Salmenes 104

1 Lova Herren, mi sjæl! Herre min Gud, du er ovleg stor, i høgd og herlegdom er du klædd.

kasakkung: panuekhoeh Oe, ka hringnae BAWIPA teh pholen haw. Oe BAWIPA ka Cathut nang teh na lentoe tangngak. Taluenae hoi barinae hoi kamthoup e lah na o.

2 Han sveiper seg i ljos som i eit klædeplagg, han spanar ut himmelen som ein tjeldduk,

Khohna patetlah angnae na khohna teh, kalvannaw hah hni patetlah na yap.

3 han som timbrar sine høgsalar i vatni, han som gjer skyerne til si vogn, han som fer fram på vengjerne åt vinden.

Na onae im van adunaw hah tui dawk na pâhung teh, tâmai patet hah leng lah na coung sak teh kahlî rathei hoi na tho.

4 Han gjer vindar til sine englar og logande eld til sine tenarar.

Na patounenaw hah kahlî patetlah thoseh, thaw katawknaw hah hmaito patetlah thoseh na coung sak.

5 Han grunnfeste jordi på stolparne hennar, ho skal ikkje verta rikka i all æva.

Talai adu hah nâtuek hai a kampuen hoeh nahanlah ka caksak e lah na o

6 Djupe vatn lagde du yver henne som eit klæde, yver fjelli stod vatni.

Talai hah hni hoi khu e patetlah tui hoi na khu teh, tui hah monsom vah a kangdue.

7 For ditt trugsmål flydde dei, for ditt toremål skunda dei seg burt

Na yue toteh, a yawng awh. Khoparit lawk a thai awh toteh karangpoung lah a yawng awh.

8 - fjell steig, dalar sokk - til den staden som du hadde grunnfest for deim.

Mon lah a luen awh teh, ravonaw dawk hoi a kum awh teh ao nahane hmuen koe koung a pha awh.

9 Ei grensa sette du, som dei ikkje skulde skrida yver, dei skal ikkje atter skulde leggja seg yver jordi.

Tuinaw bout a tho teh, talai a muem hoeh nahanlah, a tapuet thai hoeh hane khori hah a khuen pouh.

10 Han sender uppkomor fram i dalarne, millom fjelli renn dei.

Ravo dawk lawng hanelah tui hah a tha teh, mon hoi a lawng cathuk awh.

11 Dei vatnar alle villdyr på marki, villasni sløkkjer torsten sin.

Saring pueng ni nei hanelah a poe teh, kahrawng e lanaw ni hai tui kahran a dap sak awh.

12 Yver deim bur himmelens fuglar, millom greinerne syng dei.

Ateng vah kalvan e tavanaw tabu a tuk awh teh, thingkungnaw dawk a cai awh.

13 Han vatnar fjelli frå sine høge salar, jordi vert metta av den frukt du skaper.

A im van hoi monnaw tui a awi teh, na tawk e ni talai heh ka boum lah a kawk.

14 Gras let han gro for feet, og vokstrar til gagn for folk til å få brød fram or jordi,

Talai ni rawca a tâco sak nahanlah saringnaw hanlah pho a paw sak teh taminaw hanlah thingthairompo a paw sak.

15 og vin som gled menneskjehjarta, til å lata andlitet skina av olje, og avla brød som styrkjer menneskjehjarta.

Misur ni tami lungthin a nawm sak, satui ni mei a kâpi sak, rawca ni tha ao sak.

16 Herrens tre vert metta, Libanons cedrar som han hev sett,

BAWIPA e thingkung lebanon mon vah a ung e sidar thingnaw hai a boum awh.

17 der fuglane byggjer reir, storken som hev sitt hus i cypressarne.

Hawvah, tavanaw ni a tabu a tuk awh teh, hmaica thing teh kahrawng cawmpainaw e im lah ao.

18 Dei høge fjelli er for steinbukkarne, bergskortorne er til livd for fjell-grevlingarne.

Lungha teh Athanaw o nahanelah ao teh, savehnaw teh talung koe a kâhro awh.

19 Han gjorde månen til tidarmerke; soli kjenner si nedgangstid.

Ama ni thapa hah hnintha touk nahanlah a sak teh, kanî ni khup nahan tue a panue.

20 Du sender myrker, og det vert natt, då krek alle villdyr i skogen fram.

Hmonae na sak teh hothateh karum doeh. ratu thung e saring pueng a tâconae tue lah ao.

21 Dei unge løvor burar etter ran, og dei krev si føda av Gud.

Sendektanca ni kei hane a tawng teh, Cathut koehoi e rawca a tawng.

22 Soli gjeng upp, då dreg dei seg heim og legg seg inn i sine bol.

Kanî a tâco toteh a onae a kâkhu dawk lengkaleng a tabo awh.

23 Menneskja gjeng ut til si gjerning, til sitt arbeid alt til kvelds.

Tami teh thaw tawk hanelah a tâco teh, tangmin lah totouh a tawk.

24 Kor mange dine gjerningar er, Herre! Du gjorde deim alle med visdom, jordi er full av det du hev skapt.

Oe BAWIPA, na sak e hno teh apap poung. Lungangnae hoi na sak e seng doeh. Talai teh na tawntanae hoi akawi.

25 Sjå havet, det store og vide! Der krek det i uteljande mengd av dyr både små og store.

Hete ka kaw ni teh kalen e talîpui dawkvah, touklek thai hoeh e saring kathoung kalen a kâhlai awh.

26 Der gjeng skipi, Livjatan som du hev laga til å leika seg der.

Haw e hmuen koe long a cei teh, hawvah ka paitun hanelah na sak e tangapui Leviathan hai ao.

27 Alle ventar dei på deg, at du skal gjeva deim føda i si tid.

A tue a pha toteh, rawca na poe thai nahanlah abuemlahoi nang na ring awh.

28 Du gjev deim, dei sankar, du let upp handi, dei vert metta med godt.

Na poe e pueng a la awh teh, na kut na dâw teh hno kahawi hoi a kâkawk awh.

29 Du løyner ditt andlit, dei vert forskræmde, du tek burt deira ande, dei døyr og dei vender attende til dusti si.

Na minhmai na hro pouh toteh, a lungpuen awh. A kâha na lat pouh pawiteh a due awh teh vaiphu lah a coung awh.

30 Du sender ut din ande, dei vert skapte, du nyar upp att skapnaden åt jordi.

Na Muitha na tha toteh hotnaw teh sak e lah ao. Talai meilam hai bout na katha sak.

31 Herrens æra vare æveleg, Herren glede seg i sine gjerningar!

BAWIPA bawilennae teh yungyoe kangning seh. BAWIPA teh a sak e dawk konawm naseh.

32 Han som skodar på jordi og ho skjelv, han som rører fjelli og dei ryk.

Talai a khet nah a pâyaw, mon a tek nah hmaikhu a tâco.

33 Eg vil syngja for Herren so lenge eg liver, eg vil lovsyngja min Gud so lenge eg er til.

Ka hringyung thung BAWIPA koe la ka sak vaiteh, ka hringyung thung Cathut pholen hoi la ka sak han.

34 Gjev min tale kunde tekkjast honom! Eg vil gleda meg i Herren.

Ka khopouknae hah ahni hanelah radip naseh. BAWIPA dawk ka konawm han.

35 Gjev syndarar måtte kverva burt frå jordi, og ugudlege ikkje lenger finnast! Lova Herren, mi sjæl! Halleluja, lova Herren.

Tamikayon teh talai hoi raphoe lah awm naseh. Tamikathout awm hanh lawiseh. Oe kahringnae BAWIPA teh pholen haw. Hallelujah.