Salmenes 73

1 Ein salme av Asaf. Ja, Gud er god mot Israel, mot deim som hev eit reint hjarta.

MELEL, Kot kompoke pan men Ijrael, irail me makelekel nan monion arail.

2 Men eg - mine føter hadde so nær snåva, det skilde lite at mine stig hadde skride ut.

A nai, ekij ta, a na i kat pan lodi, o I koren ion krijedi ni ai kakakawei.

3 For eg harmast på dei ovmodige, når eg såg at det gjekk dei gudlause godt.

Pwe I juedeki me aklapalap akan, ni ai kilaner en me japun akn ar pwaidar.

4 For dei er frie frå verk til dei døyr, og deira kropp er feit.

Pwe jota apwal kot lel on irail ni ar pan mela, re kin kelail o war arail wilar melel.

5 Dei veit ikkje av naud som andre folk, og dei vert ikkje plåga som andre menneskje.

Jota ar apwal kot dueta aramaj tei kan, o re jota pan kalokolok dueta aramaj tei kan.

6 Difor er ovmod deira halsprydnad, vald sveiper seg um deim som eit klædeplagg.

Ari aklapalap, iei kapwat en tapin wor arail, o arail likau, iei arail tiak weit.

7 Augo deira glytter ut or feitt, deira hjartans tankar bryt fram.

Por en maj arail tikitik o jued kilar ar wilar, o re kin wiada, me re inon ion.

8 Dei spottar og talar i vondskap um valdsverk, frå høgdi talar dei.

Re kin mamaleki meakaroj, o re kin lokelokaia me jued, o re kin lalaue o lokaia ni ar aklapalap.

9 Dei set sin munn til himmelen, og deira tunga fer fram yver jordi.

Dene arail lokaia tapi jan nanlan, o me irail indinda, dene I eta me pun ni jappa.

10 Difor vendar deira folk seg til, og mykje vatn syg dei inn.

I me aramaj akan lokididi on irail; o pil totoia re kin nimala.

11 Og dei segjer: «Korleis skulde Gud vita noko? Finst det vel kunnskap hjå den Høgste?»

Re kin inda: Iaduen, Kot pan kotin injenoki irail? O menda ren me aklapalap irail?

12 Sjå desse er ugudlege, og æveleg trygge veks dei i magt.

Kilan, iduen me doo jan Kot akan; irail meid pai nin jappa, o re pan kapwapwala.

13 Ja, fåfengt hev eg reinsa mitt hjarta og tvege mine hender i uskyld,

Iaduen, likamata jota katopa ai kamakelekeladar monion i o kaminela pa i kat ni me pun?

14 eg vart like vel plåga heile dagen, og kvar morgon fekk eg tukt.

Pwe ran karoj i pan kalokolok, o ni manjan karoj ai kamekam mia.

15 Dersom eg hadde sagt: «Eg vil tala soleis, » då hadde eg vore utru mot ætti av dine born.

Koren ion i pil pan indinda dueta irail, a jo, pwe i de pan juedeki japwilim omui jeri kan karoj jan maj kokodo lel met.

16 Og når eg tenkte etter korleis eg skulda skyna dette, vart det for mødesamt var det for meg

I ap madamadaua duen mepukat, pwen dedeki, a i jota kak on.

17 - til dess eg gjekk inn i Guds heilagdomar og agta på deira ende.

Nai lao pedelon on mon mol en Kot jaraui o kilaner imwin mo doo jan Kot akan.

18 Ja, på hålka set du deim; du let deim falla radt til grunns.

Melel kom kotin pwili kin irail edi waja likakerij; kom kotin kapup irail edi on nani pwel.

19 Kor dei vart øydelagde i ein augneblink! Dei gjekk under, fekk ein skræmeleg ende.

Iaduen arail madan joredier. Irail lokidokila, o imwila’rail meid kamajapwek.

20 Som ein vanvyrder ein draum når ein vaknar, soleis vanvyrder du, Herre, deira bilæte når du vert vaken.

Main Ieowa, kom kin kotin kawela mom arail nan kanim o dueta auramen.

21 Når mitt hjarta var beiskt, og eg fekk styng i nyro,

Ni ai madak nan monion i, o waiwairok nan ai mudilik kan,

22 då var eg uvitug og skyna inkje, eit fe var eg imot deg.

I ap diaradar, me nai ol pweipwei men, me jota aja meakot; dueta man amen mo omui.

23 Men eg er alltid hjå deg, du hev gripe mi høgre hand.

Ari jo, i pan mimieta re omui kokolata, pwe komui kotin kolekol eta pa i pali maun.

24 Du vil leida meg med di råd og sidan tek du meg upp til æra.

Komui kin kalua ia duen kupur omui, o kom pan kotin kajamo ia nan linan omui.

25 Kven hev eg i himmelen? Og når du er min, hev eg ingen hug til jordi.

Ma komui ta ai Kot, i jota pan anane meakot nanlan de jappa.

26 Um mitt kjøt og hjarta vert til inkjes, so er Gud æveleg mitt hjartans berg og min deil.

Ma pali war ai o nen i pan dupokala, pil menda, pwe komui Main Kot kamait pa i o pwaij ai kokolata.

27 For sjå, dei som er langt burte frå deg, skal ganga til grunnar; du tyner alle som i hor gjeng frå deg.

Pwe kom kotin mani irail, me muei jan komui pan lokidokila; Kom pan kotin kajapokela karoj, me wuki wei jan komui.

28 Men for meg er det godt å halda meg nær til Gud, eg set mi lit til Herren, Herren, at eg må fortelja alle dine gjerningar.

A iet ai peren, i en teneten on Kot, o i en kaporoporeki Kot leowa, pwen kalok jili omui wia wia kan karoj.