Salmenes 73
1 Ein salme av Asaf. Ja, Gud er god mot Israel, mot deim som hev eit reint hjarta.
Toe soaen’ Añahare t’Israele naho o malio añ’arofoo.
2 Men eg - mine føter hadde so nær snåva, det skilde lite at mine stig hadde skride ut.
Aa naho izaho, didý tsy ho nipolatitse o tombokoo; ho nidorasitse o liakoo.
3 For eg harmast på dei ovmodige, når eg såg at det gjekk dei gudlause godt.
Ie nitsikirike o mpievoñevoñeo, naho nitreako ty havokara’ o lo-tserekeo,
4 For dei er frie frå verk til dei døyr, og deira kropp er feit.
Ie tsy manaintaiñe te mihomake, jangañe ka ty sandri’ iareo.
5 Dei veit ikkje av naud som andre folk, og dei vert ikkje plåga som andre menneskje.
Tsy ampoheke manahake ondatio; mbore tsy tokoen-draha manahake ondaty ila’eo.
6 Difor er ovmod deira halsprydnad, vald sveiper seg um deim som eit klædeplagg.
Aa le miravake fiebotseborañe am-bozo’eo; manaroñ’ iareo hoe sikiñe o hasiahañe mandoviakeo.
7 Augo deira glytter ut or feitt, deira hjartans tankar bryt fram.
Mampibotiritse o fihaino’eo ty solike, etsake naho tampe-draha-irieñe ty tro’e.
8 Dei spottar og talar i vondskap um valdsverk, frå høgdi talar dei.
Manivetive iereo, mikinia famorekekeañ’ an-karatiañe.
9 Dei set sin munn til himmelen, og deira tunga fer fram yver jordi.
Fa najado’ iareo hiatreatre o likerañeo o falie’ iareoo, mikariokariok’ an-tane atoy o famele’ iareoo.
10 Difor vendar deira folk seg til, og mykje vatn syg dei inn.
Aa le mimpoly atoy ondati’eo, naho genohe’ iereo i rano era’ey.
11 Og dei segjer: «Korleis skulde Gud vita noko? Finst det vel kunnskap hjå den Høgste?»
Le hoe iereo: Aia te haharofoanan’ Añahare? mahilala hao i Andindimoneñey?
12 Sjå desse er ugudlege, og æveleg trygge veks dei i magt.
Inay ie, o lo-tserekeo— ie mierañerañe manombo vara avao.
13 Ja, fåfengt hev eg reinsa mitt hjarta og tvege mine hender i uskyld,
Toe tsy vente’e ty nañalioveko ty troko; naho nanasa tañañe an-kalio-tahiñe.
14 eg vart like vel plåga heile dagen, og kvar morgon fekk eg tukt.
Nalovilovy lomoñandro iraho; vaho nililoveñe boa-maraiñe.
15 Dersom eg hadde sagt: «Eg vil tala soleis, » då hadde eg vore utru mot ætti av dine born.
Lehe ataoko te, zao ty ho volañeko; hete! tsy ho nahity amo tariran’ ana’oo.
16 Og når eg tenkte etter korleis eg skulda skyna dette, vart det for mødesamt var det for meg
Fa ie nitsakoreako, haharendreke o raha zao, le nihamokorañe o masokoo,
17 - til dess eg gjekk inn i Guds heilagdomar og agta på deira ende.
Ampara’ te niziliheko an-toen’Añahare miavake ao; vaho nahaisake ty figadoña’ iareo.
18 Ja, på hålka set du deim; du let deim falla radt til grunns.
Toe apo’o an-tane malama iereo; ampikorovohe’o mb’an-karotsahañe ao.
19 Kor dei vart øydelagde i ein augneblink! Dei gjekk under, fekk ein skræmeleg ende.
Hoke! akore ty fiantoa’ iareo anianike, Fa binotsa’ ty firevendreveñañe.
20 Som ein vanvyrder ein draum når ein vaknar, soleis vanvyrder du, Herre, deira bilæte når du vert vaken.
Hoe nofy t’ie tsekake; ry Talè, ie mivañon-dRehe le ho heje’o vintañ’ iareo.
21 Når mitt hjarta var beiskt, og eg fekk styng i nyro,
Fa nikokentrekokentreñe ty troko naho niteveke ty an-tsapavoako ao,
22 då var eg uvitug og skyna inkje, eit fe var eg imot deg.
Akore ty hanèko naho ty habahimoako, hoe biby añatrefa’o eo.
23 Men eg er alltid hjå deg, du hev gripe mi høgre hand.
Fe mpiama’o nainai’e iraho; rinambe’o ty tañako havana,
24 Du vil leida meg med di råd og sidan tek du meg upp til æra.
Hiaoloa’o ami’ty fanoroa’o, vaho ho rambese’o mb’añ’engeñe mb’eo.
25 Kven hev eg i himmelen? Og når du er min, hev eg ingen hug til jordi.
Ia ro ahiko an-dikerañe ao, naho tsy Ihe? le tsy amam-pisalalàko an-tane atoy naho tsy Ihe.
26 Um mitt kjøt og hjarta vert til inkjes, so er Gud æveleg mitt hjartans berg og min deil.
Milesa ty nofoko naho o ovakoo, fa i Andrianañahare ro haozaran- troko naho ty anjarako nainai’e.
27 For sjå, dei som er langt burte frå deg, skal ganga til grunnar; du tyner alle som i hor gjeng frå deg.
Toe hihomake ze lavits’ Azo; songa aitoa’o ze miamboho ama’o hañarapiloa’e.
28 Men for meg er det godt å halda meg nær til Gud, eg set mi lit til Herren, Herren, at eg må fortelja alle dine gjerningar.
Fe soa ho ahy ty fañarineako aman’Añahare, fipalirako t’i Iehovà Talè, hataliliko iaby o tolon-draha’oo.
