Salmenes 107
1 Prisa Herren, for han er god, for æveleg varer hans miskunn!
Andriañeñe t’Iehovà, amy te Ie ro soa; nainai’e ty fiferenaiña’e.
2 So segjer Herrens utløyste, som han hev løyst ut or naudi,
Ano izay ry jineba’ Iehovà— ry nijebañe’e am-pitàn-drafelahy,
3 som han hev sanka i hop frå landi, frå aust og frå vest, frå nord og frå havet.
vaho hinoloholo’e hirik’ amo taneo, boak’atiñanañe naho ahandrefañ’ añe, boak’ avaratse vaho hirik’ amy riakey.
4 Dei for vilt i øydemarki, i vegløysa, dei fann ingen by til å bu i.
Nirererere ambabangoañ’ añe iereo, an-dratraratra ao, tsy nahaonin-drova fimoneñañe.
5 Hungrige og tyrste var dei, deira sjæl vanmegtast i deim.
Nisalikoeñe naho taliñiereñe, nitoirañe añ’ova ao ty fiai’ iareo.
6 Då ropa dei til Herren i si naud, or deira trengslor fria han deim ut,
Le nitoreo am’ Iehovà an-kaloviloviañe naho hinaha’e amo hasotria’iareoo,
7 og han førde deim på rett veg, so dei gjekk til ein by dei kunde bu i.
Nindese’e mb’an-dalam-bantam-beo higodañe mb’an-drova fimoneñañe añe.
8 Dei skal prisa Herren for hans miskunn og for hans under mot menneskjeborni,
Handriañe’ iereo t’Iehovà ty amy fiferenaiña’ey naho o fitoloña’e fanjaka amo ana’ondatioo,
9 for han metta den tyrste sjæl, og den hungrige sjæl fyllte han med godt.
fa nieneñe’e ty fiaiñe taliñiereñe, nanjañe’e raha soa ty troke nilimpoa.
10 Dei sat i myrker og daudeskugge, bundne i stakarsdom og jarn,
Teo ty nitozòke añ’ieñe ao naho an-talinjon-kavilasy ao, rinohy an-kasotriañe naho vý,
11 av di dei hadde tråssa mot Guds ord og vanvyrdt råderne frå den Høgste.
amy t’ie niody amo fepèn’Añahareo, vaho nañovok’ i famerea’ i Andindimoneñey.
12 Og han bøygde deira hjarto med liding, dei snåva, og der var ingen hjelpar.
Aa le nampibokohe’e ty arofo’ iareo am-pitromahañe, nampidaleandaleañe tsy amam-pañimba.
13 Då ropa dei til Herren i si naud, frå deira trengslor frelste han deim.
Le nitoreo am’ Iehovà t’ie niankoheke, le rinomba’e amo fikoretañeo;
14 Han førde deim ut or myrker og daudeskugge, og deira band reiv han sund.
naaka’e boak’ añ’ieñe naho an-talinjon-kavilasy ao, vaho nipoñafe’e o silisilio.
15 Dei skal prisa Herren for hans miskunn og for hans under mot menneskjeborni;
Handriañe’ iareo t’i Iehovà ty amy fiferenaiña’ey naho o halatsañe nanoe’e amo ana’ ondatioo,
16 for han krasa koparportar og hogg sund jarnbommar.
amy te pinaratsà’e o lalam-bey torisìkeo naho pinozapoza’e o doda viñeo.
17 Dårar var dei for sin brotsveg, og for sine misgjerningar vart dei plåga.
Nampisotriañe o seretseo ty amo fiolà’eo, naho o tahi’eo.
18 Deira sjæl vart leid av all mat, og dei kom nær til daudens portar.
Nampangori’ ty fiai’ iareo ze atao hàneñe, ie nitotoke o lalam-bein-kavilasio.
19 Då ropa dei til Herren i si naud; frå deira trengslor frelste han deim.
Le nitoreo am’ Iehovà t’ie niampoheke, vaho rinomba’e amo haemberañeo.
20 Han sende sitt ord og lækte deim og berga deim frå deira graver.
Nahitri’e i tsara’ey nahajangañe iareo vaho navotso’e amy kiboriy.
21 Dei skal prisa Herren for hans miskunn og for hans under mot menneskjeborni
Andriañe’ iereo t’Iehovà ty amy fiferenaiña’ey naho o halatsañe fanoe’e amo ana’ondatioo,
22 og ofra takkoffer og fortelja um hans verk med fagnad.
