Salmenes 120

1 Ein song til høgtidsferderne. Til Herren ropa eg i mi naud, og han svara meg.

Kasang laa. Patang ka khang naah Angraeng to ka kawk, ka kawkhaih lok to anih mah ang pathim.

2 Herre, frels mi sjæl frå ljugarlippa, frå den falske tunga!

Aw Angraeng, amsawnlok thuihaih pahninawk hoi alinghaih palainawk thung hoiah na pahlong ah.

3 Kva skal han gjeva deg, og kva meir skal han gjeva deg, du falske tunga?

Aw aling thaih palai nang, kawbaktih danpaekhaih maw nang paek han? To tih ai boeh loe na nuiah timaw ka sak han?

4 Kveste piler til ei kjempa og gløder av einebuska.

Nang loe thacak kami ih kasum palaa hoi hmai kamngaeh thing hoiah thuitaek han oh.

5 Usæl eg, som framand er imillom Mesek, og bur ved Kedars tjeld!

Kedar ih kahni im ah ka oh moe, Meshek ah ka oh pongah, kai han khosak bingh!

6 Lenge nok hev sjæli mi butt hjå deim som hatar fred.

Ka hinghaih hnuma moe, angdaehhaih hnuma kami hoi nawnto ohhaih atue sawk parai boeh.

7 Eg er berre fred, men når eg talar, er dei ferdige til strid.

Kai loe angdaehhaih koeh kami ah ka oh; toe lok ka thuih naah, nihcae loe misa angcoenghaih to koeh o lat.