Salmenes 73

1 Ein salme av Asaf. Ja, Gud er god mot Israel, mot deim som hev eit reint hjarta.

زەبوورێکی ئاساف. بێگومان خودا چاکە بۆ ئیسرائیل، بۆ دڵپاکەکان.

2 Men eg - mine føter hadde so nær snåva, det skilde lite at mine stig hadde skride ut.

بەڵام من خەریک بوو پێم بخزێت و زۆری نەمابوو هەنگاوم بخلیسکێت،

3 For eg harmast på dei ovmodige, når eg såg at det gjekk dei gudlause godt.

چونکە بەغیلیم بە لووتبەرزەکان برد، کە ئاسوودەیی بەدکارانم دی.

4 For dei er frie frå verk til dei døyr, og deira kropp er feit.

ترسیان لە مردن نییە، جەستەیان تەندروست و قەڵەوە.

5 Dei veit ikkje av naud som andre folk, og dei vert ikkje plåga som andre menneskje.

لە ڕەنجکێشانی مرۆڤ بەدەرن، وەک خەڵکی تێناکەون.

6 Difor er ovmod deira halsprydnad, vald sveiper seg um deim som eit klædeplagg.

بۆیە لووتبەرزییان وەک ملوانکە لە مل کردووە و بەرگی توندوتیژییان پۆشیوە.

7 Augo deira glytter ut or feitt, deira hjartans tankar bryt fram.

خراپە لە دڵی بێ بەزەییانەوە دێت، لێکدانەوەی دڵیان بێ سنوورە.

8 Dei spottar og talar i vondskap um valdsverk, frå høgdi talar dei.

گاڵتەجاڕی دەکەن و بە خراپە دەدوێن، بە لووتبەرزییەوە باسی ستەم دەکەن.

9 Dei set sin munn til himmelen, og deira tunga fer fram yver jordi.

ڕووی دەمیان لە ئاسمان کردووە، زمانیشیان بەسەر زەویدا دەگێڕن.

10 Difor vendar deira folk seg til, og mykje vatn syg dei inn.

بۆیە خەڵکی خۆیان دێنە لایان و باوەڕ بە قسەکانیان دەکەن.

11 Og dei segjer: «Korleis skulde Gud vita noko? Finst det vel kunnskap hjå den Høgste?»

دەڵێن: «چۆن خودا دەزانێت؟ ئایا لەلای هەرەبەرز زانیاری هەیە؟»

12 Sjå desse er ugudlege, og æveleg trygge veks dei i magt.

ئەوەتا ئەمانە بەدکارن، هەمیشە لە خۆشیدان و سامانیان لە زیادبووندایە.

13 Ja, fåfengt hev eg reinsa mitt hjarta og tvege mine hender i uskyld,

بێگومان بە بێهوودە دڵی خۆمم بە پاکی ڕاگرتووە، دەستیشم بە بێگەردی شوشتووە.

14 eg vart like vel plåga heile dagen, og kvar morgon fekk eg tukt.

بە درێژایی ڕۆژ لێم قەومابوو، هەتا بەرەبەیان تەمبێ کرابووم.

15 Dersom eg hadde sagt: «Eg vil tala soleis, » då hadde eg vore utru mot ætti av dine born.

ئەگەر بە ڕاشکاوی قسەم دەکرد، ئەوا لەگەڵ منداڵەکانت ناپاک دەبووم.

16 Og når eg tenkte etter korleis eg skulda skyna dette, vart det for mødesamt var det for meg

کاتێک ویستم لەمە تێبگەم، بە ئەرکێکی سەختم بینی،

17 - til dess eg gjekk inn i Guds heilagdomar og agta på deira ende.

هەتا چوومە ناو پیرۆزگای خودا، ئەوسا لە چارەنووسیان تێگەیشتم.

18 Ja, på hålka set du deim; du let deim falla radt til grunns.

بە ڕاستی لە جێگایەکی خلیسک داتناون، تووشی وێرانیت کردوون.

19 Kor dei vart øydelagde i ein augneblink! Dei gjekk under, fekk ein skræmeleg ende.

چۆن بە چاوتروکانێک وێران بوون، لە ترسان بە تەواوی لەناوچوون!

20 Som ein vanvyrder ein draum når ein vaknar, soleis vanvyrder du, Herre, deira bilæte når du vert vaken.

ئەی پەروەردگار، وەک خەون کاتی بەئاگا هاتنەوە، لە کاتی بەئاگایی وەک خەون ڕیسوایان دەکەیت.

21 Når mitt hjarta var beiskt, og eg fekk styng i nyro,

کاتێک دڵم تەنگ بوو، وەک شمشێر هەناومی بڕی،

22 då var eg uvitug og skyna inkje, eit fe var eg imot deg.

گێل و نەزان بووم، لەلای تۆ وەک ئاژەڵم لێهات.

23 Men eg er alltid hjå deg, du hev gripe mi høgre hand.

لەگەڵ ئەوەشدا، من هەمیشە لەلای تۆم، دەستی ڕاستی منت گرت.

24 Du vil leida meg med di råd og sidan tek du meg upp til æra.

بە ئامۆژگاریت ڕێنماییم دەکەیت، پاشان بۆ شکۆمەندیم دەبەیت.

25 Kven hev eg i himmelen? Og når du er min, hev eg ingen hug til jordi.

بێجگە لە تۆ لە ئاسمان کێم هەیە؟ ئەگەر لەگەڵ تۆ بم، لەسەر زەویش هیچ نییە ئارەزووی بکەم.

26 Um mitt kjøt og hjarta vert til inkjes, so er Gud æveleg mitt hjartans berg og min deil.

جەسته و دڵم کۆتاییان پێدێت، بەڵام هەتاهەتایە هێزی دڵ و بەشی من خودایە.

27 For sjå, dei som er langt burte frå deg, skal ganga til grunnar; du tyner alle som i hor gjeng frå deg.

ئەوەتا ئەوانەی لە تۆ دوورن وێڵ دەبن، ئەوانەی ناپاکیت لەگەڵ بکەن دوایان دەبڕیتەوە.

28 Men for meg er det godt å halda meg nær til Gud, eg set mi lit til Herren, Herren, at eg må fortelja alle dine gjerningar.

بەڵام نزیکبوونەوە لە خودا بۆ من باشە، یەزدانی باڵادەستم کرد بە پەناگام، هەتا باسی هەموو کردەوەکانت بکەم.