Salmenes 18
1 Til songmeisteren; av Herrens tenar David, som førde fram for Herren ordi i denne songen den dag då Herren hadde frelst honom frå alle hans fiendar og frå Saul. Og han sagde: Herre, eg hev deg hjarteleg kjær, min styrke!
Ki te tino kaiwhakatangi. He himene na te pononga a Ihowa, na Rawiri. Nana i whakahua nga kupu o tenei waiata ki a Ihowa i te ra i whakaorangia ai ia i te ringa o ona hoariri katoa, i te ringa ano o Haora. I mea ia, Ka aroha ahau ki a koe, e Ihow a, e toku kaha.
2 Herren er min berggrunn og mi festning og min frelsar; min Gud er mitt berg som eg flyr til, min skjold og mitt frelsehorn, mi borg.
Ko Ihowa toku kamaka, toku pa, toku kaiwhakaora; toku Atua, toku tino kamaka, e whakawhirinaki ai ahau; toku whakangungu rakau, te haona o toku whakaoranga, toku pourewa tiketike.
3 Eg kallar på Herren som er høglova, og vert frelst frå mine fiendar.
Ka karanga ahau ki a Ihowa, e tika nei kia whakamoemititia: a ka ora i oku hoariri.
4 Daudsens reip var spente um meg, og bekkjer av vondskap skræmde meg.
I karapotia ahau e nga whakawiringa a te mate, a whakawehia ana ahau e nga waipuke o te kino.
I karapotia ahau e nga whakawiringa a te reinga, i haukotia e nga mahanga a te mate. (Sheol h7585)
6 I mi trengsla kalla eg på Herren, og eg ropa til min Gud; han høyrde frå sitt tempel mi røyst, og mitt rop kom for hans andlit, til hans øyro.
I karanga ahau ki a Ihowa i toku paweratanga, i hamama ki toku Atua: i whakarongo ia ki toku reo i roto i tona temepara, i tae ano taku hamama ki tona aroaro, ki ona taringa.
7 Og jordi skok og riste seg, og grunnvollarne i fjelli skalv, og dei skok seg, for han var vreid.
Na ka ngaueue te whenua, ka ru, wiri ana nga putake o nga maunga, ngaueue ana i tona riri.
8 Røyk steig upp or hans nase, og eld frå hans munn åt um seg; gloande kol loga frå honom.
I kake he paowa i ona pongaponga, a kai ana te kapura a tona mangai, ngiha ana nga waro.
9 Og han lægde himmelen og steig ned, og det var kolmyrker under hans føter.
I whakapingoretia e ia nga rangi, a heke iho ana, a i raro te pouri matotoru i ona waewae.
10 Og han for fram på kerub, og flaug og sveiv på vengjerne åt vinden.
I eke ia ki runga ki te kerupa, a rere ana: ae, i rere omaki ia i runga i nga parirau o te hau.
11 Og han gjorde myrker til sitt åklæde rundt ikring seg, til sitt tjeld myrke vatn, tjukke skyer.
I meinga e ia te pouri hei wahi ngaro mona, hei teneti i tetahi taha ona, i tetahi taha; ko te pouritanga o nga wai, ko nga kapua matotoru o te rangi.
12 Frå glansen for hans andlit for hans skyer fram, hagl og gloande kol.
I rere atu ona kapua metotoru i te wherikotanga o tona aroaro: te whatu, me nga waro kapura.
13 Og Herren tora i himmelen, den Høgste let si røyst ljoda: hagl og gloande kol.
I papa ano te whatitiri a Ihowa i nga rangi, a puaki ana te reo o te Runga Rawa; he whatu, he waro kapura.
14 Og han sende ut sine piler og spreidde deim ikring, og eldingar i mengd og fortulla deim.
I kokiritia e ia ana pere, a marara ana ratou: ae, i koperea hoki e ia te tini uira, a whati ana ratou.
15 Då kom djupålarne i vatnom til synes, og grunnvollarne i jordi vart berrsynte ved ditt trugsmål, Herre, ved andepusten frå din nase.
