Salmenes 132
1 Ein song til høgtidsferderne. Herre, kom i hug for David all hans møda!
E IEHOVA, e hoomanao mai oe ia Davida, A me na pilikia ona a pau:
2 Han som svor for Herren, lova Jakobs velduge:
I ka mea ana i hoohiki ai ia Iehova, Hoohiki no oia i ka Mea ikaika o Iakoba;
3 «Ikkje gjeng eg inn i mitt heimetjeld, ikkje stig eg upp på lega i mi seng,
Aole loa au e komo iloko o ka hale lewa o ko'u hale, Aole hoi au i ea maluna o ko'u wahi moe;
4 ikkje unner eg augo svevn, ikkje augneloki ein blund,
Aole au e haawi i ka hiamoe ma ko'u mau maka, Aole hoi i ka maluhiluhi na ko'u mau lihilihi,
5 fyrr eg finn ein stad for Herren, ein bustad for Jakobs velduge.»
A loaa ia'u, he wahi no Iehova, A me kahi e noho ai no ka Mea mana o Iakoha.
6 Sjå, me høyrde um henne i Efrata, so fann me henne i skogbygdi.
Aia hoi, ua lohe no kakou ia ma Eperata; Ua loaa ia kakou ia ma Papuululaau.
7 Lat oss ganga til hans bustad, lat oss tilbeda for hans fotskammel!
E komo no kakou iloko o kona mau wahi e noho ai; A e moe hoomana kakou ma kona keehana wawae.
8 Statt upp, Herre, og kom til din kvilestad, du og ditt veldes kista!
E ku mai oe, e Iehova, iloko o kou wahi e maha'i; O oe, a me ka pahu o kou nani.
9 Prestarne dine klæde seg i rettferd, og dine trugne ropa med fagnad!
A kahikoia kou poe kahuna i ka pono, A e hauoli hoi kau poe haipule.
10 For David, din tenars skuld vis ikkje frå deg åsyni åt den du hev salva!
No Davida, no kau kauwa, Mai hoohuli aku i ka maka o kou mea i poniia.
11 Herren hev svore David ein sann eid, den gjeng han ikkje ifrå: «Av di livsfrukt vil eg setja kongar på din stol.
Hoohiki mai la o Iehova ia Davida ma ka oiaio, Aole loa oia i huli, mai ia mea aku, O ka hua a kou kino ka'u e hoonoho ai maluna o kou nohoalii.
12 Dersom dine søner held mi pakt og mine vitnemål som eg skal læra deim, so skal og deira søner æveleg og alltid sitja på din kongsstol.»
Ina e malama kau poe keiki i ko'u berita, A me na kanawai a'u e ao aku ai ia lakou, Alaila, o ka lakou keiki o na manawa a pau, E noho no lakou ma kou noho alii.
13 For Herren hev valt seg Sion, han ynskte det til sin bustad:
No ka mea, ua wae mai o Iehova ia Ziona, A ua makemake oia ia, i wahi noho ai nona,
14 «Dette er min kvilestad for all tid, her vil eg bu, for det hev eg ynskt.
Eia ko'u wahi e hoomaha'i, a hiki i ka manawa pau ole; Maanei no wau e noho ai, no ka mea, Ua makemake no au ia.
15 Maten her vil eg rikleg signa, dei fatige vil eg metta med brød,
Oiaio no e hoomaikai no wau i kana ai; E hoomaona aku au i kona poe nele i ka berena.
16 og prestarne vil eg klæda med frelsa, og dei gudlege skal ropa høgt av fagnad.
E kahiko no wau i kona poe kahuna i ka hoola, A e hauoli loa hoi kona poe haipule.
17 Der vil eg lata veksa upp eit horn for David, der hev eg stelt til ei lampa for den eg hev salva.
Malaila no wau e hookupu ai i ka pepeiaohao o Davida; Ua hoomakaukau no wau i lamaku no ko'u mea i poniia.
18 Hans fiendar vil eg klæda med skam, men yver honom skal hans kruna stråla.»
E hooaahu au i kona poe enemi i ka hilahila; Maluna ona e pua ai kona leialii.
