Salmenes 104
1 Lova Herren, mi sjæl! Herre min Gud, du er ovleg stor, i høgd og herlegdom er du klædd.
Benu, ho mia animo, la Eternulon. Ho Eternulo, mia Dio, Vi estas tre granda, De majesto kaj beleco Vi estas vestita;
2 Han sveiper seg i ljos som i eit klædeplagg, han spanar ut himmelen som ein tjeldduk,
Vi, kiu estas ĉirkaŭkovrita de lumo kiel de vesto, Kiu sternas la ĉielon kiel tapiŝon;
3 han som timbrar sine høgsalar i vatni, han som gjer skyerne til si vogn, han som fer fram på vengjerne åt vinden.
Kiu aranĝas sur la akvo Siajn ĉambrojn, Kiu faras la nubojn Lia veturilo; Kiu iras sur la flugiloj de la vento;
4 Han gjer vindar til sine englar og logande eld til sine tenarar.
Kiu faras la ventojn Liaj senditoj, Flamantan fajron Liaj servantoj;
5 Han grunnfeste jordi på stolparne hennar, ho skal ikkje verta rikka i all æva.
Kiu fondis la teron sur ĝiaj fundamentoj, Ke ĝi neniam ŝanceliĝos.
6 Djupe vatn lagde du yver henne som eit klæde, yver fjelli stod vatni.
La abismon Vi kovris kiel per vesto, Sur la montoj staras akvo;
7 For ditt trugsmål flydde dei, for ditt toremål skunda dei seg burt
De Via minaco ĝi kuras, De la voĉo de Via tondro ĝi forrapidas.
8 - fjell steig, dalar sokk - til den staden som du hadde grunnfest for deim.
Ĝi leviĝas sur montojn, malleviĝas sur valojn, Al tiu loko, kiun Vi destinis por ĝi.
9 Ei grensa sette du, som dei ikkje skulde skrida yver, dei skal ikkje atter skulde leggja seg yver jordi.
Vi faris limon, kiun ĝi ne superpaŝos, Por ke ĝi ne revenu por kovri la teron.
10 Han sender uppkomor fram i dalarne, millom fjelli renn dei.
Vi sendas fontojn al la riveroj, Kiuj iras inter montoj;
11 Dei vatnar alle villdyr på marki, villasni sløkkjer torsten sin.
Ili trinkigas ĉiujn kampajn bestojn; Sovaĝaj azenoj kvietigas sian soifon.
12 Yver deim bur himmelens fuglar, millom greinerne syng dei.
Apud ili loĝas la birdoj ĉielaj, El inter la branĉoj ili sonigas sian voĉon.
13 Han vatnar fjelli frå sine høge salar, jordi vert metta av den frukt du skaper.
Vi trinkigas la montojn el Viaj ĉambroj; Per la produktoj de Viaj faroj satiĝas la tero.
14 Gras let han gro for feet, og vokstrar til gagn for folk til å få brød fram or jordi,
Vi kreskigas herbon por la bruto, Kaj verdaĵon, kiu servas al la homo, Por elirigi panon el la tero.
15 og vin som gled menneskjehjarta, til å lata andlitet skina av olje, og avla brød som styrkjer menneskjehjarta.
Kaj la vino gajigas la koron de la homo, La vizaĝo brilas de la oleo, Kaj la pano fortikigas la koron de la homo.
16 Herrens tre vert metta, Libanons cedrar som han hev sett,
Satiĝas la arboj de la Eternulo, La cedroj de Lebanon, kiujn Li plantis;
17 der fuglane byggjer reir, storken som hev sitt hus i cypressarne.
Kaj tie nestas birdoj; Cikonio havas sian loĝejon sur abioj;
18 Dei høge fjelli er for steinbukkarne, bergskortorne er til livd for fjell-grevlingarne.
La altaj montoj estas por la ibeksoj, La rokoj estas rifuĝejo por la hirakoj.
19 Han gjorde månen til tidarmerke; soli kjenner si nedgangstid.
Li aranĝis la lunon laŭ la partoj de tempo; La suno scias sian subiron.
20 Du sender myrker, og det vert natt, då krek alle villdyr i skogen fram.
Vi sendas mallumon, kaj fariĝas nokto, Dum kiu vagas ĉiuj arbaraj bestoj;
21 Dei unge løvor burar etter ran, og dei krev si føda av Gud.
La leonidoj krias pri rabakiro, Por peti de Dio sian manĝaĵon.
22 Soli gjeng upp, då dreg dei seg heim og legg seg inn i sine bol.
Kiam leviĝas la suno, Ili sin kaŝas kaj kuŝiĝas en siaj loĝejoj.
23 Menneskja gjeng ut til si gjerning, til sitt arbeid alt til kvelds.
Eliras homo por sia okupiĝo, Por sia laboro ĝis la vespero.
24 Kor mange dine gjerningar er, Herre! Du gjorde deim alle med visdom, jordi er full av det du hev skapt.
Kiel multaj estas Viaj faroj, ho Eternulo! Ĉion Vi faris kun saĝo; La tero estas plena de Viaj faritaĵoj.
25 Sjå havet, det store og vide! Der krek det i uteljande mengd av dyr både små og store.
Jen la maro, granda kaj vasta: Tie estas rampaĵoj sennombraj, Bestoj malgrandaj kaj grandaj;
26 Der gjeng skipi, Livjatan som du hev laga til å leika seg der.
Tie iras ŝipoj; Tie estas la levjatano, kiun Vi kreis, ke ĝi tie ludu.
27 Alle ventar dei på deg, at du skal gjeva deim føda i si tid.
Ĉiuj ili atendas de Vi, Ke Vi donu al ili manĝon en ĝia tempo.
28 Du gjev deim, dei sankar, du let upp handi, dei vert metta med godt.
Vi donas al ili, ili kolektas; Vi malfermas Vian manon, kaj ili satiĝas de bonaĵo.
29 Du løyner ditt andlit, dei vert forskræmde, du tek burt deira ande, dei døyr og dei vender attende til dusti si.
Vi kaŝas Vian vizaĝon, tiam ili ektimas; Vi forprenas ilian spiriton, Tiam ili mortas kaj revenas al sia polvo.
30 Du sender ut din ande, dei vert skapte, du nyar upp att skapnaden åt jordi.
Vi sendas Vian spiriton, tiam ili kreiĝas; Kaj Vi renovigas la vizaĝon de la tero.
31 Herrens æra vare æveleg, Herren glede seg i sine gjerningar!
Gloro al la Eternulo estu eterne; La Eternulo ĝoju pri Siaj faritaĵoj.
32 Han som skodar på jordi og ho skjelv, han som rører fjelli og dei ryk.
Li ekrigardas la teron, kaj ĝi tremas; Li ektuŝas la montojn, kaj ili fumiĝas.
33 Eg vil syngja for Herren so lenge eg liver, eg vil lovsyngja min Gud so lenge eg er til.
Mi kantados al la Eternulo, dum mi vivos; Mi muzikados al mia Dio, dum mi estos.
34 Gjev min tale kunde tekkjast honom! Eg vil gleda meg i Herren.
Agrabla estu al Li mia meditado; Mi ĝojos pri la Eternulo.
35 Gjev syndarar måtte kverva burt frå jordi, og ugudlege ikkje lenger finnast! Lova Herren, mi sjæl! Halleluja, lova Herren.
Malaperu pekuloj de sur la tero, Kaj malvirtuloj ne plu ekzistu. Benu, ho mia animo, la Eternulon. Haleluja!
