Salmenes 120

1 Ein song til høgtidsferderne. Til Herren ropa eg i mi naud, og han svara meg.

Yon chanson pou monte vè tanp lan Nan gran twoub mwen an, mwen te kriye a SENYÈ a. Li te reponn mwen.

2 Herre, frels mi sjæl frå ljugarlippa, frå den falske tunga!

Delivre nanm mwen, O SENYÈ, de lèv k ap bay desepsyon, de lang ki plen manti yo.

3 Kva skal han gjeva deg, og kva meir skal han gjeva deg, du falske tunga?

Kisa pou W ta resevwa, e kisa pou m ta fè ou, O lang mansonjè?

4 Kveste piler til ei kjempa og gløder av einebuska.

Flèch pwent file a gèrye yo, avèk chabon pye gayak tou limen.

5 Usæl eg, som framand er imillom Mesek, og bur ved Kedars tjeld!

Malè a mwen, paske mwen demere nan tant a Méschec, Paske mwen rete pami tant a Kédar yo!

6 Lenge nok hev sjæli mi butt hjå deim som hatar fred.

Nanm mwen gen demè li avèk (sila) ki rayi lapè yo pandan twòp tan.

7 Eg er berre fred, men når eg talar, er dei ferdige til strid.

Mwen vle lapè, men lè m pale, se lagè yo pito.