Salmenes 106
1 Halleluja! Prisa Herren, for han er god, for æveleg varer hans miskunn!
BOEIPA te thangthen uh. Amah kah sitlohnah tah kumhal hil ham a then dongah BOEIPA te uem uh lah.
2 Kven kann fullt ut nemna Herrens velduge verk, forkynna all hans lov?
BOEIPA kah thayung thamal te unim aka thui thai vetih amah koehnah te boeih aka yakming thai eh?
3 Sæle er dei som tek vare på det som rett er, den som gjer rettferd til kvar tid!
A tuetang boeih dongah tiktamnah aka ngaithuen tih duengnah aka saii tah a yoethen pai saeh.
4 Herre, kom meg i hug med den godhug du hev for ditt folk, gjesta meg med di frelsa!
Aw BOEIPA, na pilnam kah kolonah khuiah kai m'poek lamtah namah kah khangnah neh kai n'hip lah.
5 so eg kann skoda lukka åt dine utvalde, gleda meg med ditt folks gleda, rosa meg med din arv.
Na coelh rhoek kah hnothen te hmuh sak ham, na namtu kah kohoenah dongah kohoe sak ham, na rho neh thangthen ham ni.
6 Me hev synda med våre feder, me hev gjort ille, me hev vore ugudlege.
A pa rhoek neh ka tholh uh dongah, paihaeh la ka boe uh.
7 Våre feder i Egyptarland agta ikkje på dine under, dei kom ikkje i hug dine mange nådegjerningar, men dei var tråssuge ved havet, ved Raudehavet.
A pa rhoek loh Egypt ah nang kah khobaerhambae bangla cangbam uh pawt tih, na sitlohnah cungkuem te a poek uh pawt dongah, tuitunli kah carhaek li ah a koek uh.
8 Men endå frelste han deim for sitt namn skuld, av di han vilde kunngjera si magt,
Tedae a ming neh a thayung thamal te ming sak hamla amih te a khang.
9 og han truga Raudehavet so det vart turt, og han let deim ganga gjenom djupi som på slette marki,
Carhaek li te a ho tih a kak sak phoeiah tuidung longah khosoek bangla amih te a caeh puei.
10 og han frelste deim frå hans hand som hata deim, og løyste deim ut or fiendehand,
Te vaengah amih te a lunguet kut lamloh a khang tih thunkha kut lamkah a tlan.
11 og vatn gøymde deira motstandarar, ikkje ein vart att av deim.
A rhal rhoek te tui loh a khuk uh tih pakhat kangna khaw sueng uh pawh.
12 Då trudde dei på ordi hans, då song dei hans lov.
A olkhueh te a tangnah uh tih amah koehnah te a hlai uh.
13 Men snart gløymde dei hans gjerningar, dei bia ikkje på hans råd;
A bibi te koeloe a hnilh uh tih a oluen te rhing uh pawh.
14 men dei fekk ein gir i seg i øydemarki, og dei freista Gud på den ubygde stad.
Te dongah khosoek ah hoehhamnah a pael uh tih khopong ah Pathen a noemcai uh.
15 Då gav han deim det dei vilde hava, men sende tærande sjukdom yver deira liv.
Amih kah huithuinah te a paek ngawn dae a hinglu dongah pimyet a tueih pah.
16 Og dei vart ovundsjuke på Moses i lægret, på Aron, Herrens heilage.
Rhaehhmuen ah Moses taeng neh BOEIPA kah hlang cim Aron taengah thatlai uh.
17 Då opna jordi seg og slukte Datan, og ho let seg att yver flokken åt Abiram,
Diklai te ang tih Dathan te a dolh dongah Abiram hlangboel te khup a vuei.
18 og det kveiktest eld på flokken deira, ein loge brende upp dei ugudlege.
A hlangboel lakliah hmai loh rhong tih halang rhoek te hmaisai loh a hlawp.
19 Dei gjorde ein kalv ved Horeb og tilbad eit støypt bilæte,
Horeb ah vaitoca mueihlawn a saii uh tih a bawk uh.
20 og dei bytte burt si æra for bilætet av ein ukse som et gras.
Amih kah thangpomnah te rham aka ca vaitotal muei la a hoi uh.
21 Dei gløymde Gud, sin frelsar, som hadde gjort store ting i Egyptarland,
Egypt ah hno len a saii tih amih aka khang Pathen,
22 undergjerningar i Khams land, skræmelege ting ved Raudehavet.
Ham kho ah khobaerhambae aka saii, Carhaek li ah mueirhih aka saii te a hnilh uh.
23 Og han tenktest til å tyna deim, dersom ikkje Moses, hans utvalde, hadde kasta seg imillom for hans åsyn til å avvenda hans vreide, at han ikkje skulde øydeleggja.
Amih te mitmoeng sak ham a ti vaengah a mikhmuh kah a puut ah a coelh Moses pai pawt koinih a kosi mael pawt vetih a phae pawn ni.
