Salmenes 73
1 Ein salme av Asaf. Ja, Gud er god mot Israel, mot deim som hev eit reint hjarta.
`The salm of Asaph. God of Israel is ful good; to hem that ben of riytful herte.
2 Men eg - mine føter hadde so nær snåva, det skilde lite at mine stig hadde skride ut.
But my feet weren moued almeest; my steppis weren sched out almeest.
3 For eg harmast på dei ovmodige, når eg såg at det gjekk dei gudlause godt.
For Y louede feruentli on wickid men; seynge the pees of synneris.
4 For dei er frie frå verk til dei døyr, og deira kropp er feit.
For biholdyng is not to the deth of hem; and stidefastnesse in the sikenesse of hem.
5 Dei veit ikkje av naud som andre folk, og dei vert ikkje plåga som andre menneskje.
Thei ben not in the trauel of men; and thei schulen not be betun with men.
6 Difor er ovmod deira halsprydnad, vald sveiper seg um deim som eit klædeplagg.
Therfore pride helde hem; thei weren hilid with her wickidnesse and vnfeithfulnesse.
7 Augo deira glytter ut or feitt, deira hjartans tankar bryt fram.
The wickidnesse of hem cam forth as of fatnesse; thei yeden in to desire of herte.
8 Dei spottar og talar i vondskap um valdsverk, frå høgdi talar dei.
Thei thouyten and spaken weiwardnesse; thei spaken wickidnesse an hiy.
9 Dei set sin munn til himmelen, og deira tunga fer fram yver jordi.
Thei puttiden her mouth in to heuene; and her tunge passide in erthe.
10 Difor vendar deira folk seg til, og mykje vatn syg dei inn.
Therfor my puple schal be conuertid here; and fulle daies schulen be foundun in hem.
11 Og dei segjer: «Korleis skulde Gud vita noko? Finst det vel kunnskap hjå den Høgste?»
And thei seiden, How woot God; and whether kunnyng is an heiye, `that is, in heuene?
12 Sjå desse er ugudlege, og æveleg trygge veks dei i magt.
Lo! thilke synneris and hauynge aboundance in the world; helden richessis.
13 Ja, fåfengt hev eg reinsa mitt hjarta og tvege mine hender i uskyld,
And Y seide, Therfor without cause Y iustifiede myn herte; and waischide myn hoondis among innocentis.
14 eg vart like vel plåga heile dagen, og kvar morgon fekk eg tukt.
And Y was betun al dai; and my chastisyng was in morutidis.
15 Dersom eg hadde sagt: «Eg vil tala soleis, » då hadde eg vore utru mot ætti av dine born.
If Y seide, Y schal telle thus; lo! Y repreuede the nacioun of thi sones.
16 Og når eg tenkte etter korleis eg skulda skyna dette, vart det for mødesamt var det for meg
I gesside, that Y schulde knowe this; trauel is bifore me.
17 - til dess eg gjekk inn i Guds heilagdomar og agta på deira ende.
Til Y entre in to the seyntuarie of God; and vndurstonde in the last thingis of hem.
18 Ja, på hålka set du deim; du let deim falla radt til grunns.
Netheles for gilis thou hast put to hem; thou castidist hem doun, while thei weren reisid.
19 Kor dei vart øydelagde i ein augneblink! Dei gjekk under, fekk ein skræmeleg ende.
Hou ben thei maad into desolacioun; thei failiden sodeynli, thei perischiden for her wickidnesse.
20 Som ein vanvyrder ein draum når ein vaknar, soleis vanvyrder du, Herre, deira bilæte når du vert vaken.
As the dreem of men that risen; Lord, thou schalt dryue her ymage to nouyt in thi citee.
21 Når mitt hjarta var beiskt, og eg fekk styng i nyro,
For myn herte is enflaumed, and my reynes ben chaungid;
22 då var eg uvitug og skyna inkje, eit fe var eg imot deg.
and Y am dryuun to nouyt, and Y wiste not.
23 Men eg er alltid hjå deg, du hev gripe mi høgre hand.
As a werk beeste Y am maad at thee; and Y am euere with thee.
24 Du vil leida meg med di råd og sidan tek du meg upp til æra.
Thou heldist my riythond, and in thi wille thou leddist me forth; and with glorie thou tokist me vp.
25 Kven hev eg i himmelen? Og når du er min, hev eg ingen hug til jordi.
For whi what is to me in heuene; and what wolde Y of thee on erthe?
26 Um mitt kjøt og hjarta vert til inkjes, so er Gud æveleg mitt hjartans berg og min deil.
Mi fleische and myn herte failide; God of myn herte, and my part is God withouten ende.
27 For sjå, dei som er langt burte frå deg, skal ganga til grunnar; du tyner alle som i hor gjeng frå deg.
For lo! thei that drawen awei fer hem silf fro thee, `bi deedli synne, schulen perische; thou hast lost alle men that doen fornycacioun fro thee.
28 Men for meg er det godt å halda meg nær til Gud, eg set mi lit til Herren, Herren, at eg må fortelja alle dine gjerningar.
But it is good to me to cleue to God; and to sette myn hope in the Lord God. That Y telle alle thi prechyngis; in the yatis of the douyter of Syon.
