Salmenes 147
1 Halleluja! For det er godt å lovsyngja vår Gud, for yndelegt er det, og lovsong høver vel.
Treño t’Ià! Amy te soa ty fijejoañe aman’ Añaharentika; toe fanjàka naho mañeva ty fandrengeañe Aze.
2 Herren byggjer upp Jerusalem, han samlar dei burtdrivne israelitar.
Ampitomboe’ Iehovà t’Ierosalaime: atonto’e o añombelahi-mavo’ o nte-Israeleoo.
3 Han lækjer deim som hev sundbrote hjarta, og bind um deira verkjande sår.
Jangane’e ty mikoretse añ’arofo, ho bandie’e o fere’eo.
4 Han set tal på stjernorne, han nemner deim alle med namn.
Volilie’e ty ia’ o vasiañeo; songa kanjie’e ami’ty añara’e.
5 Stor er vår Herre og veldug i magt, på hans vit er det ikkje mål.
Jabahinake i Talèn-tikañey, ra’elahy an-kafatrarañe; tsy taka-jehèñe ty hilala’e.
6 Herren held dei spaklyndte uppe, dei ugudlege bøygjer han ned til jordi.
Tohaña’ Iehovà o mirèkeo, gorè’e an-tane ty lo-tsereke.
7 Syng for Herren med takkesong, syng lov for vår Gud med cither!
Sabò am-pañandriañañe t’Iehovà; Rengeo t’i Andrianañahare am-piarahañe marovany,
8 han som tekkjer himmelen med skyer, han som lagar regn for jordi, han som let det veksa gras på fjelli.
Ie ty mpandafike rahoñe an-dikerañe eñe, naho mpañajary orañe an-tane atoy, naho mampitiry ahetse am-bohitse ey.
9 Han gjev feet for, ramn-ungarne som ropar.
Fahana’e hàneñe o bibio, naho o ana-koàke migagakeo.
10 Han hev ikkje hug til hestens styrke, han hev ikkje hugnad i mannsens leggjer.
Tsy ty haozara’ o soavalao ty mahahaha Aze, tsy ty kitson-dahilahy ro ifalea’e.
11 Herren hev hugnad i deim som ottast han, deim som ventar på hans miskunn.
Ondaty mañeveñe ama’eo ro noro’ Iehovà, o mpitamà ty hafatram-pikokoa’eo.
12 Jerusalem, prisa Herren, Sion, lova din Gud!
Rengeo t’Iehovà, ry Ierosalaime; onjono t’i Andrianañahare’o, ry Tsiône.
13 For stengerne på dine portar hev han gjort faste, han hev velsigna dine born i deg.
Fa nampifatrare’e o sikadan-dalam-bei’oo; tahie’e o ajalahy ama’oo.
14 Han gjev dine grensor fred, han mettar deg med den feitaste kveite.
Ampierañerañe’e o efe-tane’oo, vaho ampieneña’e ampemba soa.
15 Han sender sin tale til jordi, fort spring hans ord.
Ahitri’e mb’an-tane atoy o fetse’eo, mipirirìtse o taro’eo.
16 Han som gjev snø som ull, han strår ut rim som oska.
Anjotsoa’e oram-panala hoe volon’ añondry; afiafia’e hoe lavenoke ty fanala.
17 Han kastar sin is som småe stykke; kven kann standa for hans kulde?
Afitse’e ami’ty minjikio’e ty havandra’e, ia ty mahafijohañe miatreke ty fangoratsaha’e.
18 Han sender sitt ord og smeltar deim, han let vinden sin blåsa, då renn vatn.
Irahe’e mb’eo o tsara’eo le mitranake iereo; ampitiofe’e o tio’eo, vaho ampidoañe’e rano.
19 Han hev kunngjort sitt ord for Jakob, sine fyresegner og rettar for Israel.
Talilie’e am’ Iakobe ty tsara’e; am’ Israele o fañè’eo naho o fepè’eo.
20 Soleis hev han ikkje gjort med noko folk, og hans rettar - deim kjenner dei ikkje. Halleluja!
Tsy nanoe’e izay o tane ila’eo; tsy fohi’ iereo o nafè’eo. Treño t’Ià.
