Salmenes 109
1 Til songmeisteren; av David, ein salme. Min lovsongs Gud, teg ikkje!
Ry Andrianañaharem-pandrengeako, Ko mianjiñe,
2 For dei hev late upp sin ugudlege og falske munn imot meg, dei hev tala imot meg med ljugartunga.
fa nasoka’ iareo amako ty vava raty naho ty vavam-pamañahiañe fa nifosa ahy an-dela mibodiake.
3 Med hatfulle ord hev dei kringsett meg og ført strid imot meg utan årsak.
Niarikoboña’ iareo am-pivolam-palaiñañe; vaho nialy amako tsy am-poto’e.
4 Til løn for min kjærleik stod dei imot meg, endå eg berre bed,
Manisý ahy iereo ho valem-pikokoako, izaho mpitalaho.
5 dei hev lagt vondt yver meg til løn for godt og hat til løn for min kjærleik.
Tinambe’ iareo raty hasolo ty soa naho falaiñañe hasolo ty fikokoako.
6 Set ein ugudleg yver honom, og lat ein klagar standa ved hans høgre hand!
Tendreo ty lo-tsereke hifehe aze, ampijohaño am-pitàn-kavana’e ty mpañinje,
7 Når han vert dømd, lat honom ganga skuldig ut, og lat hans bøn verta til synd!
ie zakaeñe, ampiboaho te voa, le hatao tahiñe i fisolohoa’ey.
8 Lat hans dagar verta få, lat ein annan få hans embætte!
Ho tomoreñe o andro’eo, vaho ho tavaneñe i fitoloña’ey.
9 Lat hans born verta farlause og kona hans enkja!
Le ho bode-rae o ana’eo vaho ho ramavoy ty vali’e.
10 Lat hans born flakka ikring og beda seg, lat deim ganga som tiggarar frå sin øydelagde heim!
Ho mpangatake miriorio o ana’eo; hipay ty lintse’iareo am-bangiñe añe.
11 Lat okerkallen leggja snara um all hans eigedom, og framande plundra hans avling!
Hifetreha’ ty mpampisongo ze hene vara’e; naho ho volose’ o ambahinio ty tolin-kamokora’e.
12 Lat ingen finnast som hyser miskunn imot honom, og ingen som ynkast yver hans farlause born!
Ee t’ie tsy ho am-piferenaiñañe, naho leo raike tsy hitretre o ana’e bode-raeo
13 Lat hans etterkomarar ganga til grunnar og deira namn verta utstroke i næste ættled!
Haitoañe o tiri’eo, vaho ho faopaoheñe ami’ty tariratse handimbe ty añara’ iareo.
14 Hans fedra skuld vere i minne hjå Herren, og syndi åt mor hans verte ikkje utstroki!
Le ho tohineñe am’ Iehovà ty hakeon-drae’e; naho tsy ho faoheñe ami tahin-drene’e.
15 Dei vere alltid for Herrens åsyn, og han rydje deira minne ut av jordi,
Ho aolo’ Iehovà nainai’e abey iereo, soa te hapitso’e an-tane atoy ty fitiahiañe iareo.
16 av di han ikkje kom i hug å gjera miskunn, men forfylgde ein arm og fatig mann, og ein hjarteskræmd og vilde drepa honom.
Amy te namoea’e ty hiferenaiñe, te mone nampisoañe ondaty rarake naho poie’e, naho ty mioremeñe, hañohofa’e loza.
17 Han elska forbanning, og denne kom yver honom, han lika ikkje velsigning, og denne kom langt burt frå honom.
Ie nimpitea onjitse, le nifotetse ama’e, nalain-tata re, le nihànkaña’e.
18 Han klædde seg i forbanning som sitt klædeplagg, og ho trengde som vatn inn i hans liv, og som olje i hans bein.
Nanaroñe aze hoe sarimbo ty fañompà’e; nizilik’ an-tro’e ao hoe rano, naho hoe solik’ an-taola’e ao.
19 Lat henne verta honom til ei kåpa som han sveiper seg i, og til eit belte som han alltid bind um seg!
Ho ama’e manahake ty lamba iombea’e, naho hoe ty sadia fidiaña’e.
20 Dette vere løni frå Herren åt mine motstandarar, og åt deim som talar vondt imot mi sjæl!
Izay ty paia’ o malaiñe ahio hanoe’ Iehovà amako, o mañofoke ty fiaikoo.
21 Og du, Herre, Herre, gjer vel imot meg for ditt namn skuld, etter som di miskunn er god, so berga meg!
F’Ihe, ry Iehovà Talè, ano amako sazò i tahina’oy; ami’ty hasoa ty fiferenaiña’o, ihahao,
22 For arm og fatig er eg, og mitt hjarta er gjenomstunge i meg.
fa misotry naho rarake, naho fere ty troko añ’ovako ao;
23 Som ein skugge når han lengjest, kverv eg burt, eg vert jaga burt som ein grashopp.
zaho mimian-koe talinjo mitibake vaho nahifik’ añe hoe valala.
24 Mine kne er ustøde av fasta, og holdet mitt misser feita.
Mitrezontrezo ty ongoko fa mililitse; vaho boroka ty sandriko, tsy aman-tsolike.
25 Og eg hev vorte til spott for deim; når dei ser meg, rister dei på hovudet.
Ifosàñe, te isa’ iareo, le akofikofi’iareo loha.
26 Hjelp meg, Herre min Gud, frels meg etter di miskunn!
Imbao iraho, ry Iehovà Andrianañahareko; rombaho raho ty amy fiferenaiña’oy.
27 so dei må kjenna, at dette er di hand, at du, Herre, hev gjort det.
Hahafohina’ iareo t’ie i fità’oy, te Ihe ry Iehovà, ro mitoloñe.
28 Dei forbannar, men du velsignar, dei stend upp, men vert skjemde, og din tenar gled seg.
Angao hamàtse iereo, f’ihe mitahia; ie mitroatse le ho salatse, fe ho fale ty mpitoro’o.
29 Mine motstandarar skal klæda seg i skjemsla og sveipa seg i si skam som i ei kåpa.
Hampisikineñe hameñarañe o mpanesek’ ahikoo, naho hiholonkoñan-kasalarañe hoe sarimbo.
30 Eg vil takka Herren storleg med min munn, og midt imillom mange vil eg lova honom.
Honjone’ ty vavako fañandriañañe t’Iehovà; ho rengeko añivo’ i màroy.
31 For han stend på høgre sida åt den fatige til å frelsa honom frå deim som dømer hans sjæl.
Amy t’ie mijohañe am-pitàn-kavana’ ty poie’e, hañaha’e amo mpanisì’ azeo.
