sreæni na svijetu umnožavaju bogatstvo.
13 Ja, fåfengt hev eg reinsa mitt hjarta og tvege mine hender i uskyld,
Zar dakle uzalud èistim srce svoje, i umivam bezazlenošæu ruke svoje,
14 eg vart like vel plåga heile dagen, og kvar morgon fekk eg tukt.
Dopadam rana svaki dan, i muke svako jutro?
15 Dersom eg hadde sagt: «Eg vil tala soleis, » då hadde eg vore utru mot ætti av dine born.
Kad bih kazao: govoriæu kao i oni, iznevjerio bih rod sinova tvojih.
16 Og når eg tenkte etter korleis eg skulda skyna dette, vart det for mødesamt var det for meg
I tako stadoh razmišljati da bih ovo razumio; ali to bješe teško u oèima mojima.
17 - til dess eg gjekk inn i Guds heilagdomar og agta på deira ende.
Dok najposlije uðoh u svetinju Božiju, i doznah kraj njihov.
18 Ja, på hålka set du deim; du let deim falla radt til grunns.
Ta na klizavom mjestu postavio si ih, i bacaš ih u propast!
19 Kor dei vart øydelagde i ein augneblink! Dei gjekk under, fekk ein skræmeleg ende.
Kako zaèas propadaju, ginu, nestaje ih od nenadne strahote!
20 Som ein vanvyrder ein draum når ein vaknar, soleis vanvyrder du, Herre, deira bilæte når du vert vaken.
Kao san, kad se èovjek probudi, tako probudivši ih, Gospode, u ništa obraæaš utvaru njihovu.
21 Når mitt hjarta var beiskt, og eg fekk styng i nyro,
Kad kipljaše srce moje i rastrzah se u sebi,
22 då var eg uvitug og skyna inkje, eit fe var eg imot deg.
Tada bijah neznalica i ne razumijevah; kao živinèe bijah pred tobom.
23 Men eg er alltid hjå deg, du hev gripe mi høgre hand.
Ali sam svagda kod tebe, ti me držiš za desnu ruku.
24 Du vil leida meg med di råd og sidan tek du meg upp til æra.
Po svojoj volji vodiš me, i poslije æeš me odvesti u slavu.
25 Kven hev eg i himmelen? Og når du er min, hev eg ingen hug til jordi.
Koga imam na nebu? i s tobom nièega neæu na zemlji.
26 Um mitt kjøt og hjarta vert til inkjes, so er Gud æveleg mitt hjartans berg og min deil.
Èezne za tobom tijelo moje i srce moje; Bog je grad srca mojega i dio moj dovijeka.
27 For sjå, dei som er langt burte frå deg, skal ganga til grunnar; du tyner alle som i hor gjeng frå deg.
Jer evo koji otstupiše od tebe, ginu; ti istrebljavaš svakoga koji èini preljubu ostavljajuæi tebe.
28 Men for meg er det godt å halda meg nær til Gud, eg set mi lit til Herren, Herren, at eg må fortelja alle dine gjerningar.
A meni je dobro biti blizu Boga. Na Gospoda polažem nadanje svoje, i kazivaæu sva èudesa tvoja.
