Salmenes 44
1 Til songmeisteren; av Korahs born; ein salme til lærdom. Gud, me hev høyrt med våre øyro, våre feder hev fortalt oss den gjerning du gjorde i deira dagar, i forne dagar.
MAIN Kot, je roner ki jalon at, jam at oko kajokajoi on kit er, me kom kotin wiadar ni ar anjau maj.
2 Du dreiv ut heidningarne med di hand, men deim planta du; du øydelagde folkeslag, men deim breidde du ut.
Kom kotin pakiweier men liki kan ki lim omui, ap wilian ir di; kom kotin koko jan wei kan, ap id katotoe ir ala.
3 For ikkje med sitt sverd vann dei landet, og deira arm gav deim ikkje siger, men di høgre hand og din arm og ditt andlits ljos; for du hadde hugnad i deim.
Pwe re jota kaloedier jap o ki ar kodlaj, o pa arail jota katepa on ir, pwe pali maun omui o lim omui, o marain en jilan omui; pweki kom kotin kupura irail er.
4 Du, Gud, er min konge; byd at Jakob skal verta frelst!
Pwe komui Kot ai Nanmarki, me inauki on, Iakop, en jauaja i.
5 Ved deg skal me støyta ned våre fiendar, ved ditt namn skal me treda under føter deim som reiser seg imot oss.
Komui, me je pan kawekila at imwintiti kan; ni mar omui me je pan tiakekidi me kin palian kit.
6 For min boge lit eg ikkje på, og mitt sverd gjev meg ikkje siger.
Pwe i jota kin kaporoporeki ai kajik katieu, o ai kodlaj jota kak dore ia la.
7 Men du gjev oss siger yver våre fiendar, og deim som hatar oss, gjer du til skammar.
Pwe komui me kin jauaja kit jan at imwintiti kan, o kom kin kanamenokala, me kailon kin kit.
8 Av Gud rosar me oss all dagen og lovar ditt namn til æveleg tid. (Sela)
Ran karoj je pan kapina Kot, o je pan danke on mar omui kokolata.
9 Og endå hev du støytt oss burt og gjort oss til skam, og du dreg ikkje ut med våre herar.
Ari jo, kom kotin likidmalie kin kit ala, pwe jen lijela, o komui jota ian at karij akan.
10 Du let oss vika attende for fienden, og dei som hatar oss, fær seg herfang.
Kom kotin mueid on at imwintiti, ren paki kit wei, o me kailon kin kit, kin kulia jan at kapwa.
11 Du gjev oss burt som sauer til å eta upp, og spreider oss ikring millom heidningarne.
Kom kotin mueid on ir, ren kawe kit ala dueta jip oko, o kom kotin kamueit kit pajan nan pun en men liki kan.
12 Du sel ditt folk for ingen ting, og ikkje set du høg pris på deim.
Kom netikila japwilim omui kan ni pwai jued, a komui ap jota kapwapwa kilar.
13 Du gjer oss til hæding for våre grannar, til spott og spe for deim som bur ikring oss.
Kom kin kotin wiai on kit, jen kankaurur ren men imp at, o lalaue o jarodi ren me kapil kit pena.
14 Du gjer oss til eit ordtøke millom heidningarne; dei rister på hovudet åt oss millom folki.
Kom kotin wia kin kit karajepa eu ren men liki kan o aramaj akan kin duedualok kin kit.
15 Heile dagen stend mi skam for mine augo, og blygsl breider seg yver mitt andlit,
I kin jaro nin ran karoj o maj ai me dir en namenok,
16 ved røysti av spottaren og hædaren, ved syni av fienden og den hemngiruge.
Ni ai roneron aramaj morjued o lalaue, o ni ai kilekilan ai imwintiti o me kin akdepuk kan.
17 Alt dette er kome yver oss, endå me ikkje hev gløymt deg og ikkje svike di pakt.
Mepukat karoj lel don kit er, ari jo, je jota kak monokela komui, de wia dip on japwilim omui inau.
18 Vårt hjarta veik ikkje frå deg, og våre stig sveiv ikkje ut av din veg,
Monion at jota pupwei jan komui, o je jota wuki wei jan al omui.
19 at du skulde slå oss sund der sjakalar bur, og breida oss ned i daudeskugge.
A komui kawe kit alar ni wajan man jued, o kom kadupale kidi mot en mela.
20 Hadde me gløymt vår Guds namn og rett våre hender ut til ein framand gud,
Ma je monokela mar en at Kol, o pokada pa at on amen kot,
21 skulde Gud då ikkje ransaka det? for han kjenner hjartans løyndomar.
Kot jota pan kotin diarada? Pwe a kotin mani lol en monion at.
22 Men for di skuld vert me drepne all dagen, me er rekna som slagtesauer.
Pwe kit kin kalokoloke kin komui ni ran karoj, o kit rajon jip me pan kamela.
23 Vakna upp! Kvi søv du, Herre? Vakna då, støyt ikkje burt for alltid!
Main i, kom kotida! Da me kom kotin jaimokela? Kotin opada waja, o der kajapoke kit ala kolata!
24 Kvi løyner du di åsyn, gløymer vår armodsdom og vår trengsla?
Da me kom kotin karirila jilan omui, o kotin maliela at luet o at kalokolok?
25 For vår sjæl er nedbøygd i moldi, vår likam nedtrykt til jordi.
Pwe nen it poridier ni pwel par; kaped it paj on pwel.
26 Statt upp til hjelp for oss, og løys oss ut for din nåde skuld!
Kom kotida, jauaja kit, o dore kit ala pweki omui kalanan.
