Salmenes 139
1 Til songmeisteren; av David; ein salme. Herre, du ransakar meg og kjenner meg.
In finem, psalmus David. [Domine, probasti me, et cognovisti me;
2 Um eg sit eller stend upp, so veit du det, du skynar min tanke langan veg.
tu cognovisti sessionem meam et resurrectionem meam.
3 Mi gonga og lega røyner du ut, og alle mine vegar kjenner du grant.
Intellexisti cogitationes meas de longe; semitam meam et funiculum meum investigasti:
4 For det er inkje ord på mi tunga - sjå, Herre, du kjenner det alt til fullnads.
et omnes vias meas prævidisti, quia non est sermo in lingua mea.
5 Bak og framme held du ikring meg, og du legg di hand på meg.
Ecce, Domine, tu cognovisti omnia, novissima et antiqua. Tu formasti me, et posuisti super me manum tuam.
6 Slik kunnskap er meg for underleg, han er for høg, eg kann ikkje greida honom.
Mirabilis facta est scientia tua ex me; confortata est, et non potero ad eam.
7 Kvar skal eg fara frå din ande, og kvar skal eg fly ifrå ditt andlit?
Quo ibo a spiritu tuo? et quo a facie tua fugiam?
8 For eg upp til himmelen, so er du der, og reidde eg seng i helheimen, sjå, der er du og. (Sheol h7585)
Si ascendero in cælum, tu illic es; si descendero in infernum, ades. (Sheol h7585)
9 Tek eg vengjerne til morgonroden, slo eg meg ned ved ytste havet,
Si sumpsero pennas meas diluculo, et habitavero in extremis maris,
10 di hand vilde leida meg ogso der, og di høgre hand vilde halda meg fast.
etenim illuc manus tua deducet me, et tenebit me dextera tua.
11 Og sagde eg: «Myrker løyne meg, og ljoset verte natt ikringum meg, »
Et dixi: Forsitan tenebræ conculcabunt me; et nox illuminatio mea in deliciis meis.
12 so vilde ikkje heller myrkret gjera noko myrkt for deg, og natti vilde vera ljos som dagen, myrkret vilde vera som ljoset.
Quia tenebræ non obscurabuntur a te, et nox sicut dies illuminabitur: sicut tenebræ ejus, ita et lumen ejus.
13 For du hev skapt mine nyro, du hev verka meg i morsliv.
Quia tu possedisti renes meos; suscepisti me de utero matris meæ.
14 Eg takkar deg, av di eg er laga på øgjeleg underfull vis; underfulle er dine verk, og mi sjæl veit det so vel.
Confitebor tibi, quia terribiliter magnificatus es; mirabilia opera tua, et anima mea cognoscit nimis.
15 Mine bein var ikkje dulde for deg då eg vart laga i løynd, då eg med kunst vart verka djupt i jordi.
Non est occultatum os meum a te, quod fecisti in occulto; et substantia mea in inferioribus terræ.
16 Då eg var eit foster, såg dine augo meg, og i di bok vart dei alle uppskrivne, dei dagar som vart fastsette, då ikkje ein av deim var komen.
Imperfectum meum viderunt oculi tui, et in libro tuo omnes scribentur. Dies formabuntur, et nemo in eis.
17 Og kor dyre dine tankar er for meg, du Gud, kor store summarne er av deim!
Mihi autem nimis honorificati sunt amici tui, Deus; nimis confortatus est principatus eorum.
18 Vil eg telja deim, so er dei fleire enn sand; eg vaknar, og endå er eg hjå deg.
Dinumerabo eos, et super arenam multiplicabuntur. Exsurrexi, et adhuc sum tecum.
19 Gud, gjev du vilde drepa den ugudlege! og de, blodfuse menner, vik burt frå meg -
Si occideris, Deus, peccatores, viri sanguinum, declinate a me:
20 dei som nemner deg med fulskap, brukar ditt namn til lygn - dine fiendar!
quia dicitis in cogitatione: Accipient in vanitate civitates tuas.
21 Skulde eg ikkje, Herre, hata deim som hatar deg, og styggjast ved deim som stend deg imot?
Nonne qui oderunt te, Domine, oderam, et super inimicos tuos tabescebam?
22 Med det sterkaste hatet hatar eg deim, fiendar er dei for meg.
Perfecto odio oderam illos, et inimici facti sunt mihi.
23 Ransaka meg, Gud, og kjenn mitt hjarta! Prøv meg og kjenn mine tankar!
Proba me, Deus, et scito cor meum; interroga me, et cognosce semitas meas.
24 Og sjå um eg er på veg til pinsla, og leid meg på æveleg veg!
Et vide si via iniquitatis in me est, et deduc me in via æterna.]