Katahi ka kitea nga takere o nga wai, a ka takoto kau nga putake o te ao i tau whakatupehupehutanga, e Ihowa, i te whengunga o te manawa o ou pongaponga.
16 Han rette ut handi frå det høge, han greip meg; han drog meg upp or store vatn.
I tono karere mai ia i runga, ka mau ki ahau; toia ake ahau e ia i roto i nga wai maha.
17 Han frelste meg frå min megtige fiende og frå mine hatarar, for dei var meg for sterke.
Nana ahau i ora ai i toku hoariri kaha, i te hunga e kino ana ki ahau; he kaha rawa hoki ratou i ahau.
18 Dei for imot meg på min motgangs dag; men Herren vart min studnad.
I huakina tatatia ahau e ratou i te ra o toku matenga; ko Ihowa ia toku whakawhirinakitanga.
19 Han førde meg ut i vidt rom; han frelste meg, for han hadde hugnad i meg.
I whakaputaina ahau e ia ki te wahi nui, i whakaorangia ahau e ia; he ahuareka nona ki ahau.
20 Herren gjorde med meg etter mi rettferd, han lønte meg etter reinleiken i mine hender.
Rite tonu ki taku mahi tika ta Ihowa utu ki ahau: rite tonu ki te ma o oku ringa tana i whakahoki ai ki ahau.
21 For eg tok vare på Herrens vegar og fall ikkje i vondskap frå min Gud.
Moku i pupuri i nga ara o Ihowa, a kihai i he, i whakarere i toku Atua.
22 For alle hans lover hadde eg for auga, hans bodord støytte eg ikkje frå meg.
Kei mua tonu hoki i ahau ana whakaritenga katoa, kihai ano i whakamataratia atu i ahau ana tikanga.
23 Og eg var ulastande for honom og tok meg i vare for mi synd.
Tapatahi tonu hoki toku whakaaro ki tona aroaro, a i tiaki ahau i ahau kei kino.
24 Og Herren lønte meg etter mi rettferd, etter reinleiken i mine hender for hans augo.
Na ka homai e Ihowa he utu ki ahau, rite tonu ki toku tika, ki te ma o oku ringa i tona aroaro.
25 Mot den godlyndte syner du deg godlyndt, mot ulastande mann syner du deg ulastande,
He tangata atawhai, ka atawhai hoki koe; he tangata tika, ka tika hoki koe.
26 mot den reine syner du deg rein, mot den rangsnudde gjer du deg rang.
He tangata ma, ka ma hoki koe; he tangata whakakeke, ka whakakeke hoki koe.
27 For du frelser arme folk og tvingar høge augo ned.
E whakaorangia hoki e koe te iwi ngakau mamae; ka whakahokia ano e koe ki raro nga kanohi whakakake.
28 For du let mi lampa lysa klårt, Herren, min Gud, gjer mitt myrker bjart.
Mau hoki e whakau taku rama: ma Ihowa, ma toku Atua, e whakamarama toku pouri.
29 For ved deg renner eg mot herflokkar, og ved min Gud spring eg yver murar.
Nau hoki ahau i rere ai na waenganui atu i te ropu: na toku Atua hoki i pekea ai e ahau te taiepa.
30 Gud, ulastande er hans veg; Herrens ord er skirt, han er ein skjold for alle deim som flyr til honom.
Tena ko te Atua, tika tonu tona ara: kua oti tana kupu te whakamatau; he whakangungu rakau ia ki te hunga katoa e whakawhirinaki ana ki a ia.
31 For kven er Gud forutan Herren, og kven er eit berg utan vår Gud?
Ko wai oti te Atua, ki te kahore a Ihowa? Ko wai hoki he kamaka, ki te kahore to tatou Atua?
32 Den Gud som gyrder meg med kraft og gjer min veg ulastande,
Ko te Atua, nana ahau i whitiki ki te kaha, i mea kia tino tika toku ara.
33 som gjev meg føter liksom hindarne og set meg upp på mine høgder,
Ko ia hei mea i oku waewae kia rite ki o te hata: mana hoki ahau e whakatu ki runga ki oku wahi tiketike.
34 som lærer upp mine hender til strid, so mine armar spenner koparbogen.
