Salmenes 35

1 Av David. Herre, før mi sak mot deim som hev sak mot meg! Strid mot deim som strider mot meg!

Gospode! budi suparnik suparnicima mojim; udri one koji udaraju na me.

2 Grip skjold og verja og reis deg til hjelp for meg!

Uzmi oružje i štit, i digni se meni u pomoæ.

3 Drag spjotet fram og steng vegen for deim som forfylgjer meg! Seg til mi sjæl: «Eg er di frelsa!»

Potegni koplje, i presijeci put onima koji me gone, reci duši mojoj: ja sam spasenje tvoje.

4 Lat deim blygjast og skjemmast, som stend meg etter livet! Lat deim vika attende med skam, som vil meg noko vondt!

Neka se postide i posrame koji traže dušu moju; neka se odbiju natrag i postide koji mi zlo hoæe.

5 Lat deim verta som agner for vind, og Herrens engel støyte deim burt!

Neka budu kao prah pred vjetrom, i anðeo Gospodnji neka ih progoni.

6 Lat deira veg verta myrk og hål, og Herrens engel forfylgje deim!

Neka bude put njihov taman i klizav, i anðeo Gospodnji neka ih tjera.

7 For utan orsak hev dei løynt si grav med garn åt meg, utan orsak hev dei grave ei grav for mitt liv.

Jer ni za što zastriješe mrežom jamu za mene, ni za što iskopaše jamu duši mojoj.

8 Lat tjon koma yver honom, når han ikkje veit det, og det garn han løynde fanga honom; lat honom falla i det til sitt tjon!

Neka doðe na njega pogibao nenadna, i mreža koju je namjestio neka ulovi njega, neka on u nju padne na pogibao.

9 Og mi sjæl skal gleda seg i Herren, fagna seg i hans frelsa.

A duša æe se moja radovati o Gospodu, i veseliæe se za pomoæ njegovu.

10 Alle mine bein skal segja: «Herre, kven er som du, du som friar den arme frå ein som er honom for sterk, den arme og fatige frå den som plundrar honom?»

Sve æe kosti moje reæi: Gospode! ko je kao ti, koji izbavljaš stradalca od onoga koji mu dosaðuje, i ništega i ubogoga od onoga koji ga upropašæuje?

11 Det stend upp mange vitne; dei spør meg um det som eg ikkje veit.

Ustaše na me lažni svjedoci; što ne znam, za ono me pitaju.

12 Dei gjev meg vondt til løn for godt; mi sjæl er lati åleine.

Plaæaju mi zlo za dobro, i sirotovanje duši mojoj.

13 Men eg, eg gjekk i syrgjeklæde, då dei var sjuke; eg pinte mi sjæl med fasta, og mi bøn vende att til min barm.

Ja se u bolesti njihovoj oblaèih u vreæu, muèih postom dušu svoju, i molitva se moja vraæaše u prsima mojima.

14 Eg gjekk ikring, som det skulde vore min ven, min bror; eg gjekk bøygd og svartklædd, som ein som syrgjer på mor si.

Kao prijatelj, kao brat postupah; bijah sjetan i s oborenom glavom kao onaj koji za materom žali.

15 Men no, då det hallar med meg, no gled dei seg og flokkar seg saman; det flokkast mot meg fantar og folk eg ikkje kjenner; dei riv sund og kviler ikkje.

A oni se raduju kad se ja spotaknem, i kupe se, kupe se na me, zadaju rane, ne znam zašto, èupaju i ne prestaju.

16 Liksom skamløysor som driv spott for ein brødbite, so skjer dei tenner imot meg.

S nevaljalijem i podrugljivijem besposlièarima škrguæu na me zubima svojima.

17 Herre, kor lenge vil du sjå på? Drag mi sjæl undan deira herverk, mitt einaste frå unge løvor!

Gospode! hoæeš li dugo gledati? Otmi dušu moju od napadanja njihova, od ovijeh lavova jedinicu moju.

18 Eg vil prisa deg i ei stor samling, lova deg millom mykje folk.

Priznavaæu te u saboru velikom, usred mnogoga naroda hvaliæu te:

19 Lat deim som utan grunn er mine fiendar ikkje gleda seg yver meg! Lat deim som hatar meg utan orsak ikkje blinka med auga!

Da mi se ne bi svetili koji mi zlobe nepravedno, i namigivali oèima koji mrze na me ni za što.

20 For dei talar ikkje fred, men tenkjer upp svikande ord mot dei stille i landet.

Jer oni ne govore o miru, nego na mirne na zemlji izmišljaju lažne stvari.

21 Og dei riv sin munn vidt upp imot meg, dei segjer: «Ha, ha! Vårt auga hev set det!»

Razvaljuju na me usta svoja, i govore: dobro! dobro! vidi oko naše.

22 Du ser det, Herre, teg ikkje! Herre, ver ikkje langt ifrå meg!

Vidiš, Gospode! nemoj muèati; Gospode! nemoj otstupiti od mene.

23 Vakna upp og vert vaken til å gjeva meg rett, min Gud og Herre, til å føra mi sak!

Probudi se, ustani na sud moj, Bože moj i Gospode, i na parnicu moju.

24 Døm meg etter di rettferd, Herre min Gud, og lat deim ikkje gleda seg yver meg!

Sudi mi po pravdi svojoj, Gospode, Bože moj, da mi se ne svete.

25 Lat deim ikkje segja i sitt hjarta: «Ha, det er vår lyst!» Lat deim ikkje segja: «Me hev gløypt honom upp!»

Ne daj da govore u srcu svojem: dobro! to smo htjeli! Ne daj da govore: proždrijesmo ga.

26 Lat deim skjemmast og blygjast alle saman som gled seg i mi ulukka; lat deim klæda seg i skam og skjemsla, dei som høgmodast yver meg!

Nek se postide i posrame svi koji se raduju zlu mojemu, nek se obuku u stid i u sram koji se razmeæu nada mnom.

27 Lat deim fagna seg og gleda seg, som unner meg min rett, og lat deim alltid segja: «Høglova vere Herren, som unner sin tenar at det gjeng honom godt!»

Neka se raduju i vesele koji mi žele pravdu, i govore jednako: velik Gospod, koji želi mira sluzi svojemu!

28 Og mi tunga skal kveda ut di rettferd, heile dagen din pris.

I moj æe jezik kazivati pravdu tvoju, i hvalu tebi svaki dan.