Salmenes 18
1 Til songmeisteren; av Herrens tenar David, som førde fram for Herren ordi i denne songen den dag då Herren hadde frelst honom frå alle hans fiendar og frå Saul. Og han sagde: Herre, eg hev deg hjarteleg kjær, min styrke!
Kathutkung: Devit, Bawipa e san, Devit ni Sawl koehoi taran kut dawk hoi, hloutsaknae hawinae coe torei teh, BAWIPA hmalah sak e la Oe ka thaonae BAWIPA, nang teh na lungpataw han.
2 Herren er min berggrunn og mi festning og min frelsar; min Gud er mitt berg som eg flyr til, min skjold og mitt frelsehorn, mi borg.
BAWIPA teh kaie lungsong, kaie rapan, kaie rungngangkung lah ao. Kaie Cathut, ka thaonae, ka kâuep e bahling hoi ka rungngangnae ki hoi ka rapanim lah ao.
3 Eg kallar på Herren som er høglova, og vert frelst frå mine fiendar.
Pholen kamcu BAWIPA teh ka kaw vaiteh, ka tarannaw um hoi rungngang lah ka o han.
4 Daudsens reip var spente um meg, og bekkjer av vondskap skræmde meg.
Due patawnae ni na kalup, Cathut takihoehnae tuikalen ni na taki sak.
Sheol lungmathoenae ni na kalup teh, duenae tangkam ni na kangdue sin. (Sheol h7585)
6 I mi trengsla kalla eg på Herren, og eg ropa til min Gud; han høyrde frå sitt tempel mi røyst, og mitt rop kom for hans andlit, til hans øyro.
Kângairu kecu dawk BAWIPA ka kaw teh, ka Cathut koe ka hram. A Bawkim koehoi na thai pouh teh, a hmalah ka hramnae hah a hnâ koe a pha.
7 Og jordi skok og riste seg, og grunnvollarne i fjelli skalv, og dei skok seg, for han var vreid.
Hottelah, talai a kâhuet teh a pâyaw. A lungkhuek dawkvah, mondunaw totouh a pâyaw teh, a kâhuet awh.
8 Røyk steig upp or hans nase, og eld frå hans munn åt um seg; gloande kol loga frå honom.
A hnawng dawk hoi hmaikhu a luen takhang teh, a pahni dawk hoi ka tâcawt e hmai ni, koung a kak awh teh, hote e niyah hmaisaan a kaman sak.
9 Og han lægde himmelen og steig ned, og det var kolmyrker under hans føter.
Ama ni kalvan a kamkuisak teh, a kum cathuk. A khok rahim vah hmonae teh ao.
10 Og han for fram på kerub, og flaug og sveiv på vengjerne åt vinden.
Cherub a kâcui teh a kamleng. Kahlî rathei van vah a kamleng.
11 Og han gjorde myrker til sitt åklæde rundt ikring seg, til sitt tjeld myrke vatn, tjukke skyer.
Hmonae teh ka dungpoung e hmuen lah a coung sak. Tui hmonae hoi kathapoung e kalvan tâmai hah ama kangangkung lah ao.
12 Frå glansen for hans andlit for hans skyer fram, hagl og gloande kol.
A hmalae angnae ni, kathapoung e tâmai a kâhin sak teh, roun hoi hmaisaan a bo.
13 Og Herren tora i himmelen, den Høgste let si røyst ljoda: hagl og gloande kol.
BAWIPA ni kalvan hoi khoparit sak, A Lathueng Poung Cathut ni a lawk a tâcosak.
14 Og han sende ut sine piler og spreidde deim ikring, og eldingar i mengd og fortulla deim.
A lipala hah a pathui teh, a taran hah a pâyaw sak. Sumpa a palik sak teh, koung a tâ.
15 Då kom djupålarne i vatnom til synes, og grunnvollarne i jordi vart berrsynte ved ditt trugsmål, Herre, ved andepusten frå din nase.
Oe BAWIPA, na yuenae hoi na hnawng dawk e kâha ni a hmu dawkvah, talî laheipadin teh koung a kamnue teh, talaivan e dunaw teh a kamnue awh.