Ko ia hei whakaako i oku ringa ki te whawhai, a whati ana te kopere parahi i oku ringa.
35 Og du gav meg di frelsa til skjold, di høgre hand studde meg, og di småminking gjorde meg stor.
Kua homai ano e koe ki ahau te whakangungu rakau o tau whakaoranga: puritia ana ahau e tou ringa matau whakanuia ana e tou whakaaro mahakai.
36 Du gjorde vidt rom åt mine stig under meg, og mine oklo vagga ikkje.
I whakanuia e koe oku takahanga i raro i ahau; te paheke oku waewae.
37 Eg forfylgde mine fiendar og nådde deim og vende ikkje um fyrr eg hev gjort av med deim.
Ka arumia e ahau oku hoariri, mau iho i ahau; e kore ahau e tahuri mai, a ngaro noa ratou.
38 Eg slo deim i knas, so dei vann ikkje reisa seg; dei fell under føter.
Maru ana ratou i ahau, te kaha te whakatika: hinga ana ki raro i oku waewae.
39 Og du gyrde meg med kraft til striden; du bøygde under meg deim som stod upp imot meg.
Nau hoki ahau i whitiki ki te kaha mo te whawhai: piko ana i a koe ki raro i ahau te hunga e whakatika mai ana ki ahau.
40 Du let mine fiendar snu ryggen til meg, og mine hatarar, deim rudde eg ut.
Kua meinga e koe kia tahuri mai nga tuara o oku hoariri ki ahau, kia hautopea ai e ahau te hunga e kino ana ki ahau.
41 Dei ropa - men der var ingen frelsar - til Herren, men han svarar deim ikkje.
I karanga ratou, heoi kahore he kaiwhakaora: ki a Ihowa, otira kihai i whakahoki kupu ki a ratou.
42 Og eg smuldrar deim som dust for vinden; som søyla på gator slo eg deim ut.
Na ka tukia ratou e ahau a rite noa ratou ki te puehu e puhia ana e te hau: akiritia atu ana ratou ki waho, ano he paru no te huarahi.
43 Du frelste meg frå folke-ufred; du sette meg til hovud for heidningar; folk som eg ikkje kjende, tente meg.
Kua whakaorangia ahau e koe i nga ngangautanga a te iwi; kua meinga e koe hei rangatira mo nga tauiwi: hei apa moku te iwi kahore i matauria e ahau.
44 Ved gjetordet um meg lydde dei meg; framande folk smeikte for meg.
Kia rongo kau te taringa ki ahau, ka kakama tonu mai ratou ki ahau; ko nga tangata iwi ke ngohe kau ki ahau.
45 Framande folk visna av og gjekk skjelvande ut or sine borger.
Ka memeha haere nga tangata iwi ke: ka puta wehi mai hoki i roto i o ratou kuhunga.
46 Herren liver, og lova er han, mitt berg, og upphøgd er den Gud som meg frelser,
E ora ana a Ihowa; kia whakapaingia hoki toku kamaka, kia whakanuia te Atua o toku whakaoranga:
47 den Gud som gjev meg hemn og legg folkeslag under meg,
Ko te Atua, mana nei e rapu he utu moku, mana e pehi nga iwi ki raro i ahau.
48 som frelser meg frå mine fiendar; ja - du lyfter meg høgt yver deim som stend imot meg, frå valdsmannen bergar du meg.
Mana ahau e mawhiti ai i oku hoariri, ae ra, mau ahau e mea kia teitei ake i te hunga e whakatika mai ana ki ahau; ka whakaorangia ahau e koe i te tangata tutu.
49 Difor vil eg prisa deg millom heidningarne, Herre, og lovsyngja ditt namn.
Mo konei ka whakawhetai ahau ki a koe, e Ihowa, i waenganui i nga tauiwi: ka himene ki tou ingoa.
50 Han gjer frelsa stor for sin konge, og gjer miskunn mot den som er salva av honom, mot David og hans ætt til æveleg tid.
He nui nei tana whakaora i tana kingi; e whakaputa aroha ana ki tana tangata i whakawahi ai, ki a Rawiri ratou ko ona uri ake ake.
