< Salmenes 137 >
1 Ved Babels elvar, der sat me og gret, når me kom Sion i hug.
By rivers of Babylon — There we did sit, Yea, we wept when we remembered Zion.
2 På vier-runnarne der i landet hengde me harporne våre.
On willows in its midst we hung our harps.
3 For der kravde dei som heldt oss fanga song av oss, og våre plågarar kravde gleda: «Syng åt oss av Sions songar!»
For there our captors asked us the words of a song, And our spoilers — joy: 'Sing ye to us of a song of Zion.'
4 Korleis kann me syngja Herrens song på framand jord?
How do we sing the song of Jehovah, On the land of a stranger?
5 Um eg gløymer deg, Jerusalem, so gjev mi høgre hand må gløyma seg burt!
If I forget thee, O Jerusalem, my right hand forgetteth!
6 Gjev tunga må hanga fast ved gomen min, dersom eg ikkje kjem deg i hug, dersom eg ikkje set Jerusalem yver mi høgste gleda.
My tongue doth cleave to my palate, If I do not remember thee, If I do not exalt Jerusalem above my chief joy.
7 Herre, hugsa Edoms søner Jerusalems dag! dei som sagde: «Riv ned, riv ned, radt ned til grunnen!»
Remember, Jehovah, for the sons of Edom, The day of Jerusalem, Those saying, 'Rase, rase to its foundation!'
8 Babels dotter, du øydelagde! sæl er den som gjev deg løn for den gjerning du gjorde imot oss!
O daughter of Babylon, O destroyed one, O the happiness of him who repayeth to thee thy deed, That thou hast done to us.
9 Sæl er den som tek og krasar dine småborn imot berget!
O the happiness of him who doth seize, And hath dashed thy sucklings on the rock!