16 Han rette ut handi frå det høge, han greip meg; han drog meg upp or store vatn.
Lathueng hoi na kut na dâw teh, moikapap e tui thung hoi na rasa toe.
17 Han frelste meg frå min megtige fiende og frå mine hatarar, for dei var meg for sterke.
A thakaawmpounge ka taran kut dawk hoi na rungngang teh, na ka hmuhma ni teh athakaawmpounge naw koehoi haiyah na rungngang.
18 Dei for imot meg på min motgangs dag; men Herren vart min studnad.
Ahnimouh ni runae ka kâhmo navah, na kangdue sin awh. Hatei, BAWIPA teh ka kâuep e doeh.
19 Han førde meg ut i vidt rom; han frelste meg, for han hadde hugnad i meg.
A hmuen kaw poung koe kai hah na thak. Kai dawk a lunghawi dawkvah, na rungngang.
20 Herren gjorde med meg etter mi rettferd, han lønte meg etter reinleiken i mine hender.
BAWIPA ni, ka lannae patetlah aphu na poe. Ka kut a thoung e patetlah na patho toe.
21 For eg tok vare på Herrens vegar og fall ikkje i vondskap frå min Gud.
Bangkongtetpawiteh, BAWIPA e lamthung hah ka pâkuem teh, ka Cathut teh kahawihoeh lahoi ka cettakhai boihoeh.
22 For alle hans lover hadde eg for auga, hans bodord støytte eg ikkje frå meg.
Bangkongtetpawiteh, a lawkcengnae pueng teh ka hmalah ao teh, a coungnae hah ka tâkhawng boihoeh.
23 Og eg var ulastande for honom og tok meg i vare for mi synd.
A hmaitung toun awm laipalah ka o teh, payonnae hah ka roun.
24 Og Herren lønte meg etter mi rettferd, etter reinleiken i mine hender for hans augo.
Hatdawkvah, BAWIPA ni ka lannae patetlah na patho. A mithmu ka thoungnae patetlah na patho.
25 Mot den godlyndte syner du deg godlyndt, mot ulastande mann syner du deg ulastande,
Tami ka pahren e koe pahrennae na kamnue sak vaiteh, tamikalan koe lannae hah na kamnue sak han.
26 mot den reine syner du deg rein, mot den rangsnudde gjer du deg rang.
Tami kathoung koe na thoungnae na kamnue sak vaiteh, tami ka taran e koe tarannae hah na kamnue sak han.
27 For du frelser arme folk og tvingar høge augo ned.
Bangkongtetpawiteh, kârahnoumnaw hah, na rungngang teh, kâoupnaw hah na pabo han.
28 For du let mi lampa lysa klårt, Herren, min Gud, gjer mitt myrker bjart.
Ka hmaiim hah na ang sak teh, BAWIPA ka Cathut ni kaie hmonae hah a ang sak han.
29 For ved deg renner eg mot herflokkar, og ved min Gud spring eg yver murar.
Nang pawlawk lahoi ransahu hah ka raphoe han. Ka Cathut pawlawk lahoi khorapan ka kawi thai han.
30 Gud, ulastande er hans veg; Herrens ord er skirt, han er ein skjold for alle deim som flyr til honom.
Cathut e lamthung teh a kuep. BAWIPA e lawk teh a thoung dawkvah, Ama kâuep e tami pueng hanelah bahling lah ao.
31 For kven er Gud forutan Herren, og kven er eit berg utan vår Gud?
Bangkongtetpawiteh, BAWIPA laipateh, bangpatet e Cathut alouke maw kaawm.
32 Den Gud som gyrder meg med kraft og gjer min veg ulastande,
Thaonae hoi na kapathoupkung teh Cathut doeh. Ka lamthung hai a kuep sak.
33 som gjev meg føter liksom hindarne og set meg upp på mine høgder,
Ama ni ka khok heh sayuk khok patetlah a sak teh, a hmuen rasangnae koe na o sak.
