Salmenes 104
1 Lova Herren, mi sjæl! Herre min Gud, du er ovleg stor, i høgd og herlegdom er du klædd.
Blagoslavljaj Gospoda, oh moja duša. Oh Gospod, moj Bog, ti si tako velik, oblečen si s častjo in veličanstvom.
2 Han sveiper seg i ljos som i eit klædeplagg, han spanar ut himmelen som ein tjeldduk,
Ki se pokrivaš s svetlobo kakor z obleko, ki razteguješ nebo kakor zaveso.
3 han som timbrar sine høgsalar i vatni, han som gjer skyerne til si vogn, han som fer fram på vengjerne åt vinden.
Ki polagaš bruna svojih sob v vodah, ki delaš oblake [za] svoj bojni voz, ki hodiš na perutih vetra.
4 Han gjer vindar til sine englar og logande eld til sine tenarar.
Ki svoje angele delaš za duhove, svoje služabnike za goreč ogenj.
5 Han grunnfeste jordi på stolparne hennar, ho skal ikkje verta rikka i all æva.
Ki polagaš temelje zemlji, da na veke ne bo odstranjena.
6 Djupe vatn lagde du yver henne som eit klæde, yver fjelli stod vatni.
Pokrivaš jo z globinami kakor z obleko; vode stojijo nad gorami.
7 For ditt trugsmål flydde dei, for ditt toremål skunda dei seg burt
Ob tvojem oštevanju so zbežale, ob glasu tvojega groma so odhitele.
8 - fjell steig, dalar sokk - til den staden som du hadde grunnfest for deim.
Gredo gor po gorah, gredo dol po dolinah, na kraj, ki si ga ti osnoval zanje.
9 Ei grensa sette du, som dei ikkje skulde skrida yver, dei skal ikkje atter skulde leggja seg yver jordi.
Postavil si mejo, da je ne morejo prečkati, da se ponovno ne obrnejo in ne pokrijejo zemlje.
10 Han sender uppkomor fram i dalarne, millom fjelli renn dei.
On izvire pošilja v doline, ki tečejo med hribi.
11 Dei vatnar alle villdyr på marki, villasni sløkkjer torsten sin.
Dajejo piti vsaki poljski živali, divji osli si gasijo žejo.
12 Yver deim bur himmelens fuglar, millom greinerne syng dei.
Poleg njih bo perjad neba, ki žvrgoli med mladikami, imela svoje prebivališče.
13 Han vatnar fjelli frå sine høge salar, jordi vert metta av den frukt du skaper.
Iz svojih sob namaka hribe; zemlja je nasičena s sadom tvojih del.
14 Gras let han gro for feet, og vokstrar til gagn for folk til å få brød fram or jordi,
Travi povzroča, da raste za živino in zelišče za služenje človeku, da lahko obrodi hrano iz zemlje
15 og vin som gled menneskjehjarta, til å lata andlitet skina av olje, og avla brød som styrkjer menneskjehjarta.
in vino, da razveseljuje človekovo srce in olje, da njegovemu obrazu stori, da zasveti in kruh, ki utrjuje človekovo srce.
16 Herrens tre vert metta, Libanons cedrar som han hev sett,
Gospodova drevesa so polna soka, libanonske cedre, ki jih je posadil,
17 der fuglane byggjer reir, storken som hev sitt hus i cypressarne.
kjer si ptice pletejo svoja gnezda; glede štorklje, so ciprese njena hiša.
18 Dei høge fjelli er for steinbukkarne, bergskortorne er til livd for fjell-grevlingarne.
Visoki hribi so zatočišče za divje koze in skale za kunce.
19 Han gjorde månen til tidarmerke; soli kjenner si nedgangstid.
Luno je določil za obdobja, sonce pozna svoje zahajanje.
20 Du sender myrker, og det vert natt, då krek alle villdyr i skogen fram.
Delaš temo in je noč, ko vse gozdne živali lazijo naprej.
21 Dei unge løvor burar etter ran, og dei krev si føda av Gud.
Mladi levi rjovejo za svojim plenom in iščejo svojo hrano od Boga.
22 Soli gjeng upp, då dreg dei seg heim og legg seg inn i sine bol.
Sonce vzhaja, zberejo se skupaj in se zleknejo v svoje brloge.
23 Menneskja gjeng ut til si gjerning, til sitt arbeid alt til kvelds.
Človek hodi naprej k svojemu delu in k svojemu trudu do večera.
24 Kor mange dine gjerningar er, Herre! Du gjorde deim alle med visdom, jordi er full av det du hev skapt.
Oh Gospod, kako mnogotera so tvoja dela! V modrosti si jih vsa naredil; zemlja je polna tvojih bogastev.
25 Sjå havet, det store og vide! Der krek det i uteljande mengd av dyr både små og store.
Tako je to veliko in široko morje, v katerem so brezštevilne plazeče stvari, tako majhne kakor velike živali.
26 Der gjeng skipi, Livjatan som du hev laga til å leika seg der.
Tam se vozijo ladje, tam je ta leviatán, ki si ga naredil, da se igra v njem.
27 Alle ventar dei på deg, at du skal gjeva deim føda i si tid.
Vsi ti čakajo nate, da jim lahko daš njihovo hrano v pravšnjem obdobju.
28 Du gjev deim, dei sankar, du let upp handi, dei vert metta med godt.
To jim daješ, pobirajo; odpiraš svojo roko, nasičujejo se z dobrim.
29 Du løyner ditt andlit, dei vert forskræmde, du tek burt deira ande, dei døyr og dei vender attende til dusti si.
Skrivaš svoj obraz, preplašijo se; jemlješ njihov dih, poginejo in se vrnejo k svojemu prahu.
30 Du sender ut din ande, dei vert skapte, du nyar upp att skapnaden åt jordi.
Svojega duha pošiljaš naprej, ustvarjeni so; in obnavljaš obličje zemlje.
31 Herrens æra vare æveleg, Herren glede seg i sine gjerningar!
Gospodova slava bo vztrajala na veke. Gospod se bo veselil v svojih delih.
32 Han som skodar på jordi og ho skjelv, han som rører fjelli og dei ryk.
Gleda na zemljo in ta se trese; dotika se hribov in se kadijo.
33 Eg vil syngja for Herren so lenge eg liver, eg vil lovsyngja min Gud so lenge eg er til.
Dokler živim, bom prepeval Gospodu; dokler imam svoj obstoj, bom prepeval hvalo svojemu Bogu.
34 Gjev min tale kunde tekkjast honom! Eg vil gleda meg i Herren.
Moje premišljevanje o njem bo prijetno; veselil se bom v Gospodu.
35 Gjev syndarar måtte kverva burt frå jordi, og ugudlege ikkje lenger finnast! Lova Herren, mi sjæl! Halleluja, lova Herren.
Naj bodo grešniki použiti z zemlje in naj zlobnega ne bo več. Blagoslavljaj Gospoda, oh moja duša. Hvalite Gospoda.
