Salmenes 17
1 Ei bøn av David. Herre, høyr på rettvis sak, lyd etter mitt rop, vend øyra til mi bøn frå saklause lippor!
Oratio David. Exaudi Domine iustitiam meam: intende deprecationem meam. Auribus percipe orationem meam, non in labiis dolosis.
2 Lat min rett ganga ut frå ditt andlit, dine augo skoda kva rett er!
De vultu tuo iudicium meum prodeat: oculi tui videant æquitates.
3 Du prøver mitt hjarta, gjestar det um natti, du ransakar meg, du finn ingen ting; min tanke vik ikkje av frå min munn.
Probasti cor meum, et visitasti nocte: igne me examinasti, et non est inventa in me iniquitas.
4 Mot det som menneskje hev gjort meg, hev eg etter ordet frå dine lippor teke meg i vare for valdsmanns stigar.
Ut non loquatur os meum opera hominum: propter verba labiorum tuorum ego custodivi vias duras.
5 Mine stig heldt seg stødt til dine farvegar, mine føtar snåva ikkje.
Perfice gressus meos in semitis tuis: ut non moveantur vestigia mea.
6 Eg ropar til deg, for du svarar meg, Gud! Bøyg ditt øyra til meg, høyr mitt ord!
Ego clamavi, quoniam exaudisti me Deus: inclina aurem tuam mihi, et exaudi verba mea.
7 Vis di underfulle miskunn, du som frelsar deim som flyr til deg, frå deim som stend imot di høgre hand!
Mirifica misericordias tuas, qui salvos facis sperantes in te.
8 Vakta meg som din augnestein! gøym meg i skuggen av dine vengjer
A resistentibus dexteræ tuæ custodi me, ut pupillam oculi. Sub umbra alarum tuarum protege me:
9 for dei ugudlege som øydelegg meg, mine fiendar til dauden, som kringset meg!
a facie impiorum qui me afflixerunt. Inimici mei animam meam circumdederunt,
10 Dei let sitt feite hjarta att, med sin munn talar dei i ovmod.
adipem suum concluserunt: os eorum locutum est superbiam.
11 Kvar me gjeng, kringgjeng dei oss no; sine augo set dei på å støyta meg ned til jordi.
Proiicientes me nunc circumdederunt me: oculos suos statuerunt declinare in terram.
12 Han er lik ei løva som stundar etter å riva sund, og ei ungløva som ligg i løyne.
Susceperunt me sicut leo paratus ad prædam: et sicut catulus leonis habitans in abditis.
13 Statt upp, Herre, stig fram imot honom, støyt honom ned, frels mi sjæl frå den ugudlege med ditt sverd,
Exurge Domine, præveni eum, et supplanta eum: eripe animam meam ab impio, frameam tuam ab inimicis manus tuæ.
14 frå menner med di hand, Herre, frå menner av denne verdi, som hev sin lut i dette liv, og som du fyller buken på med dine skattar, dei som er rike på søner og let sine avleivor etter seg til sine born!
Domine a paucis de terra divide eos in vita eorum: de absconditis tuis adimpletus est venter eorum. Saturati sunt filiis: et dimiserunt reliquias suas parvulis suis.
15 Eg skal i rettferd skoda ditt andlit, eg skal, når eg vaknar, mettast av di åsyn.
Ego autem in iustitia apparebo conspectui tuo: satiabor cum apparuerit gloria tua.
