Salmenes 139
1 Til songmeisteren; av David; ein salme. Herre, du ransakar meg og kjenner meg.
Dāvida dziesma, dziedātāju vadonim. Kungs, Tu mani pārmani un pazīsti.
2 Um eg sit eller stend upp, so veit du det, du skynar min tanke langan veg.
Tu zini manu sēdēšanu un celšanos, Tu noproti manas domas no tālienes.
3 Mi gonga og lega røyner du ut, og alle mine vegar kjenner du grant.
Lai eju, lai guļu, Tu esi ap mani, un Tev zināmi visi mani ceļi.
4 For det er inkje ord på mi tunga - sjå, Herre, du kjenner det alt til fullnads.
Jo nav ne vārda uz manas mēles; redzi, Kungs, to visu Tu zini.
5 Bak og framme held du ikring meg, og du legg di hand på meg.
Tu meties ap mani pakaļā un priekšā un turi Savu roku pār mani.
6 Slik kunnskap er meg for underleg, han er for høg, eg kann ikkje greida honom.
Šī atzīšana man ir visai brīnišķa un augsta, es to nevaru izprast.
7 Kvar skal eg fara frå din ande, og kvar skal eg fly ifrå ditt andlit?
Kur man būs aiziet no Tava Gara, un kur man būs bēgt no Tava vaiga?
8 For eg upp til himmelen, so er du der, og reidde eg seng i helheimen, sjå, der er du og. (Sheol h7585)
Ja es kāptu debesīs, tad Tu tur esi; ja es nogultos ellē, redzi, Tu tur arīdzan esi. (Sheol h7585)
9 Tek eg vengjerne til morgonroden, slo eg meg ned ved ytste havet,
Ja es ņemtu ausekļa spārnus un paliktu jūras galā.
10 di hand vilde leida meg ogso der, og di høgre hand vilde halda meg fast.
Tad arī tur Tava roka mani vadīs, un Tava labā roka mani turēs.
11 Og sagde eg: «Myrker løyne meg, og ljoset verte natt ikringum meg, »
Ja es sacītu: Lai tumsība mani apklāj un par nakti lai paliek gaisma ap mani:
12 so vilde ikkje heller myrkret gjera noko myrkt for deg, og natti vilde vera ljos som dagen, myrkret vilde vera som ljoset.
Tad ir tumsība Tavā priekšā nebūtu tumša, un nakts spīdētu kā diena, tumsība būtu kā gaisma.
13 For du hev skapt mine nyro, du hev verka meg i morsliv.
Jo Tu esi radījis manas īkstis, Tu mani esi apsedzis manas mātes miesās.
14 Eg takkar deg, av di eg er laga på øgjeleg underfull vis; underfulle er dine verk, og mi sjæl veit det so vel.
Es Tev pateicos, ka es ļoti brīnišķi esmu darīts, brīnišķi ir Tavi darbi, un mana dvēsele to it labi zin.
15 Mine bein var ikkje dulde for deg då eg vart laga i løynd, då eg med kunst vart verka djupt i jordi.
Mani kauli Tev nebija apslēpti, kad es slepenībā tapu darīts, kad es tapu iztaisīts zemes dziļumos.
16 Då eg var eit foster, såg dine augo meg, og i di bok vart dei alle uppskrivne, dei dagar som vart fastsette, då ikkje ein av deim var komen.
Tavas acis redzēja mani, vēl neiztaisītu pīti(miesas iedīgli), un visas nākamās dienas bija rakstītas Tavā grāmatā, kad vēl nebija nevienas.
17 Og kor dyre dine tankar er for meg, du Gud, kor store summarne er av deim!
Cik dārgas man ir Tavas domas, ak Dievs! Cik liels ir viņu skaits!
18 Vil eg telja deim, so er dei fleire enn sand; eg vaknar, og endå er eg hjå deg.
Kad tās jāskaita, tad viņu vairāk nekā smiltis. Es uzmostos un vēl esmu pie Tevis.
19 Gud, gjev du vilde drepa den ugudlege! og de, blodfuse menner, vik burt frå meg -
Ak Dievs, kaut Tu bezdievīgo nokautu, un kaut asinsvainīgie no manis atstātos.
20 dei som nemner deg med fulskap, brukar ditt namn til lygn - dine fiendar!
Tie par Tevi runā ar negantību un Tavi ienaidnieki lepojās ar viltu.
21 Skulde eg ikkje, Herre, hata deim som hatar deg, og styggjast ved deim som stend deg imot?
Vai man nebūs ienīdēt, kas Tevi, Kungs, ienīst, un ieriebt, kas pret Tevi ceļas?
22 Med det sterkaste hatet hatar eg deim, fiendar er dei for meg.
Ienīdēt es tos ienīstu, tie man ir ienaidnieki.
23 Ransaka meg, Gud, og kjenn mitt hjarta! Prøv meg og kjenn mine tankar!
Pārbaudi mani, ak Dievs, un atzīsti manu sirdi, izmeklē mani un atzīsti manas domas,
24 Og sjå um eg er på veg til pinsla, og leid meg på æveleg veg!
Un redzi, vai es esmu negantā ceļā, un vadi mani uz mūžīgu ceļu.
