Salmenes 49

1 Til songmeisteren; av Korahs born; ein salme. Høyr dette, alle folk, vend øyra til, alle de som bur i verdi,

Janjiño zao, ry kilakila ondatio; manokilaña ravembia, ze hene mpimone’ ty tane toy;

2 både låge og høge, rik og fatig, alle saman!

Ty ambane naho ty ambone, ty mpañaleale miharo ami’ty rarake.

3 Min munn skal tala visdom, og det som mitt hjarta tenkjer upp, er vit.

Hivolan-kihitse ty vavako, vaho ho ereñeren-troko ty hilala.

4 Eg vil bøygja mitt øyra til fyndord, eg vil lata upp mi gåta til harpeljod.

Hatokilako mb’am- pandrazañan-drehake ty sofiko. ho ventareko an-dokanga ty tafatòñoko,

5 Kvi skal eg ottast i dei vonde dagar, når vondskap av mine forfylgjarar kringset meg,

Ino ty hahahembañ’ ahiko an-tsan-kankàñe, ie miarikoboñe ahy ty hatsivokara’ o mpañonjo-tomitse amakoo,

6 dei som set si lit til sitt gods og rosar seg av sin store rikdom?

o mpiato amo fanaña’eoo, vaho mirengevok’ ami’ty habei’ o vara’eo?

7 Ein mann kann ikkje løysa ut ein bror, kann ikkje gjeva Gud løysepengar for honom

Leo ondaty raike, ndra manao akore, tsy hahavoavily ty ain-dongo’e, ndra hibanabana jebañe aman’Añahare ho aze—

8 - utløysingi av deira liv er for dyr, og han let det vera til æveleg tid -

Loho sarotse ty vilin’ ai’e, tsy mete tsy hadoke kitro katroke:

9 so han skulde halda ved å liva for alltid og ikkje sjå gravi.

—t’ie ho veloñe nainai’e, tsy hahaoniñ’ i koboñey,

10 Nei, han må sjå: Vismenner døyr, dåre og fåviting gjeng burt alle saman og let sitt gods etter seg til andre.

ie oni’e te mihomake o mahihitseo; songa mikenkañe ty minè naho i dagola, vaho apo’e amo ila’eo ty vara’e.

11 Deira inste tanke er at deira hus skal standa æveleg, deira bustader frå ætt til ætt; dei kallar sin jorder etter sine namn.

Ty fitsakorean-tro’ iareo t’ie tsy ho modo o akiba’eo, naho ty fimoneña’ iareo mb’an-tariratse iaby kitro añ’afe’e, ie atao’e amy añara’ey i tane’ey.

12 Men eit menneskje i høg vyrdnad vert ikkje verande; han er lik dyri, dei må tagna.

Toe tsy mahatan-ty asi’e ondatio; le manahake o bibio t’ie mate.

13 So gjeng det deim som er fulle av tru til seg sjølve, og etter deim fylgjer dei som likar deira tale. (Sela)

Izay ty fombà’ o sèretseo, naho o mandimbe iareoo, ze miantoke ty enta’ iareoo. Selà

14 Som sauer vert dei førde ned i helheimen, dauden gjæter deim, og dei trurøkne tred deim ned, når morgonen renn; og deira skapnad vert øydelagd av helheimen, so dei hev ingen heimstad lenger. (Sheol h7585)

Hoe añondry iereo tinendry ho mb’an-kibory ao, ho mpiara’iareo ty havilasy; ho fehe’ o vañoñeo te maraindray; ho a’ i tsikeokeokey ty vinta’ iareo hihomak’ ao, tsy hanaña’ iareo akiba ka. (Sheol h7585)

15 Men Gud skal løysa ut mi sjæl or handi på helheimen; for han skal taka meg til seg. (Sela) (Sheol h7585)

Fe ho jebañen’ Añahare ami’ty haozara’ o kiborio ty fiaiko, le ho rambese’e. Selà (Sheol h7585)

16 Ottast ikkje når ein mann vert rik, når hans hus kjem til stor æra!

Ko hemban-­drehe naho mihamaro ty vara’ ondaty, naho mitombo ty enge’ i anjomba’ey;

17 For han skal ingen ting taka med seg når han døyr; hans æra skal ikkje fara ned etter honom.

F’ie mihomake, tsy eo ty hendese’e. tsy hañorik’ aze higodañe ao ty enge’e.

18 Um han og velsignar si sjæl i si livstid, og dei prisar deg for di du gjer deg gode dagar,

Eka! nitata’e ty fiai’e te niveloñe: Nitsiririeñe t’ie niraorao.

19 so skal du då koma til di fedreætt, dei som ikkje ser ljoset i all æva.

Homb’am-pimoneñan-droae’e ao re; tsy ho isa’e ka ty hazavàñe.

20 Eit menneskje i høg vyrdnad, som ikkje hev vit, vert lik dyri; dei må tagna.

T’indaty iasiañe, mete tsy maharendreke t’ie, manahake o bibio, hihomake.