Salmenes 17
1 Ei bøn av David. Herre, høyr på rettvis sak, lyd etter mitt rop, vend øyra til mi bøn frå saklause lippor!
Usliši, Gospode, pravdu, èuj glas moj, primi u uši molitvu moju ne iz usta lažljivijeh.
2 Lat min rett ganga ut frå ditt andlit, dine augo skoda kva rett er!
Od lica tvojega neka izaðe sud moj, oèi tvoje neka pogledaju na pravicu.
3 Du prøver mitt hjarta, gjestar det um natti, du ransakar meg, du finn ingen ting; min tanke vik ikkje av frå min munn.
Ispitaj srce moje, obidi noæu; u ognju me okušaj, i neæeš naæi nepravde moje.
4 Mot det som menneskje hev gjort meg, hev eg etter ordet frå dine lippor teke meg i vare for valdsmanns stigar.
Usta se moja ne dohvataju djela ljudskih; radi rijeèi usta tvojih držim se putova oštrih.
5 Mine stig heldt seg stødt til dine farvegar, mine føtar snåva ikkje.
Utvrdi stope moje na stazama svojim da ne zalaze koraci moji.
6 Eg ropar til deg, for du svarar meg, Gud! Bøyg ditt øyra til meg, høyr mitt ord!
Tebe prizivljem, jer æeš me uslišiti, Bože! prigni k meni uho svoje, i èuj rijeèi moje.
7 Vis di underfulle miskunn, du som frelsar deim som flyr til deg, frå deim som stend imot di høgre hand!
Pokaži divnu milost svoju, koji izbavljaš one koji se u te uzdaju od onijeh koji se protive desnici tvojoj.
8 Vakta meg som din augnestein! gøym meg i skuggen av dine vengjer
Èuvaj me kao zjenicu oka: sjenom krila svojih zakloni me
9 for dei ugudlege som øydelegg meg, mine fiendar til dauden, som kringset meg!
Od bezbožnika koji na me napadaju, od neprijatelja duše moje, koji su me opkolili.
10 Dei let sitt feite hjarta att, med sin munn talar dei i ovmod.
Srce svoje zatvoriše; ustima svojim govore oholo.
11 Kvar me gjeng, kringgjeng dei oss no; sine augo set dei på å støyta meg ned til jordi.
Izagnavši me opet su oko mene; oèi su svoje uprli da me obore na zemlju.
12 Han er lik ei løva som stundar etter å riva sund, og ei ungløva som ligg i løyne.
Oni su kao lav koji hoæe da rastrže, i kao laviæ koji sjedi u potaji.
13 Statt upp, Herre, stig fram imot honom, støyt honom ned, frels mi sjæl frå den ugudlege med ditt sverd,
Ustani, Gospode, preteci ih, obori ih. Odbrani dušu moju maèem svojim od bezbožnika,
14 frå menner med di hand, Herre, frå menner av denne verdi, som hev sin lut i dette liv, og som du fyller buken på med dine skattar, dei som er rike på søner og let sine avleivor etter seg til sine born!
Rukom svojom, Gospode, od ljudi ovijeh, od ljudi ovoga svijeta, kojima je dio ovaj život, kojima si trbuh napunio svoga bogatstva, da æe im i sinovi biti siti i ostatak ostaviti svojoj djeci.
15 Eg skal i rettferd skoda ditt andlit, eg skal, når eg vaknar, mettast av di åsyn.
A ja æu u pravdi gledati lice tvoje; kad se probudim, biæu sit od prilike tvoje.
