Salmenes 44

1 Til songmeisteren; av Korahs born; ein salme til lærdom. Gud, me hev høyrt med våre øyro, våre feder hev fortalt oss den gjerning du gjorde i deira dagar, i forne dagar.

Ry Andrianañahare, fa jinanjin-dravembia’ay, fa natalilin-droae’ay o fitoloñañe nanoe’o tañ’ andro’ iereoo, amo andro faha’ matoetoeo.

2 Du dreiv ut heidningarne med di hand, men deim planta du; du øydelagde folkeslag, men deim breidde du ut.

Ie am-pità’o ty nandroake o fifeheañeo le najado’o eo; dinemo’o ondatio, vaho naparatsia’o.

3 For ikkje med sitt sverd vann dei landet, og deira arm gav deim ikkje siger, men di høgre hand og din arm og ditt andlits ljos; for du hadde hugnad i deim.

Tsy ty fibara’ iareo ty nahazoañe i taney; le tsy o fità’ iareoo ty naharombake, fa ty fità’o havana naho ty sira’o, vaho ty hazavan-dahara’o amy t’ie nisohe’o.

4 Du, Gud, er min konge; byd at Jakob skal verta frelst!

Mpanjakako irehe, ry Andrianañahare; lilio fandrombahañe t’Iakobe.

5 Ved deg skal me støyta ned våre fiendar, ved ditt namn skal me treda under føter deim som reiser seg imot oss.

Ihe ro igorea’ay o rafelahi’aio; ty tahina’o ty andialià’ay o mitroatse hiatreatre anaio.

6 For min boge lit eg ikkje på, og mitt sverd gjev meg ikkje siger.

Tsy iatoako ty faleko, tsy maharombak’ ahy ty fibarako.

7 Men du gjev oss siger yver våre fiendar, og deim som hatar oss, gjer du til skammar.

Fa Ihe ro nandrombak’ anay amo rafelahi’aio, naho nanalatse o malaiñe anaio.

8 Av Gud rosar me oss all dagen og lovar ditt namn til æveleg tid. (Sela)

I Andrianañahare ro firengea’ay lomoñandro, vaho andriañe’ay nainai’e ty tahina’o. Selà

9 Og endå hev du støytt oss burt og gjort oss til skam, og du dreg ikkje ut med våre herar.

F’ie nifarie’o henaneo, naho ninje’o; tsy indreze’o ­fionjonañe o lahindefo’aio.

10 Du let oss vika attende for fienden, og dei som hatar oss, fær seg herfang.

Ampiambohoe’o amo rafelahi’aio, vaho mamaok’ an-tsatri’e avao o malaiñe anaio,

11 Du gjev oss burt som sauer til å eta upp, og spreider oss ikring millom heidningarne.

Fa natolo’o ho añondry kamaeñe, vaho nampivarakaihe’o amo fifeheañeo.

12 Du sel ditt folk for ingen ting, og ikkje set du høg pris på deim.

Naleta’o ami’ty minjilite’e ondati’oo, tsy nahazoan-tombo’e t’ie naletake.

13 Du gjer oss til hæding for våre grannar, til spott og spe for deim som bur ikring oss.

Nampañinje’o o mpifankarineo, fanivetiveañe naho fandrabioñañe amo mañohok’ anaio.

14 Du gjer oss til eit ordtøke millom heidningarne; dei rister på hovudet åt oss millom folki.

Anoe’o oha-drehake o fifeheañeo, fikoliñan-doha am’ondatio.

15 Heile dagen stend mi skam for mine augo, og blygsl breider seg yver mitt andlit,

Fañinjeañe ­lomoñandro ty aoloko eo, vaho nampikolopok’ ahy ty hameñaran-tareheko,

16 ved røysti av spottaren og hædaren, ved syni av fienden og den hemngiruge.

ami’ty fivola’ o mikobìke naho mamàtseo; ty amy fiatrefan-drafelahiy vaho i mpamale-fatey.

17 Alt dette er kome yver oss, endå me ikkje hev gløymt deg og ikkje svike di pakt.

Toe hene nifetsak’ ama’ay, f’ie tsy nañaliño Azo, vaho tsy nivalik’ amy fañina’oy.

18 Vårt hjarta veik ikkje frå deg, og våre stig sveiv ikkje ut av din veg,

Toe tsy niamboho Azo o arofo’aio, vaho tsy niveve amy lala’oy o fandia’aio,

19 at du skulde slå oss sund der sjakalar bur, og breida oss ned i daudeskugge.

f’ie dinemo’o an-toem-panalok’ eo, vaho kinolopo’o an-talinjon-kavilasy.

20 Hadde me gløymt vår Guds namn og rett våre hender ut til ein framand gud,

Aa naho nandikofa’ay ty tahinan’Añahare’ay, ke namela-pitàñe aman-drahare ankafankafa;

21 skulde Gud då ikkje ransaka det? for han kjenner hjartans løyndomar.

Tsy ho ­nitsikarahen’ Añahare hao? Kanao arofoana’e ze mikafitse an-trok’ao.

22 Men for di skuld vert me drepne all dagen, me er rekna som slagtesauer.

Eka, Ihe ro anjamanañe anay handro am-pohatse; volilieñe hoe añondry ho lentañe.

23 Vakna upp! Kvi søv du, Herre? Vakna då, støyt ikkje burt for alltid!

Mivañona, ry Talè, Ino ty irota’o? Mitsekafa, ko farie’o kitro katroke zahay.

24 Kvi løyner du di åsyn, gløymer vår armodsdom og vår trengsla?

Akore ty ampietaha’o laharañe, naho añaliñoa’o ty hasotria’ay vaho ty halovilovia’ay?

25 For vår sjæl er nedbøygd i moldi, vår likam nedtrykt til jordi.

Fa mibokok’ an-debok’ ao ty fiai’ay; mipitek’ an-tane eo ty fisafoa’ay.

26 Statt upp til hjelp for oss, og løys oss ut for din nåde skuld!

Miongaha hañolotse anay, vaho jebaño ty amy fiferenaiña’oy.