< Salmenes 18 >

1 Til songmeisteren; av Herrens tenar David, som førde fram for Herren ordi i denne songen den dag då Herren hadde frelst honom frå alle hans fiendar og frå Saul. Og han sagde: Herre, eg hev deg hjarteleg kjær, min styrke!
Učitelju zbora. Od Jahvina sluge Davida koji Jahvi ispjeva ovu pjesmu u onaj dan kad ga Jahve oslobodi iz ruku neprijatelja Ljubim te, Jahve, kreposti moja!
2 Herren er min berggrunn og mi festning og min frelsar; min Gud er mitt berg som eg flyr til, min skjold og mitt frelsehorn, mi borg.
Jahve, hridino moja, utvrdo moja spase moj; Bože moj, pećino moja kojoj se utječem, štite moj, snago spasenja moga, tvrđavo moja!
3 Eg kallar på Herren som er høglova, og vert frelst frå mine fiendar.
Zazvat ću Jahvu, hvale predostojna, i od dušmana bit ću izbavljen.
4 Daudsens reip var spente um meg, og bekkjer av vondskap skræmde meg.
Valovi smrti okružiše mene, prestraviše me bujice pogubne.
5 Helheims reip var snørde um meg, daudsens snaror fanga meg. (Sheol h7585)
Užad Podzemlja sputiše me, smrtonosne zamke padoše na me: (Sheol h7585)
6 I mi trengsla kalla eg på Herren, og eg ropa til min Gud; han høyrde frå sitt tempel mi røyst, og mitt rop kom for hans andlit, til hans øyro.
u nevolji zazvah Jahvu i Bogu svome zavapih. Iz svog Hrama zov mi začu, i vapaj moj mu do ušiju doprije.
7 Og jordi skok og riste seg, og grunnvollarne i fjelli skalv, og dei skok seg, for han var vreid.
I zemlja se potrese i uzdrhta, uzdrmaše se temelji gora, pokrenuše se, jer On gnjevom planu.
8 Røyk steig upp or hans nase, og eld frå hans munn åt um seg; gloande kol loga frå honom.
Iz nosnica mu dim se diže, iz usta mu oganj liznu, ugljevlje živo od njega plamsa.
9 Og han lægde himmelen og steig ned, og det var kolmyrker under hans føter.
On nagnu nebesa i siđe, pod nogama oblaci mu mračni.
10 Og han for fram på kerub, og flaug og sveiv på vengjerne åt vinden.
Na keruba stade i poletje; na krilima vjetra zaplovi.
11 Og han gjorde myrker til sitt åklæde rundt ikring seg, til sitt tjeld myrke vatn, tjukke skyer.
Ogrnu se mrakom kao koprenom, prekri se tamnim vodama i oblacima tmastim,
12 Frå glansen for hans andlit for hans skyer fram, hagl og gloande kol.
od blijeska pred licem njegovim užga se ugljevlje plameno.
13 Og Herren tora i himmelen, den Høgste let si røyst ljoda: hagl og gloande kol.
Jahve s neba zagrmje, Svevišnjega glas se ori.
14 Og han sende ut sine piler og spreidde deim ikring, og eldingar i mengd og fortulla deim.
Odape strijele i dušmane rasu, izbaci munje i na zemlju ih obori.
15 Då kom djupålarne i vatnom til synes, og grunnvollarne i jordi vart berrsynte ved ditt trugsmål, Herre, ved andepusten frå din nase.
Morska se dna pokazaše, i temelji svijeta postaše goli od strašne prijetnje Jahvine, od olujna daha gnjeva njegova.
16 Han rette ut handi frå det høge, han greip meg; han drog meg upp or store vatn.
On pruži s neba ruku i mene prihvati, iz silnih voda on me izbavi.
17 Han frelste meg frå min megtige fiende og frå mine hatarar, for dei var meg for sterke.
Od protivnika moćnog mene oslobodi, od dušmana mojih jačih od mene.
18 Dei for imot meg på min motgangs dag; men Herren vart min studnad.
Navališe na me u dan zlosretni, ali me Jahve zaštiti,
19 Han førde meg ut i vidt rom; han frelste meg, for han hadde hugnad i meg.
na polje prostrano izvede me, spasi me jer sam mu mio.
20 Herren gjorde med meg etter mi rettferd, han lønte meg etter reinleiken i mine hender.
Po pravednosti mojoj Jahve mi uzvrati, po čistoći ruku mojih on me nagradi,
21 For eg tok vare på Herrens vegar og fall ikkje i vondskap frå min Gud.
jer čuvah putove Jahvine, od Boga se svoga ne udaljih.
22 For alle hans lover hadde eg for auga, hans bodord støytte eg ikkje frå meg.
Odredbe njegove sve su mi pred očima, zapovijedi njegove nisam odbacio,
23 Og eg var ulastande for honom og tok meg i vare for mi synd.
do srži odan njemu sam bio, čuvam se grijeha svakoga.
