Salmenes 103
1 Av David. Lova Herren, mi sjæl, og alt som i meg er, love hans heilage hamn!
Andriaño t’Iehovà, ry troko; naho ze hene amako; bangò ty tahina’e masiñe!
2 Lova Herren, mi sjæl, og gløym ikkje alle hans velgjerningar!
Andriaño t’Iehovà ry troko, le ko haliño o hasoa’e iabio.
3 Han som tilgjev all di skuld, han som lækjer alle dine brester,
I mpañaha ze hene hakeo’oy, ie mpanaha ze atao arete’oy.
4 han som løyser ditt liv frå gravi, han som kryner deg med nåde og miskunn,
I mijebañe ty fiai’o boak’an-koboñ’aoy, ie mañohò azo am-piferenaiñañe naho am-pitretrezañe,
5 han som mettar din prydnad med godt, so du vert ung att som ørnen.
ie mahaeneñe ty havelo’o an-draha soa, naho vaoe’e hoe vantio ty hajalahi’o.
6 Herren gjer rettferdsverk og rett mot alle som er under trykk.
Manao ty hahiti’e t’Iehovà naho mitolon-kavantañañe amy ze hene volevolèn-draha.
7 Han kunngjorde sine vegar for Moses, sine gjerningar for Israels born.
Nampahafohine’e amy Mosè o sata’eo o tolon-draha’eo amo ana’ Israeleo.
8 Miskunnsam og nådig er Herren, langmodig og rik på miskunn.
Miferenaiñe naho mitretre t’Iehovà, malaon-kaviñerañe, vaho enem-pikokoa-migahiñe.
9 Han trættar ikkje alltid og gøymer ikkje æveleg på vreide.
Tsy handilo nainai’e re, tsy hangazoña’e kitro katroke ty fifombo’e.
10 Han gjer ikkje med oss etter våre synder og gjev oss ikkje lika for våre misgjerningar.
Tsy nanoe’e mañeva o tahin-tikañeo, tsy nililove’e ty amo hakeo’ tikañeo.
11 For so høg som himmelen er yver jordi, so er hans miskunn veldug yver deim som ottast honom.
Fa mira ami’ty haabo’ i likerañey ami’ty tane toy, ty hajabajaba’ ty fiferenaiña’e amo mañeveñ’ama’eo;
12 So langt som aust er frå vest, let han våre misgjerningar vera burte frå oss.
Mira ami’ty halavi’ i atiñanañey amy ahandrefañey, ty halavi’ ty nampisitahe’e amantika o fiolàn-tikañeo.
13 Som ein far miskunnar borni, so miskunnar Herren deim som ottast honom.
Hambañe ami’ty halèm-pon-drae amo ana’eo ty fitretreza’ Iehovà amo mañeveñe ama’eo,
14 For han veit kva slag skapning me er, han kjem i hug at me er dust.
amy te arofoana’e ty vintan-tika; tiahi’e t’ie lemboke.
15 Eit menneskje, som gras er hans dagar, som blomen på marki, soleis blømer han.
Aa naho ondaty, hoe ahetse o andro’eo hoe voñe an-kivok’ ao ty fandrevaha’e;
16 Når vinden fer yver honom, er han ikkje meir, og staden hans veit ikkje meir av honom.
ie iarian-tioke, le tsy eo ka, vaho tsy mahatiahy aze i toe’ey.
17 Men Herrens miskunn er frå æva og til æva yver deim som ottast honom, og hans rettferd er mot barneborn,
Fe boake haehae tsy amam-pipotora’e añe, sikal’ami’ty tsy modo añe, ty fiferenaiña’ Iehovà amy ze mañeveñe ama’e, naho i havantaña’ey amo ana’ o anakeo—
18 mot deim som held hans pakt, og som kjem i hug hans fyresegner og liver etter deim.
ho amy ze miambeñe i fañina’ey vaho mahatiahy o taro’eo hanoa’e.
19 Herren hev sett sin kongsstol i himmelen, og hans rike råder yver alle ting.
Fa naore’ Iehovà an-dindiñe ao ty fiambesa’e, vaho mamehe ze he’e i fifehea’ey.
20 Lova Herren, de hans englar, de velduge kjempor som set hans ord i verk, med di de lyder på røysti av hans ord!
Andriaño t’Iehovà, ry Anjeli’e, ra’elahy an-kaozarañe, mitoloñe amo tsarae’eo, mañaoñe ty fiarañanaña’ o tsara’eo.
21 Lova Herren, alle hans herar, de hans tenarar som gjer hans vilje!
Andriaño t’Iehovà, ry hene lahin-defo’eo, ry mpitoro’e mpanao o satrin’ arofo’eo.
22 Lova Herren alle hans verk på alle stader i hans rike! Lova Herren mi sjæl!
Andriaño t’Iehovà, ry hene sata’e tok’aia tok’aia amy fifehea’eio. Andriaño t’Iehovà, ry fiaiko.
