Salmenes 104
1 Lova Herren, mi sjæl! Herre min Gud, du er ovleg stor, i høgd og herlegdom er du klædd.
NEN i kapina Ieowa! Ieowa ai Kot, komui meid lapalap, komui me kapwateki linan o manaman.
2 Han sveiper seg i ljos som i eit klædeplagg, han spanar ut himmelen som ein tjeldduk,
Japwilim ar likau iei marain, me komui kot lole; kom kotin pak pajan nanlan dueta likau eu.
3 han som timbrar sine høgsalar i vatni, han som gjer skyerne til si vogn, han som fer fram på vengjerne åt vinden.
Kom kin kotin wia kida pil pali poa en ponepon, a tapok kan wiala tan war omui, me kom kin kotikot jili ki pa en an.
4 Han gjer vindar til sine englar og logande eld til sine tenarar.
Kom me kotin wia kila japwilim omui tounlan kan kijinian o japwilim ar ladu kan umpul en kijiniai.
5 Han grunnfeste jordi på stolparne hennar, ho skal ikkje verta rikka i all æva.
A kotin kajonedier jappa pon a pajon, a jota pan mokid kokolata.
6 Djupe vatn lagde du yver henne som eit klæde, yver fjelli stod vatni.
Kom kotin kadupale kidi i dueta likau eu, pil akan ileilada jan nana kan.
7 For ditt trugsmål flydde dei, for ditt toremål skunda dei seg burt
Re tan wei mon ar majan, re madan wei mon nil en omui nanjapwe.
8 - fjell steig, dalar sokk - til den staden som du hadde grunnfest for deim.
Nana kan kokodar, a wau kan kokodier on waja, me kom kotin kileledier on ir.
9 Ei grensa sette du, som dei ikkje skulde skrida yver, dei skal ikkje atter skulde leggja seg yver jordi.
Kom kotiki on ir irair eu, me re jota pan dauli wei; re jolar pan pur on kadupaledi jappa.
10 Han sender uppkomor fram i dalarne, millom fjelli renn dei.
Kom kin kotin wiada, parer en kujukujda nan wau kan; re kin pwilipwil wei nan pun en nana kan.
11 Dei vatnar alle villdyr på marki, villasni sløkkjer torsten sin.
Re kotin kanim pileda man en nan jap akan o man en nan wei.
12 Yver deim bur himmelens fuglar, millom greinerne syng dei.
Manpir en pan lan kin kaukaujon ni kail a, re kin kakaul nin tuka kan.
13 Han vatnar fjelli frå sine høge salar, jordi vert metta av den frukt du skaper.
Komui me kin kotin kanim pileda nana kan jan japwilim omui pera poa. Kom kin kotin kadire kila wa kan jappa, me kom kotin wiadar.
14 Gras let han gro for feet, og vokstrar til gagn for folk til å få brød fram or jordi,
Komui me kotin kawojadan man akan ra, o wan tuka me mau on aramaj, pwen kapwareda jan nan pwel mana on aramaj akan.
15 og vin som gled menneskjehjarta, til å lata andlitet skina av olje, og avla brød som styrkjer menneskjehjarta.
O wain en kaperenda monion en aramaj, o le en kalinanada maj en aramaj, o prot en kakelada war en aramaj.
16 Herrens tre vert metta, Libanons cedrar som han hev sett,
Japwilim en Ieowa tuka kan pan medila, jeder en Lipanon akan, me a kotin padukedier.
17 der fuglane byggjer reir, storken som hev sitt hus i cypressarne.
Waja manpir kin paj kin ia, o raier kaujon nan jeder.
18 Dei høge fjelli er for steinbukkarne, bergskortorne er til livd for fjell-grevlingarne.
Nana ileile iei deun kemjo, a paip akan deun repit en wel.
19 Han gjorde månen til tidarmerke; soli kjenner si nedgangstid.
A kotin wiadar jaunipon i, pwen kilelekidi anjau kan, ketipin aja waja me a pan kirila ia.
20 Du sender myrker, og det vert natt, då krek alle villdyr i skogen fram.
Kom kin kotin wiada pon, man en nan wel rap mokidada.
21 Dei unge løvor burar etter ran, og dei krev si føda av Gud.
Laien pulepul weriwerki kan arail mana, re kin idok ren Kot, me re pan kan.
22 Soli gjeng upp, då dreg dei seg heim og legg seg inn i sine bol.
Katipin lao dakada, re kin purela wonon nan por ar akan.
23 Menneskja gjeng ut til si gjerning, til sitt arbeid alt til kvelds.
Aramaj ap kolan ar dodok, wia japajap lel nin jautik.
24 Kor mange dine gjerningar er, Herre! Du gjorde deim alle med visdom, jordi er full av det du hev skapt.
Main leowa, ar wiawia kan me dodok melel! Kom kotin kajone irail di ki omui erpit o jappa me direki japwilim omui dipijou kan.
25 Sjå havet, det store og vide! Der krek det i uteljande mengd av dyr både små og store.
Madau me kalaimun o dalap in pali karoj; i waja me dir en mam, me jota kak wadawad, man tikitik o kalaimun.
26 Der gjeng skipi, Livjatan som du hev laga til å leika seg der.
I waja me jop akan kin tanatan ia, o walroj, me komui kotin wiadar, kin madomadon lole.
27 Alle ventar dei på deg, at du skal gjeva deim føda i si tid.
lr karoj kin auiaui komui, pwe komui en kotin katunole kin ir kan arail ni ar anjau.
28 Du gjev deim, dei sankar, du let upp handi, dei vert metta med godt.
Kom kin kotiki on ir, rap nanak pena; komui kotiki pajan lim omui, rap pan medi kila me mau kan.
29 Du løyner ditt andlit, dei vert forskræmde, du tek burt deira ande, dei døyr og dei vender attende til dusti si.
Ni omui pan karirila jilan omui, rap pan majapwekada, kom kin kotiki jan ir anian arail, rap pan mela o purelan ar pwel par.
30 Du sender ut din ande, dei vert skapte, du nyar upp att skapnaden åt jordi.
Kom kin kotin kadarala an omui, ran pan wiauiada, o komui kin kawilikapada maj en jap o.
31 Herrens æra vare æveleg, Herren glede seg i sine gjerningar!
Linan en leowa pan duedueta. leowa pan kotin peren kida japwilim a wiawia kan.
32 Han som skodar på jordi og ho skjelv, han som rører fjelli og dei ryk.
A lau kotin ireron toun jappa, jappa ap rerer; a lao kotin jair nan kan, rap adida.
33 Eg vil syngja for Herren so lenge eg liver, eg vil lovsyngja min Gud so lenge eg er til.
Arain ai maur i pan kakauli on Ieowa, o arain ai mi jappa er, i pan kauleki pjalm kan on ai Kot.
34 Gjev min tale kunde tekkjast honom! Eg vil gleda meg i Herren.
I men, ai kajokajoi en kaperenda kupur a; i pan polauleki leowa.
35 Gjev syndarar måtte kverva burt frå jordi, og ugudlege ikkje lenger finnast! Lova Herren, mi sjæl! Halleluja, lova Herren.
Me dipan akan en niki jan jappa, o me doo jan Kot akan en jola mia. Nen i kalinaila leowa! Aleluia!
