Salmenes 147
1 Halleluja! For det er godt å lovsyngja vår Gud, for yndelegt er det, og lovsong høver vel.
Monkamfo Awurade. Ɛyɛ sɛ wɔto ayɛyie dwom ma yɛn Onyankopɔn, ɛyɛ fɛ na ɛfata sɛ wɔkamfo no!
2 Herren byggjer upp Jerusalem, han samlar dei burtdrivne israelitar.
Awurade kyekyere Yerusalem; Ɔboaboa Israel nnommumfoɔ ano.
3 Han lækjer deim som hev sundbrote hjarta, og bind um deira verkjande sår.
Ɔsa wɔn a wɔn akoma abotoɔ yadeɛ na ɔkyekyere wɔn akuro.
4 Han set tal på stjernorne, han nemner deim alle med namn.
Ɔnim nsoromma no dodoɔ na ɔde obiara din frɛ no.
5 Stor er vår Herre og veldug i magt, på hans vit er det ikkje mål.
Yɛn Awurade so, na ne tumi yɛ kɛseɛ; yɛrente nʼase nwie.
6 Herren held dei spaklyndte uppe, dei ugudlege bøygjer han ned til jordi.
Awurade wowa ahobrɛasefoɔ na ɔtoto amumuyɛfoɔ hwe fam.
7 Syng for Herren med takkesong, syng lov for vår Gud med cither!
Monto aseda nnwom mma Awurade. Momfa sankuo nto dwom mma yɛn Onyankopɔn.
8 han som tekkjer himmelen med skyer, han som lagar regn for jordi, han som let det veksa gras på fjelli.
Ɔde omununkum kata ɔsoro ani; ɔde osutɔ ma asase ma ɛserɛ nyini wɔ nkokoɔ so.
9 Han gjev feet for, ramn-ungarne som ropar.
Ɔma anantwie aduane na sɛ anene mma su a, ɔma wɔn aduane.
10 Han hev ikkje hug til hestens styrke, han hev ikkje hugnad i mannsens leggjer.
Ɛnyɛ ɔpɔnkɔ ahoɔden na nʼani sɔ na ɛnyɛ onipa ahoɔden nso.
11 Herren hev hugnad i deim som ottast han, deim som ventar på hans miskunn.
Na mmom, Awurade ani sɔ nnipa a wɔsuro no, wɔn a wɔde wɔn ho to nʼadɔeɛ a ɛnsa da no so no.
12 Jerusalem, prisa Herren, Sion, lova din Gud!
Momma Awurade so, Ao Yerusalem; kamfo wo Onyankopɔn, Ao Sion,
13 For stengerne på dine portar hev han gjort faste, han hev velsigna dine born i deg.
ɔma wʼapono akyi adaban yɛ den na ɔhyira wo nkurɔfoɔ a wɔte wo mu.
14 Han gjev dine grensor fred, han mettar deg med den feitaste kveite.
Ɔma wʼahyeɛ so dwo na ɔde ayuo amapa ma wo.
15 Han sender sin tale til jordi, fort spring hans ord.
Ɔsoma nʼahyɛdeɛ kɔ asase so; nʼasɛm tu mmirika ntɛm so.
16 Han som gjev snø som ull, han strår ut rim som oska.
Ɔtrɛ sukyerɛmma mu sɛ odwan ho nwi, na ɔpete obosuo nsukyeneeɛ sɛ nsõ.
17 Han kastar sin is som småe stykke; kven kann standa for hans kulde?
Ɔtoto asukɔtweaa gu fam sɛ mmosea. Hwan na ɔbɛtumi agyina nʼawɔ denden no ano?
18 Han sender sitt ord og smeltar deim, han let vinden sin blåsa, då renn vatn.
Ɔsoma nʼasɛm no ma ɛnane no; ɔhwanyane ne mframa, na nsuo tene.
19 Han hev kunngjort sitt ord for Jakob, sine fyresegner og rettar for Israel.
Wada nʼasɛm adi akyerɛ Yakob, ne mmara ne ɔhyɛ nsɛm akyerɛ Israel.
20 Soleis hev han ikkje gjort med noko folk, og hans rettar - deim kjenner dei ikkje. Halleluja!
Ɔnyɛɛ yei mmaa aman foforɔ biara; wɔnnim ne mmara. Monkamfo Awurade!
