Salmenes 44

1 Til songmeisteren; av Korahs born; ein salme til lærdom. Gud, me hev høyrt med våre øyro, våre feder hev fortalt oss den gjerning du gjorde i deira dagar, i forne dagar.

Psalmus, filiis Core ad intellectum.

2 Du dreiv ut heidningarne med di hand, men deim planta du; du øydelagde folkeslag, men deim breidde du ut.

Deus auribus nostris audivimus: patres nostri annunciaverunt nobis. Opus, quod operatus es in diebus eorum: et in diebus antiquis.

3 For ikkje med sitt sverd vann dei landet, og deira arm gav deim ikkje siger, men di høgre hand og din arm og ditt andlits ljos; for du hadde hugnad i deim.

Manus tua gentes disperdidit, et plantasti eos: afflixisti populos, et expulisti eos:

4 Du, Gud, er min konge; byd at Jakob skal verta frelst!

Nec enim in gladio suo possederunt terram, et brachium eorum non salvavit eos: Sed dextera tua, et brachium tuum, et illuminatio vultus tui: quoniam complacuisti in eis.

5 Ved deg skal me støyta ned våre fiendar, ved ditt namn skal me treda under føter deim som reiser seg imot oss.

Tu es ipse rex meus et Deus meus: qui mandas salutes Iacob.

6 For min boge lit eg ikkje på, og mitt sverd gjev meg ikkje siger.

In te inimicos nostros ventilabimus cornu, et in nomine tuo spernemus insurgentes in nobis.

7 Men du gjev oss siger yver våre fiendar, og deim som hatar oss, gjer du til skammar.

Non enim in arcu meo sperabo: et gladius meus non salvabit me.

8 Av Gud rosar me oss all dagen og lovar ditt namn til æveleg tid. (Sela)

Salvasti enim nos de affligentibus nos: et odientes nos confudisti.

9 Og endå hev du støytt oss burt og gjort oss til skam, og du dreg ikkje ut med våre herar.

In Deo laudabimur tota die: et in nomine tuo confitebimur in saeculum.

10 Du let oss vika attende for fienden, og dei som hatar oss, fær seg herfang.

Nunc autem repulisti et confudisti nos: et non egredieris Deus in virtutibus nostris.

11 Du gjev oss burt som sauer til å eta upp, og spreider oss ikring millom heidningarne.

Avertisti nos retrorsum post inimicos nostros: et qui oderunt nos, diripiebant sibi.

12 Du sel ditt folk for ingen ting, og ikkje set du høg pris på deim.

Dedisti nos tamquam oves escarum: et in gentibus dispersisti nos.

13 Du gjer oss til hæding for våre grannar, til spott og spe for deim som bur ikring oss.

Vendidisti populum tuum sine pretio: et non fuit multitudo in commutationibus eorum.

14 Du gjer oss til eit ordtøke millom heidningarne; dei rister på hovudet åt oss millom folki.

Posuisti nos opprobrium vicinis nostris, subsannationem et derisum his, qui sunt in circuitu nostro.

15 Heile dagen stend mi skam for mine augo, og blygsl breider seg yver mitt andlit,

Posuisti nos in similitudinem Gentibus: commotionem capitis in populis.

16 ved røysti av spottaren og hædaren, ved syni av fienden og den hemngiruge.

Tota die verecundia mea contra me est, et confusio faciei meae cooperuit me.

17 Alt dette er kome yver oss, endå me ikkje hev gløymt deg og ikkje svike di pakt.

A voce exprobrantis, et obloquentis: a facie inimici, et persequentis.

18 Vårt hjarta veik ikkje frå deg, og våre stig sveiv ikkje ut av din veg,

Haec omnia venerunt super nos, nec obliti sumus te: et inique non egimus in testamento tuo.

19 at du skulde slå oss sund der sjakalar bur, og breida oss ned i daudeskugge.

Et non recessit retro cor nostrum: et declinasti semitas nostras a via tua:

20 Hadde me gløymt vår Guds namn og rett våre hender ut til ein framand gud,

Quoniam humiliasti nos in loco afflictionis, et cooperuit nos umbra mortis.

21 skulde Gud då ikkje ransaka det? for han kjenner hjartans løyndomar.

Si obliti sumus nomen Dei nostri, et si expandimus manus nostras ad deum alienum:

22 Men for di skuld vert me drepne all dagen, me er rekna som slagtesauer.

Nonne Deus requiret ista? ipse enim novit abscondita cordis. Quoniam propter te mortificamur tota die: aestimati sumus sicut oves occisionis.

23 Vakna upp! Kvi søv du, Herre? Vakna då, støyt ikkje burt for alltid!

Exurge, quare obdormis Domine? exurge, et ne repellas in finem.

24 Kvi løyner du di åsyn, gløymer vår armodsdom og vår trengsla?

Quare faciem tuam avertis, oblivisceris inopiae nostrae et tribulationis nostrae?

25 For vår sjæl er nedbøygd i moldi, vår likam nedtrykt til jordi.

Quoniam humiliata est in pulvere anima nostra: conglutinatus est in terra venter noster.

26 Statt upp til hjelp for oss, og løys oss ut for din nåde skuld!

Exurge Domine, adiuva nos: et redime nos propter nomen tuum.