Salmenes 22

1 Til songmeisteren etter «Morgonraudens hind»; ein salme av David. Min Gud, min Gud, kvi hev du forlate meg? Dei ord eg skrik ut, er langt burte frå mi frelsa.

Moj Bog, moj Bog, zakaj si me zapustil? Zakaj si tako daleč proč od pomoči meni in od besed mojega vpitja?

2 Min Gud! eg ropar um dagen, og du svarar meg ikkje, og um natti, og eg fær ikkje tegja.

Oh moj Bog, jokam podnevi, toda ti me ne uslišiš in v nočnem času in nisem tiho.

3 Og du er då heilag, du som bur yver Israels lovsongar.

Toda ti si svet, oh ti, ki naseljuješ Izraelove hvalnice.

4 På deg leit våre feder; dei leit på deg, og du frelste deim.

Naši očetje so zaupali vate. Zaupali so in si jih osvobodil.

5 Til deg ropa dei og slapp undan; på deg leit dei og vart ikkje til skammar.

Klicali so k tebi in so bili osvobojeni. Zaupali so vate in niso bili zbegani.

6 Men eg er ein makk og ikkje ein mann, ei spott for menneskje og vanvyrd av folk.

Toda jaz sem [škrlatni] črv in ne mož; graja ljudem in preziran od ljudstva.

7 Alle som ser meg, spottar meg, rengjer munnen og rister på hovudet og segjer:

Vsi, ki me vidijo, se mi smejijo do norčevanja. Namrdnejo ustnico [in] zmajujejo z glavo, rekoč:

8 «Legg det på Herren! han frelse honom, han berge honom, sidan han hev hugnad i honom!»

»Zaupal je v Gospoda, da ga bo osvobodil. Naj ga reši, glede na to, da se je razveseljeval v njem.«

9 Ja, du er den som drog meg fram frå morslivet, som let meg kvila trygt ved morsbrjostet.

Toda ti si ta, ki me je potegnil iz maternice. Oblikoval si mi zaupanje, ko sem bil na prsih svoje matere.

10 På deg er eg kasta frå morslivet, frå morsfanget er du min Gud.

Iz maternice sem bil vržen nate. Ti si moj Bog od trebuha moje matere.

11 Ver ikkje langt burte frå meg! for trengsla er nær, for det finst ingen hjelpar.

Ne bodi daleč od mene, kajti stiska je blizu, kajti nikogar ni, da pomaga.

12 Sterke uksar ringar meg inne, Basans stutar kringset meg.

Obdalo me je mnogo bikov. Močni bašánski biki so me obdali naokoli.

13 Dei spilar upp sitt gap imot meg, som ei flengjande og burande løva.

S svojimi gobci so zevali vame, kakor ropa željan in rjoveč lev.

14 Eg er runnen ut som vatn, og alle mine bein skilst frå kvarandre; mitt hjarta hev vorte voks, smolte inst i mitt liv.

Izlit sem kakor voda in vse moje kosti so izpahnjene. Moje srce je podobno vosku, stopljeno je v sredi moje notranjosti.

15 Mi kraft er uppturka som eit krusbrot, mi tunga kleimer seg til min gom, og du legg meg ned i daudens dust.

Moja moč je izsušena kakor črepinja in moj jezik se lepi k mojim čeljustim in ti si me privedel v smrtni prah.

16 For hundar hev sanka seg um meg, ein hop av illmenne kringsett meg; dei hev gjenombora mine hender og mine føter.

Kajti psi so me obdali. Zajel me je zbor zlobnih. Prebodli so moje roke in moja stopala.

17 Eg kann telja alle mine bein; dei skodar til, dei ser på meg med lyst.

Vse svoje kosti lahko razločim. Oni pa gledajo in strmijo vame.

18 Dei skifte mine klæde millom seg og kasta lut um min kjole.

Moje obleke si razdeljujejo med seboj in za mojo suknjo so metali žrebe.

19 Men du, Herre, ver ikkje langt burte, du min styrke, skunda deg å hjelpa meg!

Toda ti, oh Gospod, ne bodi daleč od mene. Oh moja moč, hiti, da mi pomagaš.

20 Fria mi sjæl frå sverdet, mi einaste frå hundevald!

Osvobodi mojo dušo pred mečem, mojo ljubljeno pred močjo psa.

21 Frels meg frå løvegap, og frå villukse-horn - du bønhøyrer meg!

Reši me pred levjimi usti, kajti uslišal si me pred rogovi samorogov.

22 Eg vil forkynna ditt namn for mine brør, midt i ålmugen vil eg lova deg.

Tvoje ime bom oznanjal svojim bratom. Na sredi skupnosti te bom hvalil.

23 De som ottast Herren, lova honom, all Jakobs ætt, æra honom, og hav age for honom, all Israels ætt!

Vi, ki se bojite Gospoda, hvalite ga, vsi vi, seme Jakobovo, proslavite ga, in bojte se ga, vsi vi, seme Izraelovo.

24 For han hev ikkje vanvyrdt og ikkje stygst ved ein armings armodsdom, og ikkje løynt si åsyn for honom; men då han ropa til honom, høyrde han.

Kajti ni zaničeval niti preziral stiske stiskanih niti svojega obraza ni skrival pred njim; toda ko je klical k njemu, je slišal.

25 Frå deg kjem min lovsong i ein stor ålmuge; eg vil avgjera mine lovnader for deira augo som ottast honom.

Moja hvala v veliki skupnosti bo o tebi. Svoje zaobljube bom izpolnil pred tistimi, ki se ga bojijo.

26 Dei audmjuke skal eta og verta mette; dei som søkjer Herren, skal lova honom. Dykkar hjarta live til æveleg tid!

Krotki bodo jedli in bodo nasičeni. Hvalili bodo Gospoda [tisti], ki ga iščejo. Vaše srce bo živelo na veke.

27 Alle endarne av jordi skal koma det i hug og venda um til Herren, og alle heidninge-ætter skal tilbeda for di åsyn.

Vsi konci zemlje se bodo spomnili in obrnili h Gospodu in vsa sorodstva narodov bodo oboževala pred teboj.

28 For riket høyrer Herren til, og han råder yver alle hedningarne.

Kajti kraljestvo je Gospodovo in on je voditelj med narodi.

29 Alle rikmenner på jordi skal eta og tilbeda; for hans åsyn skal dei bøygja kne, alle dei som stig ned i dusti, og den som ikkje kann halda si sjæl i live.

Vsi tisti, ki so na zemlji obilni, bodo jedli in oboževali. Vsi tisti, ki gredo dol v prah, se bodo poklonili pred njim, svoje lastne duše pa nihče ne more ohraniti žive.

30 Etterkomarar skal tena honom; det skal verta fortalt um Herren til den komande ætt.

Seme mu bo služilo; to bo šteto h Gospodu za rod.

31 Dei skal koma og forkynna hans rettferd for det folk som vert født, at han hev gjort det.

Prišli bodo in oznanjali bodo njegovo pravičnost ljudem, ki bodo rojeni, da je on to storil.