24 Og dei vanvyrde det herlege landet, dei trudde ikkje ordet hans,
Sahnaih khohmuen te a hnawt uh dongah a olkhueh te tangnah uh pawh.
25 og dei knurra i sine tjeld, høyrde ikkje på Herrens røyst.
Amih kah dap khuiah cailak uh tih BOEIPA ol te hnatun uh pawh.
26 Då lyfte han si hand imot deim til å slå deim ned i øydemarki,
Te dongah amih te khosoek ah cungku sak ham,
27 og slå deira etterkomarar ned millom heidningarne og spreida deim kring i landi.
Namtom taengah a tiingan cungku sak ham neh diklai ah thaekyak ham kut a thueng thil.
28 Og dei batt seg saman med Ba’al-Peor, og dei åt av offer til dei daude,
Te dongah Baalpeor neh sun uh tih aka duek kah hmueih te a caak uh.
29 og dei vekte harm ved si åtferd, og ei plåga braut ut millom deim.
A khoboe neh BOEIPA a veet uh dongah, amih taengah lucik a pung pah.
30 Då stod Pinehas fram og heldt dom, og plåga stilltest;
Tedae Phinekha te thoo tih a thangthui daengah lucik khaw cing.
31 og det vart rekna honom til rettferd frå ætt til ætt æveleg.
Te vaengah anih te cadilcahma phoeikah cadilcahma ham kumhal hil duengnah la a nawt.
32 Og dei vekte vreide ved Meribavatnet, og det gjekk Moses ille for deira skuld;
Meribah tui taengah a thintoek uh bal tih amih kongah Moses te a talh.
33 for dei var tråssuge mot hans ande, og han tala tankelaust med sine lippor.
A mueihla te a koek uh dongah a ka nen khaw cal buengrhuet.
34 Dei øydelagde ikkje dei folki som Herren hadde tala med deim um,
Amih taengkah BOEIPA loh a uen bangla pilnam rhoek mitmoeng sak uh pawh.
35 men dei blanda seg med heidningarne og lærde deira gjerningar,
Tedae namtom rhoek neh pitpom uh hmaih tih amih kah bibi te a awt uh.
36 og dei tente deira avgudar, og desse vart deim til ei snara,
Te dongah amamih ham hlaeh la aka poeh muei taengah tho a thueng uh.
37 og dei ofra sine søner og døtter til magterne,
Te vaengah a ca huta khaw tongpa khaw rhaithae taengla a nawn uh.
38 og dei rende ut skuldlaust blod, blod av sine søner og døtter som dei ofra til Kana’ans avgudar, og landet vart vanhelga med blodskuld.
Kanaan muei taengah a nawn uh tih ommongsitoe thii, a ca tongpa neh a ca huta kah thii a long sak uh dongah thii loh diklai a poeih.
39 Og dei vart ureine ved sine gjerningar og dreiv hor ved si åtferd.
A bibi neh a poeih uh tih a khoboe neh cukhalh uh.
40 Då loga Herrens vreide upp imot hans folk, og han stygdest ved sin arv.
Te dongah a pilnam te BOEIPA kah thintoek loh sai coeng tih a rho te a tuei.
41 Og han gav deim i handi på heidningar, og dei som hata deim, vart herrar yver deim,
Te vaengah amih te namtom kut ah a paek tih a lunguet loh amih te rhep a buem.
42 og deira fiendar trengde deim, og dei laut bøygja seg under deira hand.
A thunkha rhoek loh amih a nen uh tih a kut hmuiah a kunyun sakuh.
43 Mange gonger fria han deim ut, men dei var tråssuge og sjølvrådige, og dei kom reint i vesaldom for si misgjerning.
Amih te koep koep puet a huul coeng dae amamih kah kopoek neh a koek uh dongah amamih kathaesainah neh tlumhmawn uh.
44 Men han såg til deim då dei var i naud, med di han høyrde deira klagerop.
Tedae amih kah a tamlung te a yaak vaengah amih kah rhal te a hmuh pah.
45 Og han kom i hug si pakt for deim, og han ynkast etter si store miskunn.
Te vaengah a paipi te amih ham a poek pah tih a sitlohnah khuikah a sitlohnah cungkuem neh ko koep a hlawt.
46 Og han let deim finna miskunn hjå alle som hadde fanga deim.
Te dongah amih aka sol rhoek boeih loh amih taengah haidamnah ham a paek.
47 Frels oss, Herre vår Gud, og samla oss frå heidningarne, so me kann prisa ditt heilage namn, rosa oss av ditt lov!
Kaimih kah Pathen BOEIPA kaimih he n'khang lamtah na ming cim uem ham neh nang koehnah dongah ka domyok ham khaw, namtom rhoek kut lamkah kaimih n'coi lah.
48 Lova vere Herren, Israels Gud, frå æva og til æva! Og alt folket segje: Amen. Halleluja!
Israel Pathen, BOEIPA tah khosuen lamkah kumhal duela a yoethen pai tih pilnam boeih loh, “Amen, BOEIPA thangthen uh,” ti saeh.