Ee t’ie hibanabana sorom- pañandriañañe naho hitalily o fitoloña’eo an-drebeke;
23 Dei som for ut på havet med skip, og som dreiv handel på dei store vatni,
Ao ty mizotso mb’an-tsambo an-driake ey; o mpanao balibalik’ an-drano mieneneo,
24 dei såg Herrens gjerningar og hans underverk på djupet.
Fa niisa’ iareo o sata’ Iehovào, o halatsàñe fanoe’e an-dalekeo.
25 Han tala og let det koma ein stormvind, og denne reiste havsens bylgjor.
Amy tsara’ey, nitroatse ty tio-bey, nampitoabotse o alon-driakeo.
26 Dei for upp imot himmelen, dei for ned i djupi, deira sjæl miste modet i ulukka.
Nionjomb’an-dindimb’eo iereo, vaho nizotso mb’an-dalek’ ao; nitranak’ ami’ty hekoheko’e ty fiai’iareo.
27 Dei raga og tumla som drukne, og all deira visdom vart til inkjes.
Nivembeñe, nisiotsiotse hoe jike; fonga nilesa ty hihi’ iareo.
28 Då ropa dei til Herren i si naud, or deira trengslor førde han deim ut.
Nitoreove’ iareo t’Iehovà an-kasosorañe, vaho natsoa’e an-kasotriañe.
29 Han let storm verta til stilla, og bylgjorne kringum deim tagna.
Nampipendreñe’e i tio-beiy, le nitsiñe o onjan-driakeo.
30 Og dei vart glade då dei lagde seg, og han førde deim til den hamni dei ynskte.
Niehake iereo te nibànatse, vaho nitehafe’e mb’amy fipalirañe nisalalaeñey.
31 Dei skal prisa Herren for hans miskunn og for hans under mot menneskjeborni
Handriañe’ iereo t’Iehovà ty amy fiferenaiña’ey, naho o halatsañe fanoe’e amo ana’ ondatioo.
32 og høglova honom i folkesamling og lovsyngja honom der dei gamle sit saman.
Ee t’ie honjone’ iareo am-pivori’ ondatio vaho handrenge Aze ami’ty fiambesa’ o androanavio.
33 Han gjorde elvar til ei øydemark og vatskjeldor til eit turrlende,
Afote’e ho ratraratra o sakao, naho ho tane kankañe o torahañeo;
34 fruktsamt land til ei saltheid, for deira vondskap skuld, som budde der.
ho fatran-tsira ty tane kobokara, ty ami’ty tsihavokara’ o mpitobok’ ama’eo.
35 Han gjorde øydemark til innsjø og turrlende til vatskjeldor.
Ampanginakinahe’e o tane mihedatseo, vaho ampanganahanae’e o kirikintañeo;
36 Og han let hungrige bu der, og dei bygde ein by til å bu i.
hampitobea’e o limpoañeo, hañoreña’iareo rova fimoneñañe.
37 Og dei sådde åkrar og planta vinhagar, og dei fekk grøda til å hausta.
Handrarake an-teteke ao iereo, naho hambole tetem-bahe, vaho hanonton-tsabo vokatse;
38 Og han velsigna deim, og dei auka mykje, og av fe gav han deim ikkje lite.
Tahie’e ka iereo hanaranàha’e maro, le tsy apo’e hiha-rìtse o añombe’eo.
39 So minka dei att og vart nedbøygde av trykk og trengsla og sorg.
Ie nitaketrake iereo, ninìke ami’ty famorekekeañe, naho fanilofañe, vaho anahelo;
40 Han som renner ut vanvyrdnad yver hovdingar og let deim villast i veglaus øydemark,
ampidoaña’e ìnje o roandriañeo, ampiriorioe’e am-bangý tsy aman-dalañe añe,
41 han lyfte upp den fatige or vesaldomen og auka ætterne som ei hjord.
toe aonjo’e ambone’ o hasotriañeo i rarakey, vaho anoe hoe lia-raike o hasavereña’eo.
42 Dei ærlege ser det og gled seg, og all vondskap let att sin munn.
Isa’ o vantañeo izay le mifale, fonga mamìm-bava ka ty hatsivokarañe.
43 Den som er vis, han gjeve gaum etter dette, og dei må merke Herrens nådegjerningar.
Ia ty mahihitse, hiharaharà’e? ie ro mahafohiñe ty fiferenaiña’ Iehovà.
