Salmenes 55

1 Til songmeisteren, med strengleik; ein song til lærdom av David. Gud, vend øyra til mi bøn, og løyn deg ikkje for mi naudbeding!

Načelniku godbe na strune, pesem Davidova ukovita, Sliši, Bog, molitev mojo, in prošnji moji se ne skrivaj!

2 Gjev gaum etter meg og svara meg! Eg er uroleg med mine sorgfyllte tankar, og eg må stynja

Ozri se v mé in usliši me; glasno jokam v premišljevanji in zdihujem:

3 for rop frå fienden, for trykk frå den ugudlege. For dei velter vondt yver meg, og i vreide forfylgjer dei meg.

Zavoljo glasú sovražnikovega, zavoljo krivičnega stiske; ker v mé obračajo krivico, in srditi me preganjajo sè srčnim sovraštvom.

4 Mitt hjarta skjelv i meg, og daudens fæle hev falle på meg.

Srce moje me boli v meni, in smrtni strahovi me obhajajo.

5 Otte og skjelving kjem yver meg og rædsla legg seg på meg.

Strah in trepet me napada, in groza me pokriva.

6 Og eg segjer: «Å, hadde eg vengjer som duva, då skulde eg fljuga burt og finna ein bustad.

Tako da pravim: O da bi mi dal kdó perot kakor golobu; zletel bi, kjer bi mogel prebivati.

7 Sjå, eg vilde fly langt burt, eg vilde finna herbyrge i øydemarki. (Sela)

Glej, kar najdalje bi pobegnil, prebivat v puščavi.

8 Eg vilde skunda meg i livd for den føykjande vinden, for stormen.»

Hitreje bi pobegnil od vetra viharnega, od vrtinca.

9 Sluk deim, Herre, kløyv deira tungemål! For eg ser vald og kiv i byen.

Pogúbi, Gospod, razdeli njih jezik; ker silovitost in prepir vidim v mestu.

10 Dag og natt renner dei kringum honom på murarne, ugjerd og møda er midt i honom.

Podnevi in ponoči ga obdajajo na zidovji njegovem; in krivica in hudobnost sta sredi njega.

11 Tjon er midt i honom, og ikkje vik frå gatorne vald og svik.

Težave so sredi njega, in ne umakneta se z ulic njegovih goljufija in zvijača.

12 For ikkje min fiende er det som hæder meg - det kunde eg tola; ikkje min uven er det som briskar seg mot meg - då kunde eg gøyma meg for honom.

Ker ne nasprotnik me sramotí, to bi prenašal; ne sovražnik moj se spenja proti meni, njemu bi se skril:

13 Men du er det, du som var min likemann, min ven, min kjenning, -

Temuč tí, človek, meni enak, vodnik moj in znanec moj,

14 me som hadde huglegt samråd med kvarandre, som gjekk til Guds hus med den glade hop.

Ki sva skupaj sladkó se posvetovala, v hišo Božjo hodila z množico.

15 Lat dauden koma brått på deim! Lat deim fara ned til helheimen livande! For vondskap råder i deira bustad og i deira hjarta. (Sheol h7585)

Napadla jih bode smrt terjalka, živi pogreznejo se v grob; ker hudobija je, kjer bivajo oni, v njih sredi. (Sheol h7585)

16 Eg vil ropa til Gud, og Herren skal frelsa meg.

Jaz bodem klical Boga, in Gospod me bode rešil.

17 Kveld og morgon og middag vil eg klaga og sukka, so vil han høyra mi røyst.

Zvečer in zjutraj in o poludné bodem premišljal in stokal, dokler ne bode slišal mojega glasu.

18 Han løyser ut mi sjæl frå strid mot meg og gjev meg fred, for mange er dei mot meg.

Rešil je življenje moje, da se ne vojskujejo zoper mene, postavil ga v mir; ko so z mnogimi krdeli vojskovali se, bili so poleg mene.

19 Gud skal høyra og svara deim - han sit frå fordoms tid, (sela) deim som ikkje vil verta annarleis og som ikkje ottast Gud.

Slišal bode Bog mogočni in jih zarotil, kakor ostane vekomaj; v katerih ni prememb in se ne bojé Boga.

20 Han legg hand på folk som held fred med honom, han bryt si pakt.

Roko svojo steza nad njé, ki živé v miru med seboj, oskrunja zavezo svojo.

21 Ordi frå hans munn er håle som smør, men hans hjarta er fullt av strid. Hans ord er mjukare enn olje, og dei er då utdregne sverd.

Sladke so, maslene besede njegove, a vojska tiči v njegovem srci; mehkeji od olja so njegove besede, ali goli meči.

22 Kasta byrdi di på Herren, og han skal halda deg uppe! han skal ikkje i all æva lata den rettferdige verta rikka.

Nad Gospoda zváli, karkoli ti dá, in on te bode podpiral; nikdar ne pripustí pravičnemu, da omahne.

23 Men du, Gud, skal støyta deim ned i den djupe grav; blodgiruge og falske menner skal ikkje nå til helvti av si livetid; men eg set mi lit til deg.

Ti torej, Bog, pahneš jih v jamo gnjilobe: ljudje krvoločni in zvijačni ne doživé dní svojih polovice, jaz pa bodem tebi zaupal.