Salmenes 22
1 Til songmeisteren etter «Morgonraudens hind»; ein salme av David. Min Gud, min Gud, kvi hev du forlate meg? Dei ord eg skrik ut, er langt burte frå mi frelsa.
A I Kot, ai Kot da me komui likidmalie kin ia la? I likelikwir, a jauaj pa i me doo.
2 Min Gud! eg ropar um dagen, og du svarar meg ikkje, og um natti, og eg fær ikkje tegja.
Ai Kot, nin ran i kin likwir, a kom jota kin japen, o ni pon I pil jota kin nenenla.
3 Og du er då heilag, du som bur yver Israels lovsongar.
Ari jo, komui ta me jaraui, komui me kotikot pan kaul en kapin en Ijrael.
4 På deg leit våre feder; dei leit på deg, og du frelste deim.
Jam at akan liki komui, o ni ar liki, kom kotin jauaja irail er.
5 Til deg ropa dei og slapp undan; på deg leit dei og vart ikkje til skammar.
Irail likwir on komui, rap dorelar, re liki komui, rap jota namenokala.
6 Men eg er ein makk og ikkje ein mann, ei spott for menneskje og vanvyrd av folk.
A nai dueta kamatol amen, a kaidin ol amen, me aramaj akan kin lalaue o mamaleki.
7 Alle som ser meg, spottar meg, rengjer munnen og rister på hovudet og segjer:
Karoj me kilan ia, kin lalaue, ia, jara pajan au arail o tuetual mon arail:
8 «Legg det på Herren! han frelse honom, han berge honom, sidan han hev hugnad i honom!»
A kin liki Ieowa, i en dorela i, o kamaioda i, pwe a kin kupura i.
9 Ja, du er den som drog meg fram frå morslivet, som let meg kvila trygt ved morsbrjostet.
Pwe komui kotin kaipwi ia jan nan kaped en in ai; komui ta, me i liki jan ni anjaun ai mi ni maramaran in ai.
10 På deg er eg kasta frå morslivet, frå morsfanget er du min Gud.
Jan nan’ kaped en in ai i lokidokilan komui; komui ta ai Kot jan ni anjaun ai mi pon kopan in ai.
11 Ver ikkje langt burte frå meg! for trengsla er nær, for det finst ingen hjelpar.
Kom der kotin doo jan ia, pwe anjaun kalokolok korendor, ap jolar jauaj pa i.
12 Sterke uksar ringar meg inne, Basans stutar kringset meg.
Kau ol kalaimun kan kapil ia penaer, o kau ol en Pajan kele ia pena.
13 Dei spilar upp sitt gap imot meg, som ei flengjande og burande løva.
Irail jara don ia dueta laien weriwer o laualo amen.
14 Eg er runnen ut som vatn, og alle mine bein skilst frå kvarandre; mitt hjarta hev vorte voks, smolte inst i mitt liv.
Nai wudokilar dueta pil, ai kokon akan karoj muei pajaner, o monion i pei pajaner nan kaped i dueta wi.
15 Mi kraft er uppturka som eit krusbrot, mi tunga kleimer seg til min gom, og du legg meg ned i daudens dust.
Ai kelail nalanal lar dueta diper en dal eu, o lo i pajadan pan natanat ai, o komui kin wia kin ia me melar amen.
16 For hundar hev sanka seg um meg, ein hop av illmenne kringsett meg; dei hev gjenombora mine hender og mine føter.
Pwe kidi kan kapil ia pena, o pwin aramaj jued eu kele ia pena, irail kapore pajan pa i o na i kat.
17 Eg kann telja alle mine bein; dei skodar til, dei ser på meg med lyst.
I kak wadok kokon ai kan karoj; a irail kin kilekilan ap peren kida.
18 Dei skifte mine klæde millom seg og kasta lut um min kjole.
Re kin nek pajan ai likau kan nan pun arail, o re doropweki ai likau pup.
19 Men du, Herre, ver ikkje langt burte, du min styrke, skunda deg å hjelpa meg!
A komui Main ender doo jan ia! Ai kel madando o jauaja ia!
20 Fria mi sjæl frå sverdet, mi einaste frå hundevald!
Dorela maur i jan kodlaj, pwe me ta ieu, o jan nan kel en kidi!
21 Frels meg frå løvegap, og frå villukse-horn - du bønhøyrer meg!
Jauaja ia jan nan au en laien, o dore ia la jan oje en man laualo!
22 Eg vil forkynna ditt namn for mine brør, midt i ålmugen vil eg lova deg.
I pan padaki on ri ai kan duen mar omui, o i pan kapina komui nan momodijou.
23 De som ottast Herren, lova honom, all Jakobs ætt, æra honom, og hav age for honom, all Israels ætt!
Kapina leowa komail me majak i, o kadaudok en Iakop en kalinanada i, o wan Ijrael karoj majak i.
24 For han hev ikkje vanvyrdt og ikkje stygst ved ein armings armodsdom, og ikkje løynt si åsyn for honom; men då han ropa til honom, høyrde han.
Pwe a jota kotin mamaleki de juedeki me luet akan; o a jota kotin karirila jilan i jan irail; o ni a likwir on i, a kotin erekier.
25 Frå deg kjem min lovsong i ein stor ålmuge; eg vil avgjera mine lovnader for deira augo som ottast honom.
I pan kapina komui nan momodijou kalaimun; i pan kapwaiada ai inau mon ir me lan i.
26 Dei audmjuke skal eta og verta mette; dei som søkjer Herren, skal lova honom. Dykkar hjarta live til æveleg tid!
Me luet akan en mana o medila, o me idok leowa, pan kapina i; nen omail pan me maureta kokolata.
27 Alle endarne av jordi skal koma det i hug og venda um til Herren, og alle heidninge-ætter skal tilbeda for di åsyn.
Ni imwin jap karoj re pan tamanda leowa, ap wuki on i, o di en men liki karoj pan kaudoki on i.
28 For riket høyrer Herren til, og han råder yver alle hedningarne.
Pwe wein leowa, o a kotin kaunda men liki kan.
29 Alle rikmenner på jordi skal eta og tilbeda; for hans åsyn skal dei bøygja kne, alle dei som stig ned i dusti, og den som ikkje kann halda si sjæl i live.
Me wi kan karoj nin jappa pan manamana o kelepuki; karoj, me pan wiala pwel o jota kak kolekol maur ar, pan poni i.
30 Etterkomarar skal tena honom; det skal verta fortalt um Herren til den komande ætt.
Kadaudok eu mia, me pan papa i, re pan padaki on jeri o jeri en jeri kan duen leowa.
31 Dei skal koma og forkynna hans rettferd for det folk som vert født, at han hev gjort det.
Re pan pwarado o padaki on aramaj akan, me pan ipwidi mur duen a pun, o duen me a kotin wiadar.
