Salmenes 44
1 Til songmeisteren; av Korahs born; ein salme til lærdom. Gud, me hev høyrt med våre øyro, våre feder hev fortalt oss den gjerning du gjorde i deira dagar, i forne dagar.
MAING Kot, se ronger ki salong at, sam at oko kasokasoi ong kit er, me kom kotin wiadar ni ar ansau mas.
2 Du dreiv ut heidningarne med di hand, men deim planta du; du øydelagde folkeslag, men deim breidde du ut.
Kom kotin pakiweier men liki kan ki lim omui, ap wilian ir di; kom kotin koko sang wei kan, ap id katotoe ir ala.
3 For ikkje med sitt sverd vann dei landet, og deira arm gav deim ikkje siger, men di høgre hand og din arm og ditt andlits ljos; for du hadde hugnad i deim.
Pwe re sota kaloedier sap o ki ar kodlas, o pa arail sota katepa ong ir, pwe pali maun omui o lim omui, o marain en silang omui; pweki kom kotin kupura irail er.
4 Du, Gud, er min konge; byd at Jakob skal verta frelst!
Pwe komui Kot ai Nanmarki, me inauki ong Iakop, en sauasa i.
5 Ved deg skal me støyta ned våre fiendar, ved ditt namn skal me treda under føter deim som reiser seg imot oss.
Komui, me se pan kawekila at imwintiti kan; ni mar omui me se pan tiakekidi me kin palian kit.
6 For min boge lit eg ikkje på, og mitt sverd gjev meg ikkje siger.
Pwe i sota kin kaporoporeki ai kasik katieu, o ai kodlas sota kak dore ia la.
7 Men du gjev oss siger yver våre fiendar, og deim som hatar oss, gjer du til skammar.
Pwe komui me kin sauasa kit sang at imwintiti kan, o kom kin kanamenokala, me kailong kin kit.
8 Av Gud rosar me oss all dagen og lovar ditt namn til æveleg tid. (Sela)
Ran karos se pan kapinga Kot, o se pan danke ong mar omui kokolata. (Sela)
9 Og endå hev du støytt oss burt og gjort oss til skam, og du dreg ikkje ut med våre herar.
Ari so, kom kotin likidmalie kin kit ala, pwe sen lisela, o komui sota iang at karis akan.
10 Du let oss vika attende for fienden, og dei som hatar oss, fær seg herfang.
Kom kotin mueid ong at imwintiti, ren paki kit wei, o me kailong kin kit, kin kulia sang at kapwa.
11 Du gjev oss burt som sauer til å eta upp, og spreider oss ikring millom heidningarne.
Kom kotin mueid ong ir, ren kawe kit ala dueta sip oko, o kom kotin kamueit kit pasang nan pung en men liki kan.
12 Du sel ditt folk for ingen ting, og ikkje set du høg pris på deim.
Kom netikila sapwilim omui kan ni pwai sued, a komui ap sota kapwapwa kilar.
13 Du gjer oss til hæding for våre grannar, til spott og spe for deim som bur ikring oss.
Kom kin kotin wiai ong kit, sen kankaurur ren men imp at, o lalaue o sarodi ren me kapil kit pena.
14 Du gjer oss til eit ordtøke millom heidningarne; dei rister på hovudet åt oss millom folki.
Kom kotin wia kin kit karasepa eu ren men liki kan o aramas akan kin dueduälok kin kit.
15 Heile dagen stend mi skam for mine augo, og blygsl breider seg yver mitt andlit,
I kin saro nin ran karos o mas ai me dir en namenok,
16 ved røysti av spottaren og hædaren, ved syni av fienden og den hemngiruge.
Ni ai rongerong aramas morsued o lalaue, o ni ai kilekilang ai imwintiti o me kin akdepuk kan.
17 Alt dette er kome yver oss, endå me ikkje hev gløymt deg og ikkje svike di pakt.
Mepukat karos lel dong kit er, ari so, se sota kak monokela komui, de wia dip ong sapwilim omui inau.
18 Vårt hjarta veik ikkje frå deg, og våre stig sveiv ikkje ut av din veg,
Mongiong at sota pupwei sang komui, o se sota wuki wei sang al omui.
19 at du skulde slå oss sund der sjakalar bur, og breida oss ned i daudeskugge.
A komui kawe kit alar ni wasan man sued, o kom kadupale kidi mot en mela.
20 Hadde me gløymt vår Guds namn og rett våre hender ut til ein framand gud,
Ma se monokela mar en at Kol, o pokada pa at ong amen kot,
21 skulde Gud då ikkje ransaka det? for han kjenner hjartans løyndomar.
Kot sota pan kotin diarada? Pwe a kotin mangi lol en mongiong at.
22 Men for di skuld vert me drepne all dagen, me er rekna som slagtesauer.
Pwe kit kin kalokoloke kin komui ni ran karos, o kit rasong sip me pan kamela.
23 Vakna upp! Kvi søv du, Herre? Vakna då, støyt ikkje burt for alltid!
Maing, kom kotida! Da me kom kotin saimokela? Kotin opada wasa, o der kasapoke kit ala kokolata!
24 Kvi løyner du di åsyn, gløymer vår armodsdom og vår trengsla?
Da me kom kotin karirila silang omui, o kotin maliela at luet o at kalokolok?
25 For vår sjæl er nedbøygd i moldi, vår likam nedtrykt til jordi.
Pwe ngen it poridier ni pwel par; kaped it pas ong pwel.
26 Statt upp til hjelp for oss, og løys oss ut for din nåde skuld!
Kom kotida, sauasa kit, o dore kit ala pweki omui kalangan.
