Salmenes 38
1 Ein salme av David; til minnesofferet. Herre, refs meg ikkje i din vreide, og tukta meg ikkje i din harm!
Ry Iehovà, ko mitrevok’ahy ami’ty fifombo’o; naho ko andilova’o ami’ty fiforoforoa’o.
2 For dine piler er farne ned i meg, og di hand hev falle tungt på meg.
Fa mitsamantake amako o ana-pale’oo, vaho manindry ahy ty fità’o.
3 Det finst inkje friskt i mitt kjøt for din vreide skuld; det er ikkje fred i mine bein for mi synd skuld.
Tararèñe ty fiaiko te hatorifiha’o, naho po-pijanganañe o taolakoo, ty amy tahikoy.
4 For mine misgjerningar stig meg yver hovudet, som ei tung byrd er dei meg for tunge.
Fa nalipo’ o hakeokoo ty lohako, hoe kilankañe mavesatse tsy leoko.
5 Det luftar ilt av mine sår, dei renn av verk for min dårskap skuld.
Mantiñe naho miborake o ferekoo ty amy hadagolako.
6 Eg er krøkt, reint samanbøygd, heile dagen gjeng eg svartklædd.
Mihohokohoke iraho naho mibokoke, toe mandala lomoñandro.
7 For mine lender er fulle av brand, og det finst inkje frisk i mitt kjøt.
Lifo-pihobobohañe ty vaniako, tsy aman-kajangañe ty sandriko.
8 Eg er reint valen og sundslegen, eg skrik høgt av hjartestynjing.
Volevole iraho, loho demoke, miñeoñeoñe ty fioremeñan-troko.
9 Herre, for di åsyn er alt mitt ynskje, og min sukk er ikkje løynd for deg.
O Talè, fonga añatrefa’o eo ty fisalalàko, naho tsy mietak’ ama’o ty fiselekaiñako.
10 Mitt hjarta slær hardt, mi kraft hev forlate meg, og jamvel mine augo hev mist sitt ljos for meg.
Midebodebo ty troko, milesa ty haozarako; naho nieng’ahiko ty hazavà’ o masokoo.
11 Mine vener og frendar held seg undan frå mi plåga, og mine næmaste stend langt burte.
Ampiesoñe’ i angorosiko o mpiamakoo naho o rañekoo; naho mitrobàke ey o longokoo.
12 Og dei som ligg etter mitt liv, dei legg ut snaror, og dei som søkjer mi ulukka, dei talar um undergang og tenkjer på svik heile dagen.
Nampidreñafe’ o mipay ty fiaikoo fandrike iraho, ikililia’ o mipay hijoy ahikoo, toe ikinia’e hakalitahañe lomoñandro.
13 Og eg er som ein dauv, eg høyrer ikkje, og liksom ein mållaus som ikkje let upp sin munn.
F’ie manahake te giñe, tsy mahatsanoñe iraho, hoe bobo kanao tsy mahasoka-bava.
14 Ja, eg er som ein mann som ikkje høyrer, og som ikkje hev motmæle i sin munn.
Eka, manahake ondaty valagìñe, tsy aman-dietse am-palie.
15 For til deg, Herre, stend mi von; du vil svara meg, Herre, min Gud!
Ihe ry Iehovà ro fisalalàko, toe hanoiñe irehe ry Talè Andrianañahareko.
16 For eg segjer: «Dei vil elles gleda seg yver meg; når min fot vaggar, høgmodast dei yver meg.»
Fa inao ty ahy: Tsy mone hirebeke iareo, ke hirengevoke te midorasitse o tombokoo.
17 For eg er nær på å falla, og min hugverk er stendigt framfyre meg.
Toe veka’e hikorovoke iraho, amako lomoñandro ty fanaintaiñako.
18 For eg må sanna mi skuld, syrgja yver mi synd.
Toe iantofako o hakeokoo; naho lifo-kasosorañe ty amo tahikoo.
19 Og mine fiendar liver, dei er mannsterke, og dei er mange som hatar meg utan orsak.
Fe maozatse naho mahasibeke o rafelahikoo, maro ty malaiñe ahy tsy vente’e,
20 Og dei som løner godt med vondt, stend meg imot, av di eg fer etter det gode.
aa kanao valea’iareo raty ty soa, heje’ iareo ty fañorihako ty hasoa.
21 Forlat meg ikkje, Herre! Min Gud, ver ikkje langt ifrå meg!
Ko mamorintseñ’ ahy ry Iehovà, ko mitotse amako ry Andrianañahareko,
22 Kom meg snart til hjelp, Herre, mi frelsa!
Malisà hañimb’ ahy ry Talè, Fandrombahañ’ ahy.
