Salomos Ordsprog 9
1 Visdomsmøyi hev bygt seg hus, hev hogge til sine stolpar sju.
Danaliⱪ ɵzigǝ bir ɵy selip, Uning yǝttǝ tüwrükini ornatti.
2 Ho hev slagta sitt slagt og blanda sin vin og attåt duka sitt bord.
U mallirini soyup, Esil xarablirini arilaxturup tǝyyarlap, Ziyapǝt dastihinini yaydi;
3 Sine ternor hev ho sendt ut, og ropar ovan frå haugarne i byen:
Dedǝklirini [meⱨman qaⱪirixⱪa] ǝwǝtti, Ɵzi xǝⱨǝrning ǝng egiz jaylirida turup:
4 «Den som er fåkunnig, vende seg hit!» Til den vitlause segjer ho:
«I saddilar, bu yǝrgǝ kelinglar, — dǝp qaⱪiriwatidu; Nadanlarƣa:
5 «Kom, og et av mitt brød og drikk av den vin eg hev blanda!»
Ⱪeni, nanlirimdin eƣiz tegip, Mǝn arilaxturup tǝyyarliƣan xarablardin iqinglar;
6 Lat fåkunna fara so de kann liva og vandra på vegen til vit!
Nadanlar ⱪataridin qiⱪip, ⱨayatⱪa erixinglar, Yoruⱪluⱪ yolida menginglar», — dǝwatidu.
7 Den som refser ein spottar, fær skam yver seg, den som lastar ein gudlaus, fær seg ein flekk.
Ⱨakawurlarƣa tǝnbiⱨ bǝrgüqi aⱨanǝtkǝ uqraydu, Ⱪǝbiⱨlǝrni ǝyibligüqi ɵzigǝ daƣ kǝltüridu.
8 Lasta’kje spottaren, han vil hata deg! Lasta den vise, han vil elska deg!
Ⱨakawurlarni ǝyiblimǝ, qünki u sanga ɵq bolup ⱪalidu; Ⱨalbuki, dana kixini ǝyiblisǝng, u seni sɵyidu.
9 Gjev ein vismann, so aukar hans visdom, lær ein rettferdig, so lærar han meir.
Dana adǝmgǝ dǝwǝt ⱪilsang, ǝⱪli tehimu toluⱪ bolidu; Ⱨǝⱪⱪaniy adǝmgǝ durus yol kɵrsǝtsǝng, Bilimi tehimu axidu.
10 Otte for Herren er upphav til visdom, og vit er å kjenna den Heilage.
Pǝrwǝrdigardin ǝyminix danaliⱪning baxlinixidur, Muⱪǝddǝs bolƣuqini tonux yoruⱪluⱪtur.
11 «For ved meg dine dagar skal aukast, og fleire livs-år fær du.»
Mǝn [danaliⱪ] sǝndǝ bolsam, künliringni uzartimǝn, Ɵmrüngning yilliri kɵpiyǝr.
12 Er du vis, so gagnar det deg sjølv, spottar du, so lyt du bera det åleine.
Sǝndǝ danaliⱪ bolsa, paydini kɵridiƣan ɵzüngsǝn, Danaliⱪni mazaⱪ ⱪilsang ziyan tartidiƣanmu ɵzüngsǝn.
13 Fru dårskap fer med ståk, fåkunnig som ho er og ingen ting veit.
Nadan hotun aƣzi bisǝrǝmjan, ǝⱪilsizdur, Ⱨeqnemǝ bilmǝstur.
14 Ho sit attmed husdøri si, på ein stol høgt uppe i byen,
U ixik aldida olturup, Xǝⱨǝrning ǝng egiz jaylirida orun elip,
15 og bed inn dei som ferdast på vegen, som gjeng sine stigar beint fram:
Udul ɵtüp ketiwatⱪanlarƣa:
16 «Den som er fåkunnig, vende seg hit!» Ja, til den vitlause segjer ho:
«Kimki sadda bolsa, bu yǝrgǝ kǝlsun!» — dǝwatidu, Wǝ ǝⱪilsizlǝrni:
17 «Stole vatn er søtt, og ljuvlegt er løyn-ete brød.»
«Oƣriliⱪqǝ iqkǝn su tatliⱪ bolidu, Oƣrilap yegǝn nan tǝmlik bolidu!» — dǝp qarⱪiwatidu.