34 som lærer upp mine hender til strid, so mine armar spenner koparbogen.
Ka kut heh tarantuknae a cangkhai. Hatdawkvah, ka kut ni rahum licung patenghai a sawn thai.
35 Og du gav meg di frelsa til skjold, di høgre hand studde meg, og di småminking gjorde meg stor.
Na rungngangnae bahling hai na poe toe. Aranglae kut hoi na kuet, na panguepnae ni na tawmdawm.
36 Du gjorde vidt rom åt mine stig under meg, og mine oklo vagga ikkje.
Ka ceinae lamthung na kaw sak dawkvah, tâlaw laipalah ka o.
37 Eg forfylgde mine fiendar og nådde deim og vende ikkje um fyrr eg hev gjort av med deim.
Ka taran ka pâlei teh ka pha. Koung ka raphoe hoehroukrak ka ban takhai boihoeh.
38 Eg slo deim i knas, so dei vann ikkje reisa seg; dei fell under føter.
Bout a thaw thai hoeh nahanelah, hmâ ka paca teh, ka khok rahim koung a rawp awh.
39 Og du gyrde meg med kraft til striden; du bøygde under meg deim som stod upp imot meg.
Tarantuk hanelah na pathoup toung dawkvah, na katarankung teh ka rahim vah tâ lah ao.
40 Du let mine fiendar snu ryggen til meg, og mine hatarar, deim rudde eg ut.
Ka taran teh na yawng sak. Hottelah na kahmuhmanaw heh ka raphoe.
41 Dei ropa - men der var ingen frelsar - til Herren, men han svarar deim ikkje.
Ahnimouh teh a hram awh. Hatei, ahnimouh rungngangkung awm hoeh. BAWIPA koe a hram awh ei, pato hoeh.
42 Og eg smuldrar deim som dust for vinden; som søyla på gator slo eg deim ut.
Hottelah, vaiphu kahlî ni a palek e patetlah dikkaneng lah ka nep teh, lamthung dawk e songnawng patetlah ka tâkhawng.
43 Du frelste meg frå folke-ufred; du sette meg til hovud for heidningar; folk som eg ikkje kjende, tente meg.
Ka yonnaw thung hoi na rungngang teh, miphunnaw e lû lah na coung sak. Ka panue hoeh e naw ni ka thaw a tawk awh han.
44 Ved gjetordet um meg lydde dei meg; framande folk smeikte for meg.
Ka lawk a thai awh tahma vah, a tarawi awh teh, ramlouk taminaw hai kai koe a kâhei awh.
45 Framande folk visna av og gjekk skjelvande ut or sine borger.
Ramlouk taminaw teh koung a yawng awh teh, a kâhronae hmuen koehoi, taki laihoi a tâco awh.
46 Herren liver, og lova er han, mitt berg, og upphøgd er den Gud som meg frelser,
BAWIPA teh a hring. Kaie lungsong teh pholen lah awm seh. Kaie rungngangnae Cathut teh tawm lah awm seh.
47 den Gud som gjev meg hemn og legg folkeslag under meg,
Cathut teh moipathung pouh kung lah ao teh, ka rahim e taminaw katâkung lah ao.
48 som frelser meg frå mine fiendar; ja - du lyfter meg høgt yver deim som stend imot meg, frå valdsmannen bergar du meg.
Ka tarannaw koehoi na rungngang teh, na katarankungnaw lathueng vah, na tawm. Rektapnaw kut dawk hoi na rungngang.
49 Difor vil eg prisa deg millom heidningarne, Herre, og lovsyngja ditt namn.
Hatdawkvah BAWIPA, Jentelnaw rahak vah, nang koe lunghawilawk ka dei vaiteh, na min pholen hoi la ka sak han.
50 Han gjer frelsa stor for sin konge, og gjer miskunn mot den som er salva av honom, mot David og hans ætt til æveleg tid.
A siangpahrang koevah, ka len e hloutnae a poe teh, satui awi e Devit hoi, a catounnaw lathueng vah, a yungyoe hoi a lungmanae a kamnue sak.
