Salmenes 137

1 Ved Babels elvar, der sat me og gret, når me kom Sion i hug.

われらバビロンの河のほとりにすわり シオンをおもひいでて涙をながしぬ

2 På vier-runnarne der i landet hengde me harporne våre.

われらそのあたりの柳にわが琴をかけたり

3 For der kravde dei som heldt oss fanga song av oss, og våre plågarar kravde gleda: «Syng åt oss av Sions songar!»

そはわれらを虜にせしものわれらに歌をもとめたり 我儕をくるしむる者われらにおのれを歓ばせんとて シオンのうた一つうたへといへり

4 Korleis kann me syngja Herrens song på framand jord?

われら外邦にありていかでヱホバの歌をうたはんや

5 Um eg gløymer deg, Jerusalem, so gjev mi høgre hand må gløyma seg burt!

エルサレムよもし我なんぢをわすれなばわが右の手にその巧をわすれしめたまへ

6 Gjev tunga må hanga fast ved gomen min, dersom eg ikkje kjem deg i hug, dersom eg ikkje set Jerusalem yver mi høgste gleda.

もしわれ汝を思ひいでず もしわれヱルサレムをわがすべての歓喜の極となさずばわが舌をわが腭につかしめたまヘ

7 Herre, hugsa Edoms søner Jerusalems dag! dei som sagde: «Riv ned, riv ned, radt ned til grunnen!»

ヱホバよねがはくはヱルサレムの日にエドムの子輩がこれを掃除けその基までもはらひのぞけといへるを聖意にとめたまへ

8 Babels dotter, du øydelagde! sæl er den som gjev deg løn for den gjerning du gjorde imot oss!

ほろぼさるべきバビロンの女よ なんぢがわれらに作しごとく汝にむくゆる人はさいはひなるべし

9 Sæl er den som tek og krasar dine småborn imot berget!

なんぢの嬰兒をとりて岩のうへになげうつものは福ひなるべし