24 Og Herren lønte meg etter mi rettferd, etter reinleiken i mine hender for hans augo.
Jahve mi po pravdi mojoj vrati, čistoću ruku mojih vidje.
25 Mot den godlyndte syner du deg godlyndt, mot ulastande mann syner du deg ulastande,
S prijateljem ti si prijatelj, poštenu poštenjem uzvraćaš.
26 mot den reine syner du deg rein, mot den rangsnudde gjer du deg rang.
S čovjekom čistim ti si čist, a lukavca izigravaš,
27 For du frelser arme folk og tvingar høge augo ned.
jer narodu poniženu spasenje donosiš, a ponižavaš oči ohole.
28 For du let mi lampa lysa klårt, Herren, min Gud, gjer mitt myrker bjart.
Jahve, ti moju svjetiljku užižeš, Bože, tminu moju obasjavaš:
29 For ved deg renner eg mot herflokkar, og ved min Gud spring eg yver murar.
s tobom udaram na čete dušmanske, s Bogom svojim preskačem zidine.
30 Gud, ulastande er hans veg; Herrens ord er skirt, han er ein skjold for alle deim som flyr til honom.
Savršeni su puti Gospodnji, i riječ je Božja ognjem kušana. On, samo on, štit je svima koji se k njemu utječu.
31 For kven er Gud forutan Herren, og kven er eit berg utan vår Gud?
Jer tko je Bog osim Jahve? Tko li je hridina osim Boga našega?
32 Den Gud som gyrder meg med kraft og gjer min veg ulastande,
Taj Bog me snagom opasuje, stere mi put besprijekoran,
33 som gjev meg føter liksom hindarne og set meg upp på mine høgder,
noge mi dade brze k'o u košute i postavi me na visine čvrste,
34 som lærer upp mine hender til strid, so mine armar spenner koparbogen.
ruke mi za borbu uvježba i mišice da luk mjedeni napinju.
35 Og du gav meg di frelsa til skjold, di høgre hand studde meg, og di småminking gjorde meg stor.
Daješ mi štit svoj koji spasava, tvoja me desnica drži, tvoja me brižljivost uzvisi.
36 Du gjorde vidt rom åt mine stig under meg, og mine oklo vagga ikkje.
Pouzdanje daješ mom koraku, i noge mi više ne posrću.
37 Eg forfylgde mine fiendar og nådde deim og vende ikkje um fyrr eg hev gjort av med deim.
Pognah svoje dušmane i dostigoh, i ne vratih se dok ih ne uništih.
38 Eg slo deim i knas, so dei vann ikkje reisa seg; dei fell under føter.
Obaram ih, ne mogu se dići, padaju, pod nogama mi leže.
39 Og du gyrde meg med kraft til striden; du bøygde under meg deim som stod upp imot meg.
Ti me opasa snagom za borbu, a protivnike moje meni podloži.
40 Du let mine fiendar snu ryggen til meg, og mine hatarar, deim rudde eg ut.
Ti dušmane moje u bijeg natjera, i rasprših one koji su me mrzili.
41 Dei ropa - men der var ingen frelsar - til Herren, men han svarar deim ikkje.
Vapiju u pomoć - nikog da pomogne; vapiju Jahvi - ne odaziva se.
42 Og eg smuldrar deim som dust for vinden; som søyla på gator slo eg deim ut.
Smrvih ih kao prah na vjetru, zgazih ih k'o blato na putu.
43 Du frelste meg frå folke-ufred; du sette meg til hovud for heidningar; folk som eg ikkje kjende, tente meg.
Ti me izbavi od bune u mom narodu, postavi me glavarom pogana, puk koji ne poznavah služi mi.
44 Ved gjetordet um meg lydde dei meg; framande folk smeikte for meg.
Svaki moj šapat pokorno on sluša, sinovi tuđinci meni laskaju;
45 Framande folk visna av og gjekk skjelvande ut or sine borger.
sinovi tuđinski gube srčanost, izlaze dršćuć' iz svojih utvrda.
46 Herren liver, og lova er han, mitt berg, og upphøgd er den Gud som meg frelser,
Živio Jahve! Blagoslovljena hridina moja! Neka se uzvisi Bog, spasenje moje!
47 den Gud som gjev meg hemn og legg folkeslag under meg,
Bog koji mi daje osvetu i narode meni pokorava.
48 som frelser meg frå mine fiendar; ja - du lyfter meg høgt yver deim som stend imot meg, frå valdsmannen bergar du meg.
Od dušmana me mojih izbavljaš i nad protivnike me moje izdižeš, ti mene od čovjeka silnika spasavaš.
49 Difor vil eg prisa deg millom heidningarne, Herre, og lovsyngja ditt namn.
Zato te slavim, Jahve, među pucima i psalam pjevam tvome Imenu:
50 Han gjer frelsa stor for sin konge, og gjer miskunn mot den som er salva av honom, mot David og hans ætt til æveleg tid.
umnožio si pobjede kralju svojemu, pomazaniku svome milost si iskazao, Davidu i potomstvu njegovu navijeke.

< Salmenes 18 >